Vikan - 20.03.1975, Síða 49

Þessi næturöskur hans gerðu Guy
alveg frá sér af reiði.
Maxine sagði, hægt og rólega:
— Það getur verið, að einhver
hafi fyllt hann með alls konar
skröksögum um forfeður hans og
hans eigin föður. Þér er það
sennilega ljóst, Blanche, að fólkið
i þorpinu heldur þvi fram aö
Bertran f jölskyldan standi i sam-
bandi við sjálfan djöfulinn.
Eulalia er líka á þeirri skoðun.
Kolsvört augu fóstrunnar log-
uðu af hatri og hún tautaði:
— Ennþá einn hrokafullur
Bertran.
Hún þagnaði, þegar Maxine leit
til hennar. Hún vissi nú, að hún
hafði eignast erfiðan mótstöðu-
mann innan veggja hallarinnar.
Nokkru siðar voru það Gaston
Rondelle og Alan Russel, sem
fullvissuðu hana um, að þetta
sem hún hafði reynt um nóttina,
hefði ekki verið hugarfóstur.
— Það hefur einhver hreyft lik
Guys Bertan i nótt, sagði
Russel við hana á ensku. — Mér
þykir leitt að þurfa að segja yður
það, ungfrú Maxine, en i nótt var
herbergi hans bókstaflega sett á
annan endann, þar hefur verið
framin leit að einhverju.
— Vitið þið hver hefur verið
þar að verki? Og hvers vegna?
Rondelle var fölur undir sól-
brunanum. — Afturgöngurnar
hafa sannarlega verið á ferðinni i
nótt. Ég sá þær með minum eigin
augum. Það er sagt að þær vakni,
þegar ættarhöfðinginn á Arlac
falli frá, til að vera vissar um að
hann verði jarðsettur innan hall-
armúranna.
Maxine varð hrollkalt. — En
það getur bókstaflega ekki stað-
iðst.... Ég sá það sjálf, en það
geta alls ekki verið afturgöngur...
Gaston yppti öxlum.
— Ef þér veröið hér lengi, ung-
frú Maxine, þá munið þér kom-
ast að þvi, aö hér skeður ýmis-
legt, sem visindin geta ekki út-
skýrt.
Hann leit háðslega á bretann.
Russel gat heldur ekki leynt
óvild sinni til gósseigandans.
— Ég hef þá trú, að einhverjir
geri sér það að leik að leika aftur-
göngur, til að hrekja þá siðustu af
Bertran fjölskyldunni héðan.
Maxine leit forvitnislega á
Rondelle og hugsaði með sér
hvort það gæti verið að þessi hjá-
trúarfulli fransmaður ætti ein-
hvern þátt i þessum draugaleik,
til að hagnast á þvi sjálfur....
Jarðarförin tók ekki langan
tima. Guy Bertran hafði sjálfur
sagt svo fyrir, að hann vildi ekki
hafa neinn iburð við jarðarför
sina.
Það var kalt og drungalegt i
litlu kapellunni. Maxine stóð við
hliðina á svörtu kistunni, sem var
úr íbenholti. Roland hafði sam-
þykkt að vera þarna viðstaddur,
ef hann fengi að standa við hlið
hennar. Hún fann að litla höndin
titraði ekki og hann virti allt
vandlega fyrir sér. Blanche leit
yfir kistuna og það var greinilegt
að hún leit Maxine öfundaraug-
um. Maxine hugsaði:
— Hvers vegna kennir hún mér
um þetta. Það litur ekki út fyrir
að hún hafi sýnt þessum syni sin-
um mikið ástriki og nú er hún af-
brýðisöm yfir þvi að ég sýni syni
hennar vinsemd.
Fyrir utan hana, var Alan
Russel eini maðurinn, sem dreng-
urinn bar ekki ótta til. Hann
horfði á englendinginn, þögull og
alvarlegur og honum fannst ef-
laust, að það væri furðulegt, að
fullorðinn maöur gæti ekki talað
lýtalausa frönsku.
Gaston Rondelle gerði allt sem
á hans valdi stóð, til að ná hylli
drengsins. Samt var Roland tor-
trygginn I hans garð. Og i hvert
sinn, sem Eustace Clermont,
frændi Rolands, leit á hann, fann
Maxine að drengurinn fór að
skjálfa af ótta. Það var reyndar
ekkert undarlegt, að drengurinn
hefði ótta af manni, sem hafði svo
takmarkalaust vald yfir móður
hans, hugsaði Maxine.
Paul Marchand var mjög
skartlega klæddur i svörtum föt-
um. Hann leit á drenginh eins og
hann væri andstyggilegt skor-
kvikindi. Og Annette, móðir
Pauls, sagði hvasst, þegar hún
kom auga á drenginn: — 1 guðs
'bænum látið hann ekki koma ná-
lægt mér! Þessar skitugu hendur
hans gætu eyöilagt kjólinn
minn! (Henni datt að sjálfsögðu
ekki i hug, að drengurinn vildi
ekki siður forðast hana).
Þegar hitt fólkið var allt farið,
stóð Maxine eftir við gröf föður
sins með litla bróður sinum. Rétt
hjá þeim stóð þéttvaxinn eldri
maður, hrukkóttur og strangur á
svip. Það var Hubert, bryti Guys.
Bertran. Hann virti Maxine fyrir
sér, með forvitni og greinilegri
óvild — sennilega gerði allt þjón-
ustuliðið á Arlac það sama, þegar
Bertran fjölskyldan átti i hlut.
Það voru engin blóm á gröfinni.
Um morguninn hafði Maxine slit-
ið upp viilirós, sem óx ein á
runna viö hallarmúrinn. Hún tók
nú rósina og lagði hana á gröfina.
Augu hennar fylltust tárum, þeg-
ar hún hugleiddi siðustu ósk Guys
Bertran. Hann hafði óskað þess
að láta grafa sig með mynd af
hinni óþekktu dóttur sinni i hönd-
unum .... Heit tár hennar drupu
niður á hönd Rolands^
— Þú ert að gráta. Liður þér
illa, sagöi mjóa drengjaröddin. —
Hann getur ekki gert þér neitt illt
héðan af.
— Gert mér illt? hvislaði
Maxine og lét sig engu skipta
háðssvip brytans. — Hann var
faðir okkar, hann elskaði okkur
bæði.
— Nei, sagði drengurinn. —
Maöur af Bertranættinni getur
ekki elskað 'neitt eða neinn. Þeir
gela aðeins orsakað hatur og
eyðileggingu.
Blóðsprengd augu brytans
báru vott um að hann var sigri
hrosandi, en stoltur svipur Max-
ine kom honum til að lita und-
an. Hún þurrkaði af sér tárin. —
Þetta, sem þú ert að segja,
Roland, er hreinasta bull. Við er-
um bæði tvö af Bertranættinni og
okkur þykir vænt hvoru um ann-
að. Er það ekki rétt, Roland?
12. TBL. VIKAN 49