Vikan - 05.12.1974, Qupperneq 29

Framhaldssaga
lega. — Jæja, hann sagði mér
einu sinni að hann hefði lært i Ox-
ford.
óljós bakgrunnur tók að mynd-
ast á bak við veru hans. en hann
hvarf á ný við næstu athugasemd
hennar.
— Samt sem áður hef ég enga
trú á þvi.
— Hvers vegna ekki?
— Ég veit það ekki, sagði hún.
— Ég held aðeins að hann hafi
aldrei verið þar.
Eitthvað i rödd hennar minnti á
stúlkuna, sem sagði ,,ég er viss
um að hann hefur drepið mann”,
og jók það enn á forvitni mina. Ég
hefði trúað þvi umyrðalaust,
heföi einhver sagt mér að hann
hefði komið frá mýrum Louisiana
eöa frá East Side i New York.
Slikt mátti skilja. En unga menn
var ekki vant að bera að, — eða
það hélt ég i reynzluleysi minu
sveitamennsku, — utan úr ein-
hverju tómi og kaupa sér skraut-
hýsi við Long Island sund.
— Að minnsta kosti heldur hann
stór samkvæmi, sagði Jordan og
skipti um umræðuefni að hætti
borgarbúans, sem ekki er um
langar vangaveltur gefið. — Og
ég hef gaman af stórum sam-
kvæmum. Þar kemst maður I
samband við fólk. 1 litlum sam-
kvæmum fær enginn að vera I
friöi.
Nú heyrðust drunur frá bassa-
trumbunni og rödd hljómsveitar-
'stjórans endurórriaði i garðinum.
— Dömur minar og herrar,
hrópaði hann. — Að ósk herra
Gatsby ætlum við að leika nýjasta
verk herra Vladimirs Tostoffs,
sem vakti mikla athygli i Car-
negie Hall, nú i mai. Ef þér hafið
fylgst með blöðunum, vitið þér að
hrifningin var geysimikil. Hann
brosti hjartanlega og bætti við
litillátlega: — já, vægast sagt
geysimikil. Og allir hlógu.
— Verkið er þekkt, sagði hann
glaðhlakkalegri röddu, — sem
Jazzsaga heimsins, eftir Vladi-
mir Tostoff.
Tónverk herra Tostoffs fór að
mestu fram hjá mér, þvi þegar
þaö hófst kom ég auga á Gatsby,
þar sem hann stóð einn sins liðs á
marmaraþrepunum og horföi
vingjarnlega frá einum hópi til
annars. Dökk húðin á andlitinu
var áberandi slétt og snöggt hárið
virtist vera snyrt daglega. Ég gat
ekki komið auga á neitt skugga-
legt i fari hans. Mér dðtt i hug að
það væri vegna þess að hann hefði
ekki drukkið, að hann var svo ó-
likur gestum sinum, en fram-
koma hans virtist verða æ fág-
aöri, eftir þvi sem gleðskapurinn
varö meiri og látbragö manna
kumpánlegra. Þegar „Jazzsaga
heimsins” var á enda, mátti
koma auga á stúlkur, sem lagt
höfðu höfuð að öxl einhvers karl-
mannsins, þar sem þær hjúfruöu
sig eins og litlar brúður, meðan
aðrar stúlkur létu sig liða aftur á
bak i arriia þeirra, jafnvel inrii i
miðjum hópi, öruggar um aö ein-
EGE GÓLFTEPPIN
VEGGFOÐUR
ÚRVAL GÓLFDÚKA

MÁLNINGARVÖRUVAL

49. TBL. VIKAN 29