Vikan - 20.03.1975, Qupperneq 20

Elias réö sig i vist hjá Jóni
bónda á Bergi.
Koma moröingjans i sveitirnar
fyrir austan mæltist vel fyrir hjá
Arnesingum og Rangæingum.
Menn geröu sér upp erindi og tóku
sig upp langt aö, lögöu á hesta og
riöu yfir sanda og vötn og svo
horfðu þeir á Elias þegjandi
langa stund.
Vetur tók sig á meö hvassviöri
og skræklóu, sem boðaöi
haröindi.
bað var einn dag, þegar landiö
baröi hafið og vindurinn fjöllin,
aö Elias lá inni i bæ. Hann var aö
hugsa um mannshvarfið. Hann
var lika spenntur. Féö var inni.
Þá mundi hann allt i einu eftir
þvi, að á nefndum föstudegi haföi
hann fyrr um daginn, verið á
lögreglukontórnum aö sverja
fyrir barn. Réttara sagt þóá þeim
degi, er hann taldi vera
fimmtudag. Hann haföi hitt Agúst
á leiö sinni frá svardaganum og
þeir höföu kysstst lengi.
Eins og öll stór tiöindi sem
koma i vetfangi, eins og hendi sé
veifað, fer langur timi i aö meta
aðstæöur.
Svo mikiö þekkti Elias til hinna
þriggja dómsstiga aö hann vissi
aö betra var fyrir fátæka menn aö
igrunda hlutina vel.
. Hann ræddi máliö ekki viö
húsbónda sinn, Jón bónda á
Bergi, eöa Bergsfólkiö yfirleitt,
en þeim mun meira viö féð úti.
.V:Ay/iLi3.ir5:-w'MiSÚtjíÆ ’Odá&iO's.'i)

. D.ögg
skreytir
við öll tækifæri
látió fagmann
vinna verkió
sendum um
allan heim
• •
Blómabtíðin DÖtiG
Álfheiinum 6 sími 33978
/
Eitt var hann þó viss um, að
hann átti nú erindi suður. Varla
færi setudómarinn aö rengja
lögregludómarana, eöa auka-
réttardómarana um dagsetn-
ingar. Þessi nýja vitneskja færöi
honum öryggi. Hann reis upp úr
bálkinum og gekk út og horföi á
skýin hysja upp um sig pilsin svo
þau kæmust yfir fjöllin.
Honum fannst veöriö mikiö
hafa batnaö. Hann ætlaöi aö
leggja upp i birtingu og fara
suður til að sanna aö bæjarfóget-
inn heföi fariö dagavillt.
Hann sagöi nú Jóni bónda á
Bergi frá erindi sinu suður. Það
kom i likingum, eins og þegar
veriö er aö segja barni afdrif
kinda. Bergsfólkiö var svoleiöis.
Jón bóndi á Bergi var strax til I
aö gefa f jármann sinn lausan svo
hann mætti fara suður og sauma
aö dómstólunum og hann skaut
undir hann hesti út á Eyrarbakka
næsta dag. Þaöan ætlaöi Elias aö
taka Öseyrarnesferju og ganga
yfir Grindaskörö i samfylgd, ef
einhver þyröi að þiggja fylgd
hans. Honum leiö vel. Hann
myndi veröa léttur I spori og
kvikur. Ekki myndi hann draga
neina ögmundarbrik eftir sér út á
Bakka; maöur sem haföi sjálf
pólitiin sem vitni.
Jón bóndi var spenntur. Hann
haföi sérstakt oröafar. Hann
kallaöi það aö miga upp I menn,
að dengja á þá tiöindum. Hann
reiö meö Eliasi út á Bakka, þar eö
hann taldi máliö vandmeöfai-iö og
stórt.
Koma Eliasar, moröingjans
austan úr Hreppum, til Eyrar-
bakka fór hús úr húsi, eins og
mislingar. Menn skiptu lit.
Honum var vel tekiö og menn
sýndu honum margháttaða
viröingu, gáfu honum i nefiö og I
staupinu og settu fyrir hann mat.
Eyrarbakka grundir voru enn
blóölitaöar og hundar voru feitir
eftir sláturtiöina. Búöin var opin
allt áriö, þurr og köld, eins og
sterkt brennivin. Sýróp mikil
voru meö lummum.
Elias geröi hlé á ferö sinni til aö
hugsa sitt ráö. Honum féll vel á
Eyrarbakka.
Menn horfðu aö visu stundum á
hann með opin vitin, eins og þeir
horföu framan I útlendinga og fé,
sem þeir ekki skildu. Annars var
allt meö felldu.

-Truir þú því núna
aö eg hafi verið á
120?
20 VIKAN 12. TBL.