Vikan - 10.04.1975, Blaðsíða 26

nægöi til þess, aö hann hjarnaöi
viö.
Þaö hellirigndi.
Fyrstu nóttina höföust þau viö
hjá llkunum og flakinu og skulfu
af kulda. Þetta var á regntímabil-
inu, og þaö hellirigndi. Þau höföu
ekkert til þess aö skýla sér meö,
og nóttin virtist engan enda ætla
aö taka. Þrumur kváöu viö, og
eldingar lýstu upp himininn. Osc-
ar Zehnder var mjög máttfarinn.
• Hann fann hræöilega til I bakinu.
Hann reyndi að heröa sig upp.
„Ég vissi . » -(>gir hann, ,,að við
áttum aö h *da í norð-vestur.
Iscoasazin var i' þeirri átt, og
þangaö gat ekki verið mjög
langt.”
En í frumskóginum eru hverjir
tiumetrar óravegur. Snarbrattar
hlföar þaktar frumskógi eru ekki
greiöar yfirferöar. Oscar geröi
sér fyllilega ljóst, aö þau ættu
óskaplega erfiöleika framundan.
Þegar viö komumst heim, veröur
okkar getiö I blööunum!
Um morguninn tóku þau úr vél-
inni allt það, sem að haldi gat
komið. Þar fundu þau svolitinn
brauöbita, nokkrar kexkökur og
svolitiö sælgæti. Þetta var ekki
mikiö og langt frá þvi aö vera
nóg. Þau ætluöu I fyrstu að taka
likin meö sér, en hættu viö það,
enda gátu þau ekki búið til nema
mjög ófullkomnar börur. Þau létu
likin þvi liggja, þar sem þau voru
komin, og lögöu af staö.
Þeim miöaöi hægt og þau
þreyttust fljótt. Þau uröu að bera
Katty, og Gladys og Oscar reyndu
til skiptis að friða hana og hugga,
þvi aö hún þjáöist af sársauka,
bæöi i fótunum og andlitinu, sem
bólgnaöi stöðugt meira og meira.
,,Ég get ekki gengiö lengra”,
kvartaöi Casilda litla eftir nokk-
urra klukkustunda gang. Hún
haföi týnt öörum skónum slnum
og kenndi til i fætinum, sem skó-
laus var. Oscar tók hana á háhest.
Þá létti yfir henni, og hún hló. Þaö
var fyrsti hláturinn eftir slysið.
Juan sagöi: „Þegar viö komum
heim, verður sagt frá okkur I
blöðunum, og þaö verða teknar af
okkur myndir.”
Þaö hitnaöi mjög um daginn, en
þau voru vön hitanum eins og
skóginum, svo aö þau þoldu hann
allvel. Þau rákust á svolitinn læk
og drukku úr honum, þótt vatnið
væri bæöi óhreint og bragövont.
Stundum fundu þau huicangos,
ávexti, sem eru áþekkir kókos-
hnetum á bragðiö, stundum æt
ber, sem þau þekktu. Brátt tóku
þau eftir þvi, að Katty var hætt að
kyarta. Neöri vörin á henni var
sokkbólgin, og enn blæddi úr sár-
um hennar.
Katty var hætt aö kvarta, en
þau sáu öll, aö hún var ákaflega
þungt haldin. Hún stundi lágt viö
og viö, og var stööugt aö missa
meövitund, þó aö hún rankaði viö
aftur. Oscar reyndi aö ganga svo-
litiö hraöar I von um, aö hægt yröi
aö bjarga Katty, en þá kallaöi
Casilda litla: „Oscar frændi,
hlauptu ekki á undan okkur.” Þá
hægöi hann feröina aftur. tók litlu
stúlkuna upp og róaöi hana.
Oscar óttaðist, aö þau gengju I
hring.
