Vikan - 20.03.1975, Síða 48

en fariB aö hlæja. Drengurinn
renndi sér fram úr rúminu og
nálgaðist hana hikandi.
— Ertu ekki afturganga? sagöi
hann, eiginlega ásakandi.
Maxine varö aö stilla sig, til að
láta hann ekki sjá hve broslegt
henni fannst þetta. — Hver ert
þú? spurði hún.
— Roland, ungfrú. Og hver ert
þú?
— Maxine.
— Hvers vegna komstu hingað?
— Vegna þess að ég heyrði i þér
ópin og vonaði að ég gæti kannski
hjálpað þér
— Getur þú hjálpað mér?
spurði hann og hún lagði arminn
blíBlega>um grannar axlirnar.
Hún kinkaði kolli. — Leggstu nú
út af, ég skal laga til i kringum
þig, Roland og svo skal ég vera
héma hjá þér, þangað til þú sófn-
ar. Svona nú.
Hönd drengsins var isköld, þeg-
ar hún tók hana i lófa sinn. Hann
lét hana leiða sig að rúminu. Hún
lyfti honum upp og breiddi vel yf-
ir hann. Að lokum kyssti hún á
mögru tárvotu kinnina. Roland
leit undrandi upp.
— Þú kysstir mig.
— Já, að sjálfsögðu, mér þykir
vænt um þig, sagði hún og vissi
um leið að það var satt.
— 0, tautaði hann, — þá þykir
mér lika vænt um þig. En Eulalia
segir að ég sé svo vondur, að eng-
um geti þótt vænt um mig. Ekki
einu sinni englunum. Ert þú eng-
ill?
— Nei, ég er ekki engill, Ro-
land, en ég veit að þú ert ekki
vondur. Nú skaltu reyna að
sofna, Roland.
Maxine tók hönd hans og fór aö
raula gamla vögguvisu og það
leið ekki á löngu þar til drengur-
inn sofnaði. Og Maxine, sem var
sjálf dauðþreytt eftir þennan
erfiða dag, valt lika út af...
Hún vaknaði við sérstaklega
óþægilega og illilega rödd, sem
spurði hvað hún væri eiginlega að
gera þarna, i herbergi Rolands.
Maxine opnaöi augun. Ormjór
sólargeisli dansaði á þungum
veggtjöldunum og nú sá hún vel
þung húsgögnin. Þótt hún væri
syfjuð, sá hún að þetta herbergi
hentaði sannarlega ekki litlu
barni.
Roland hafði lika vaknað og
hann þrýsti sér skjálfandi upp að
henni. Augu hans voru strax orðin
tárvot. Maxine leit á konuna,
hneyksluð á svipinn. Hún var
breiðleit og dökk yfirlitum og
Maxine fannst hún helst minna
sig á galdranorn. — Eruð þér
fóstra Rolands?
— Já, það starf var mér fengið,
sem refsing fyrir syndir minar.
— Mér finnst þér ekki sinna þvi
starfi vel! Blá augu Maxine skutu
gneistum af reiöi.
— Hvers vegna reynið þér ekki
að róa drenginn, þegar hann
hljóðar svona?
— Hann verður að hætta aö
haga sér eins og smábarn, svaraði
konan kuldalega. — Hann er af
Bertranættinni og þess vegna
verður hann að sætta sig við sitt
af hverju, svo það er eins gott að
hann læri það nógu snemma.
Þá rann það upp fyrir Maxine,
að Roland var sonur föð-
ur hennar. Hann var þá bróðir
hennar.
— Roland er bróðir minn, sagði
Maxine fastmælt. — Mér kemur
það ekkert viö hver hefur sagt yð-
ur að hræða hann með svona and-
styggilegum lygum,en þér skuluð
ekki reyna það, meðan ég er
hérna!
— Þú ert systir min! hrópaði
Roland upp yfir sig, himinlifandi.
Hann stökk út úr rúminu og hopp-
aði fram og aftur um gólfið.
— Ég vissi ekki að ég ætti syst-
ur. Ég hélt að þú værir engill, en
það er miklu betra, að þú skulir
vera systir min!
Systkinin hlógu og Eulalia
herpti saman varirnar með
illskusvip. Svo opnuðust dyrnar.
— Hver er að hlæja? Vitið þið
ekki að hér liggur maður á likbör-
um og að það verður jarðarför i
dag?
Roland varð skömmustulegur
og leit niður fyrir sig, en laumað-
ist samt til að gjóa augunum á
Maxine.
Blanche Bertran stóð i dyra-
gættinni. Hún var náföl og i daufri
dagsbirtunni var næstum eins og
hún væri gegnsæ.
— Frú Blanche, sagði Maxine
vingjarnlega, — sonur þinn er of
ungur til að syrgja. Ég held að
hann hafi orðið að þola nóg.
Blanche virtist viðutan. — Hvaö
áttu við? Ég skil þig ekki.
— Þá er kominn timi til að þú
vitir hvað hér er að gerast. Rödd
Maxine var róleg en mjög ákveö-
in. Reiðilegt augnaráö fóstrunn-
ar sagði Maxine, að kerlingunni
haföi lika tekist að hafa vald yfir
móður drengsins. — Heyrðir þú
ekki angistaróp hans i nótt, já,
og í gærkvöldi lfka, um það leiti
sem ég kom? Ég hefi eitthvert
hugboð um þaö, aö hann sé þvi
vanastur aö gráta svona, án þess
aö nokkur sinni þvi. Þú hefur
kannski þá skoðun, að þetta sé
besta aðferðin til að gera hann að
hraustum karlmanni?
Maxine skammaöist sin fyrir
að tala þannig við móður drengs-
ins. En henni fannst það nauðsyn-
legt aö hrista upp i henni.
— Þú ert sannarlega lik fööur
hans, sagði Blanche aö lokum. —
Þannig hefði hann sjálfur verið.
Hann hefði eflaust veriö mjög
hrifinn af þér.
Maxine fann, að unga konan
var alls ekki reið, hún var aðeins
hrygg.
— Ég vildi óska að Roland
hefði eitthvað af þinni skapgerð,
andvarpaði Blanche.
Maxine þrýsti granna og kalda
hönd bróður sins. — Hann var að-
eins barn ennþá, það getur verið
aö hanri eigi eftir aö veröa nýtur
maður. Blanche virtist ekki
heyra það sem hún sagði. Hún var
hugsi, en hugsaði upphátt. — Ég
veit ekki hvers vegna hann var
svona hræddur við föður sinn. Að
lokum var Guy farinn aö fyrirlita
sinn eigin son, sem aldrei gat
annað en sagt: „Já, herra” og
„Nei, herra.” Hann hló aldrei og
lék sér aldrei eins og önnur börn.
48 VIKAN 12. TBL.