Vikan - 05.12.1974, Blaðsíða 32

an sólu, þegar ég hraöaöi mér um
hvit gljúfur milli stórhýsa i neöri
hluta New York i átt til Probity
Trust. Ég þekkti hina skrifstofu-
mennina og unga veröbréfasala,
sem ég verzlaði viö, meö skirnar-
nöfnum, og boröaöi með þeim i
dimmum, oftroönum matsölu-
stööum, þar sem litlar svina-
kjötspylsur, marðar kartöflur og
kaffi var á boðstólnum. Ég komst
meira aö segja i ástarsamband
viö unga stúlku, sem bjó i Jersey
og vann i útreikningadeildinni.
En þar sem bróðir hennar tók að
llta óhýru auga I átt til min, lét ég
ástir þessar liða út af, um það
leyti, sem hún tók sumarfrí sitt I
júlimánuði.
Aöalmálsverðar mins neytti ég
oftast I Yaleklúbbnum, og af ein-
hverri ástæðu var það leiöinleg-
asta athöfn dagsins. Að þvi búnu
fór ég upp á bókasafnið og kynnti
mér fjárfestingar og bankamál
svo lengi sem samvizka min
krafðist af mér. Vanalega voru
einhverjir hávaöaseggir þarna á
ferli, en þar sem þeir komu sjald-
an inn I bókasafnið, var þetta hinn
ákjósanlegasti staður til vinnu.
Aö þessu loknu, væri veður gott,
gekk ég niöur Madisonbraut,
fram hjá gamla Murray Hill
hótelinu og yfir 33ja stræti aö
Pennsylvaniu-stööinni.
Mér tók að falla vel viö New
York og hið taumlausa og ævin-
týralega andrúmsloft nótta henn-
ar og þá fullnægju, sem stöðugur
straumur karla, kvenna og bif-
reiða bauð auganu upp á. Ég
hafði mestu unun af aö fara i
gönguferð eftir Fimmta stræti og
viröa álitlegt kvenfólk fyrir mér
og gera mér i hugarlund að innan
fárra minútna ætti ég aö verða
einn mannanna I lifi þeirra, án
þess aö nokkur vissi af eða hefði
út á þaö að setja. Stundum fylgdi
ég þeim heimleiöis i huganum, að
dyrum íbúða þeirra á horni ein-
hvers fjarlægs strætis, og þær litu
um öxl og brostu til min, um leið
og þær hurfu inn i hlýtt myrkriö
fyrir innan. 1 þessari heims-
borgaralegu töfrabirtu, fann ég
eigi að siður stundum til ákafrar
einmanakenndar, og vissi að ég
deildi henni meö fleirum — þegar
ég kom auga á unga skrifstofu-
menn, sem máttu þreyja viö
skrifstofugluggann, þangaö til
timi væri til kominn að neyta ein-
falds málsveröar á veitingahúsi,
— unga skrifstofumenn, sem urðu
að kasta mikilvægustu stundum
lifsins og næturinnar á glæ.
Klukkan átta, þegar flmmti
götutugurinn var fullur af bifreiö-
um, sem óku i fimmfaldri röö á-
leiöis til leikhúshverfisins, fann
ég enn til tómleika i hjarta minu.
Skuggar af fólki sáust halla sér
nær hver öörum i leigubilunum,
þegar töf varð á umferð, og ein-
hvers staöar var sungið og menn
heyrðust hlæja aö fyndni, sem
guö mátti vita hver var, meöan
logandi sigarettuglóö dró kynleg-
ar hringmyndir i myrkriö. Ég
gerði mér i hugarlund aö einnig
ég væri á leiö út á llfið og deildi
meö þeim ánægjunni i andanum
og óskaöi þeim alls hins bezta.
Framhald f næsta blaöi
næstu andartökum, færðist dauö-
föl og óstyrk mannvera út úr flak-
inu, smátt og smátt, unz hún hafði
fasta jörö undir fótum og boraði i
ráðleysi með tánni á stórum
dansskó niöur i sandinn.
Blindaöur af glampa billjós-'
anna og óstyrkur vegna vaxandi
hávaöa bilhornarina, stóð fyrir-
bæri þetta um stund og tvisté,
áður en hann kom auga á mann-
inn I rykfrakkanum.
— Hvað kom fyrir? spurði hann
hóglátlega. — Uröum viö benzin-
lausir?
- Llttu á!
Hálf tylft fingra benti á hjóliö,
sem rifnað haföi af. Hann staröi á
þaö um stund og leit svo upp I loft-
iö, eins og hann héldi aö þaö heföi
falliö ofan úr himninum.
— Það fór af, skýrði einhver út
fyrir honum.
Hann kinkaði kolli.
— Ég tók bara ekki eftir að viö
hefðum stanzað.
Það varð þögn. Þá andaði maö-
urinn djúpt aö sér og rétti úr öxl-
unum, um leið og hann sagði á-
kveöinni röddu:
— Ætli einhver geti sagt mér
hvar næsta benzinstöö er?
Hinir sex, sumir litlu betur á sig
komnir en hann sjálfur, hófu nú
aö reyna að benda honum á aö á
milli hjóls og vagns væri ekkert
samband meir.
■ — Bara að bakka, sagði maður-
inn eftir stundarkorn. — Setjið
hann I afturábakgir.
— En hjólið er undan!
Hann hikaði.
• — Ekki sakar að reyna, sagði
hann.
Gaulið i bilhornunum hafði nú
náö hámarki og ég sneri frá og
hélt af staö heimleiðis yfir flötina.
Ég leit einu sinni viö á leiöinni.
Tunglið skein eins og lýsandi ob-
láta yfir húsi Gatsby, og gæddi
nóttina sömu fegurð og fyrr, feg-
urð sem enn var hvergi farin að
dvina, þótt hlátrar og annar
glaumur dæi nú sem óðast út i
upplýstum garðinum. Övæntum
tómleika sýndist nú stafa frá
gluggum þessa húss og hinum
miklu dyrum, — tómleika sem
luktist um veru gestgjafans, þar
sem hann stóð i útidyrum og hafði
lyft hendi til kveðju, svo sem
skyldan bauð.
Þegar ég lit yfir það, sem ég hef
skrifað til þessa, verð ég var við
aö halda mætti að atburðir
þriggja kvölda, meö nokkurra
vikna millibili, væru allt þaö frá-
sagnarverða, sem á daga mina
dreif þennan tima. En þvi fer viðs
fjarri, þar sem hér var aöeins um
að ræða tilviljunarkennda atburöi
á sumri, þegar meira en nóg var
aö gera. Raunar var það ekki fyrr
en miklu seinna, sem þeir tóku að
varða mig nokkru meiru, en þeir
hlutir, sem eingöngu snertu mig
sjálfan.
Mestum tima minum varði ég
til starfa. Snemma á morgnana
bar skugga minn I vesturátt und-
Ertu byrjaóur?
Byrjaður með hvað? ^9
Byrjaður að spara!
Spara fyrir hverju?
Spariláni, auðvitað!
Landsbankinn gefur allar upplýsingar
um reglubundinn sparnað og sparilán.
Lesið bæklinginn um
Sparilán
Landsbankans
32 VIKAN 49. TBL.