Vikan - 05.12.1974, Síða 67

oröiö var viö neina verulega sælu
hjá sveitamanninum.
Þegar tækifæriö gafst á
styrjaldarárunum siöari, tæmd-
ust heilar sveitir, og nú lifir aö-
eins brot af islensku þjóöinni viö
bústörf i sveitum landsins. I
upphafi prestsskaparára minna
kynntistég bændum á besta aldri,
sem voru dauöuppgefnir og
heilsulitlir um aldur fram af of
miklu striti. Þeir voru aö frá
morgni til kvelds og höföu rétt of-
an i sig og fjölskyldu sina.
Þaö var þess vegna, aö mér datt
i hug aö setja upp nuddstofu til
þess aö reyna aö hjálpa þessum
sóknarbörnum minum, sem þjáö-
ust meira og minna af Villous
Arthritis, Fibrositis og Scoliosis
eöa af ýmsum sjúkdómum, sem
snertu liöabólgu, vöövabólgu og
hryggskekkju.
I ættlandi minu haföi ég lært
dálitiö i nuddlækningum þar sem
ég sótti námskeiö, sem var haldiö
á vegum knattspyrnusambands
Skotlands. Enn fremur horföi ég
stundum á nuddfækni hins fræga
liös i Glasgow, Queens Park, aö
störfum sinum. Bert Manderson
var talinn með bestu læknum i
sinni grein i Evrópu. Ég held, aö
ég hafi hjálpaö þeim er til min
komu. Að minnsta kosti komu
margir til min meö ýmsa kvilla.
Næst þegar ég feröaöist til Skot-
lands fékk ég i heildsölu töluverö-
ar birgöir af meðulum, sem feng-
ust ekki hérlendis, og ágætan á-
burð. Ég geröist lika áskrifandi
aö læknariti, sem ég keypti i
fjölda ára. Ég haföi gaman af
þessu, og aldrei tók ég neitt fyrir
hjálp mina. Um þessar mundir
fékk ég áhuga á náttúrulækning-
um, og i tilraunaskyni flutti ég inn
frá Skotlandi dálitið magn af alls-
konar þurrkuöum rótum, sem ég
sauð saman, og úr þeim fékk ég
ágæta kvefmixtúru, sem ég gaf
þeim, sem vildu. Þegar ég var á
ferð i Breiðdal fyrir nokkrum ár-
um, i fyrsta sinn siöan ég fór þaö-
an árið 1947, fékk ég mikið lof
fyrir kvefmeöulin min gömlu.
Þvi var ekki aö neita, aö erfitt
reyndist þaö fyrir mig i fyrstunni
að halda uppi samræðum viö
bændurna um störf þeirra. Til
þess skorti mig málakunnátturia.
Búskapur er sergrein i atvinnulif-
inu, og þar af ieiöandi á hann sitt
fagmál og orðatiltæki auðvitaö
ekki á hraöbergi i guöfræöideild
háskólans. Ég var i rauninni
kominn i annan skóla, þegar ég
settist aö i Breiödal. Kennarar
minir voru kona min, sveitakona
að ætt og uppruna, og bændurnir
sjálfir.
Ég varð að læra orð yfir tækin,
sem menn notuöu þá til aö slá
túnin sin meö, ég varö'aö læra
nöfn á húsunum, sem hýsa kýr og
kindur, og óteljandi margt annaö,
sem ég heyrði nefnt, en fann
hvergi i islensk-ensku oröabók-
inni minni.
Mér gekk strax vel að semja
verijulegar stólræöur, en þaö var
dálitiö annaö aö semja likræöur,
þvi mig vantaöi ýms hugtök til aö
lýsa lífi og starfi sveitamanns eöa
konu, en viö þetta hjálpaöi Sigur-
lina mér eftir bestu getu. Ég var
ekki lengi aö komast aö raun um,
aö viö jarðarfarir hefur prestur
einstakt tækifæri til aö flytja
kjarna boöskapar kristinnar trú-
ar og meö honum hugga þá, sem
syrgja og sakna. Enn fremur eru
islendingar þannig geröir aö til
eru menn, sem sjást ekki I kirkju
nema viö jaröarfarir, og hef ég
vandað mig eftir fremsta megni
viö samningu likræöna minna til
þess aö ná til allra, þó sérstaklega
til nánustu vandamanna hins
látna.
Og þaö minnir mig á jaröarför
á Djúpavogi. Þar haföi dáiö gam-
all maöur, og var ég beöinn aö
49. TBL. VIKAN 67