Þau rákust á slöngur, en Oscar
haföi rör I hendinni og drap þær
meö því. Börnin voru vön slöng-
um, og flest þeirra höföu drepiö
slöngu. A' nóttinni hnipruöu þau
sig saman og reyndu aö halda á
sér hita meö þvi, en á daginn fet-
uöu þau sig áfram á endalausri
göngu sinni. Þau minntust ekki
einu oröi á skrámurnar, sem þau
höföu fengið, og voru farnar aö
bólgna. „Bráöum”, sagöi Oscar
aftur og aftur, „bráðum erum viö
komin.” Hann sagöi þetta á
hverjum degi — en á hverju
kvöldi hnipruöu þau sig aftur
saman-1 skóginum og reyndu aö
verjast rigningunni eftir bestu
getu. Og enn voru þau ekki kom-
in.
Viö og við heyrðu þau I flugvél-
um, sem voru aö leita að þeim.
Oscar: ,,Ég vissi, aö ofan við okk-
ur var Eduardo bróöir minn að
leita okkar.”
Þau hrópuöu, en þaö var auð-
vitaö vita gagnslaust. Þau veif-
uöu meö peisunum sinum, en
skógarþykknið huldi þau eins og
þak, og þegar vélarhljóðið heyrö-
ist ekki lengur, lá þeim við aö ör-
vænta. En þau unnu bug á ör-
væntingunni. „Viö vorum alltaf
sannfærö um, aö við heföum þetta
af. Alltaf.”
Þau höfðu engar eldspýtur til
þess að kveikja upp eld og gefa
leitarflugvélunum merki. Matinn
þraut brátt, og þau vissu ekki,
hvenær þau kæmu aftur aö læk.
Oscar gerði sér ljóst, að kraftar
barnanna þurru óöum og kjarkur
þeirra sömuleiðis.
„Bráðum,” sagöi hann aftur,
„erum viö komin.” Þá fékk meira
aö segja Katty vonarglampa I
augun. Þó var andlit hennar
óþekkjanlegt vegna bólgu og
meiðsla.
Endalausir dagar og endalaus
ganga. Hve lengi sem þau gengu,
sáu þau ekkert nema tré. Handan
trjánna komu önnur tré. Það var
eins og Iscosazin hefði gufað upp.
Endalausar nætur með stopulum
svefni I miskunnarlausri rigning-
unni. Þau heyröu öskrin i dýrum
skógarins gegnum svefnmókið.
Oscar Zehnder var farinn aö
óttast, aö þau hefðu gengiö I
endalausa hringi og allt erfiöiö
heföi veriö til einskis.
A sjöunda degi komu þau allt I
einu aö nokkrum kofum.
Sjöundi dagurinn. Oscar vissi,
að þau voru öll aö þrotum komin
og Katty þyldi álagiö ekki öllu
lengur. Þrumur kváðu viö, og eld-
ingar lýstu upp regnsvartan him-
ininn.
Þau voru aö gefast upp, og út-
litiö haföi aldrei veriö dekkra. Og
þá — klukkan sjö um morguninn
— sáu þau allt I einu nokkra kofa.
Aldrei höföu fátæklegir kofar I
frumskógi vakiö aðra eins gleöi.
„Katty”, kallaöi Oscar. „Viö
erum komin. Viö höföum þaö af”,
og börnin hrópuöu upp yfir sig af
gleöi. Carlos litli hljóp i áttina til
kofanna og hló og skríkti. Katty
litla sá ekki kofana. Hún haföi
misst meövitundina aftur.
Jacinto Martinez heitir maður-
inn, sem hitti þau þarna I skógin-
um. Hann sá strax, hve langt
Katty var leidd. Hann tók hana á
öxlina og fann, aö hún var alveg
máttlaus. Hann lagöi hana var-
lega á jöröin. Katty var dáin.
Laguana heitir þorpiö, sem þau
komu til, og Oscar haföi haft á
réttu aö standa, Iscosazin var
ekki langt undan. Og þangaö voru
26 VIKAN 15. TBL.