Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 21

svalara hér við ána. Ofar
borgarljósum skarður máni.
Heima á Puerto Rico heföi hún
notið kvölds sem þessa, án þess
að vera með lifið i lúkunum, og
hún reyndi að fullvissa sig um, að
sama máli gégndi nú.
Hið tæplega tvituga eðla fljöð,
Gabriella saknaði Sán Juan. Þar
var fólkið kunnuglegt, en hér i
New York þótti henni hún bæði
nafnlaus og sviplaus. 1 Sap Juan
beið hann Enrique hennar. Að ári
foreldrana og giftist
Skóhljóðið .glumdi skerandi á
auðri götunni. Hún hefði betur
þégið fylgd. Luisa og Raul höfðu
orðið henni samferða á neðan-
jarðarbrautastööina, en hún
hafði þvertekið fyrir, að þau
fylgdu sér heim.
Við innganginn veitti Gabriella
athygli ungum manni, fölleitum
og dökkhærðum. Hún var séleg og
vön aðdáun og var sér fyllilega
meðvituð um návist hans, á með-
an þau biðu eftir lestinni. Innan
stundar varð henni þó órótt, þvl
að augnaráð hans var slóttugt og
nærgöngult. Þegar lestin kom,
fóru þau sitt i hvorn vagninn, og
Gabriella imyndaði sér, að þessu
væri lokið. En þegar hún fór úr,
gerði hann það líka. Augnablik
mættust augu þeirra, svo fylgdi
hann skaranum. Þegar Gabriella
kom upp, stóð hann á horninu og
skimaði órólega i kringum sig.
Sem hann sneri i hana baki
skundaöi hún burt.
Hún hafði naumast gengið hús-
lengd, er hún varð hans vör að
baki. Hún hélt áfram, þar til hún
kom á Riverside Drive. Hún kom
ekki auga á hann. Hún átti sist
von á, að gatan væri svo auð, eng-
in umferð og aðeins einn maöur,
upp með Riverside Drive sem
hallaði sér upp að grjóthleðslunni
.
hinum megln. Hann var stór,
mittismjór og heröabreiður. Yfir
axlimar bar hann jakkann eins
og... eins...
Tunglsljósið gaf hári hans ann
arlegan gljáa, og augun virtust
sem lýst að innan. Þetta var sami
maðurinn. Gabriella stóð kyrr og
virti hann fyrir sér, þegar hann
gekk fram á gangstéttarbrúnina.
Hann gekk hallur, eiiis og hann
væri að smeygja sér gegnum
hálfopnar dyr. Hvernig mátti það
vera hann hafði komist framúr
henni, án þess að hún yrði þess
vör? Hann var i þann veginn að
fara yfir Riverside Drive, og hún
beið þess að komast yfir sam-
liggjandi götu. Ef hann færi yfir
fyrst, gæti hann króað hana af.
Gabriella hljóp, hún gætti ekki
hemlahljóða né formælinga bil-
stjóra, sem þótti sér misboðiö.
Sem hún kom að innganginum,
var hlaupastingurinn rétt oröinn
henni um megn. Hún opnaði
þunga glerhurðina og fór inn.
Innri ganghurðin var alltaf lokuð,
og á meðan hún fálmaði eftir lykl-
inum I veski sinu, snökti hún af
hræðslu Þegar hún fann hann
loksins, skalf hún svo, að hún ætl-
aði naumast aö koma honum I
skrána. Lásinn stöð á sér.
Hún fann hlýjan loftstraum að
aftan, þegar útidyrahurðin opn-
aöist. Hún heyrði ekkert fótatak
og þurfti þess ekki til að vita, að
hann var fyrir aftan hana. Lykilí-
inn snerist. Hönd tók fyrir munn
henni og önnur um lifið og dró
hana til sin. Hann sparkaöi
hurðinni upp og ýtti henni inn.
Hann hálf bar hana á undan sér,
stefndi hiklaust að bakdyraupp-
ganginum, eins og væri hann
öllu kunnugur i húsinu. Hann
héltenn um munn henni, á meðan
hann dröslaði henni upp á fyrsta
stigapallinn og kastaði henni á
kaldan steininn og á hana ofan.
Hún spriklaði árangurslaust, þó
tókst henni að losa hægri höndina
20. TBL. VIKAN 21