Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 44

ÆTTARC
SANDRA SHULMAN
— Ég haföi lániö meö mér, þvi
aö margt benti til þess, aö eng-
lendingurinn væri sá seki. Þaö
eina, sem ég óttaðist, var aö þú
bærir jafn hlýjar tilfinningar til
hans, eins og greinlegt var, aö
hann bar til þin. En á meöan þú
trúöir þvi, aö hann væri moröingi
Blanche, þó aö þau heföu veriö
samsærismenn, þá myndir þú
ekki hlusta á ástarjátningar hans.
Þú myndir ekki heldur trúa hon-
um, ef hann færi aö trúa þér fyrir
grunsemdum sinum.
Maxine hugsaöi til heita dags-
ins hjá steinásnum. Eustace
Clermont þekkti vel mannlega
náttúru, og þaö var hættulegt.
— En hann reyndi að myröa
mig....
.... Áöur en hún lauk viö setning-
una, varö henni litið á hendur
hans. Hún sá þær greinilega viö
svart sláiö, og þar voru klæddar
gráum silkiglófum.
— Já, ég sé, að þér er þetta
ljóst núna, sagði hann. — Eins og
þú veist, kom Russel ekki aftur til
aö sækja dótiö sitt, og þaö var
auövelt aö ná I jakkann hans, og
hnappurinn, sem þú reifst af hon-
um, virtist ágæt sönnun fyrir sekt
hans. Reyndar litu allir englend-
inginn grunsemdaraugum, vegna
þess hve fámáll hann var og
dularfullur.
— Og hvaö ætlar þú nú aö gera
viö okkur Roland?
— Ekkert viö þennan volandi
drengstaula. Hann nær sér aldrei
eftir þetta, og þaö hlustar enginn
á sundurlausar frásagnir hans.
Frændi hans er honum góður, sel-
ur eignimar hérna og kemur
vesalings barninu á gott hæii. Og
aö sjálfsögöu hefiég ekki sagt þér
tta allt saman til þess aö leyfa
r svo aö labba héöan og segja
hverjum sem er frá þvi. Nei, min
kæra Maxine, þú hlýtur aö
deyja...
Hún sá Clermont teygja og fetta
silkiklædda fingur sina. Þaö
myndi enginn koma henni til
hjálpar i þetta sinn, hann myndi
bráölega læsa krumlunum um
háls hennar. Þaö myndi enginn
finna jaröneskar leifar hennar
hér I þessum leynigangi.
Hún baröist viö aö láta ekki
bera á skjálfta i rödd sinni. Þú
veröur aldrei rikur á þvi aö selja
Arlac, ef húsiö brennur til
grunna.
— Þú getur ekki blekkt mjg,
tautaöi Clermont, og rödd hans
var oröin óskýr.
Maxine mætti augnaráöi hans,
og hún sá, að maöurinn var brjál-
aöur. Hann skynjaöi ekki neitt
annaö en sina eigin græögi,
hann hélt sig vera oröinn alls ráö
andi. Annaö fólk átti aöeins aö
vera handbendi hans.....
— Ef þú vilt ekki, aö ég berji
bamiö til óbóta, þá ætla ég aö
fyrstu stund var mér ljóst, aö þér,
herra Clermont og frænka yðar
voruö meö eitthvaö miöur gott á
prjónunum. Eftir aö Guy Bertran
lést svona skyndilega, vakti
ekkert annaö fyrir mér en öryggi
Maxine og aö frelsa Arlac frá
vondum örlögum. Ég haföi gefiö
Guy Bertran drengskaparloforö
um aö hætta ekki viö verkefni
mitt, fyrr en ég haföi náð þeim
árangri, sem viö óskuöum eftir,
og ég lofaöi honum lika aö hafa
auga meö öryggi dóttur hans.....
— Hvers vegna varstu þá svo
reiöur, þegar Gaston bjargaði
mér? Maxine haföi einmitt hug-
leitt þetta, þegar Clermont leysti
frá skjóöunni.
Elsta og reyndasta málningavöruverzlun landsins i
nýjum húsakynnum aö Grensásvegi 11 — sími
83500. Erum einnig á gamla staðnum Bankastræti 7
simi 11496.
Sögulok
ráöleggja þér aö segja mér strax,
hvaö þú hefur gert af fjársjóðn-
um, hvæsti hann.
Hún þrýsti Roland fast að sér
og endurtók. — Þaö er enginn
fjársjóður. Og þú vogar þér ekki
aö leggja hendur á bróður minn.
Clermont skellti upp úr. Hlátur-
inn bergmálaöi i göngunum,
þegar hann gekk I áttina til
þeirra.
Maxine hröklaðist inn 1 dimmt
skot og hélt um bróður sinn meö
'skjálfandi höndum, en hann
kjökraöi. — Viö erum af Bertran-
fjölskyldunni, og þess vegna get
um viö ekki búist viö miskunn.
Eulalia segir, aö þaö hvili bölvun
yfir okkur.
Nú fann hún hála silkihanskana
viö nakta handleggina. Hræöslu-
óp drengsins blönduöust saman
viö geöveikishlátur Clermonts, en
þá heyrðu þau mjúka og þægilega
rödd, sem kom einhvers staðar
innan úr myrkrinu. — Þaö er eng-
inn fjársjóöur til.
Augu Maxine uröu stór af ótta.
Hún bjóst viö aö sjá afturgöngu
einhverrar af myrtu nunnunum.
Clermont losaöi tak sitt og sleppti
henni.
En þaö var Alan Russel, sem
gekk fram I daufa birtuna. Hann
var meö poka á bakinu og reipi
bundiö um sig miöjan, og i hægri
hönd hélt hann á skammbyssu.
—. Hvaöa erindi eigiö þér hing-
aö? öskraöi Eustace Clermont.
— Ég fór ekki I burtu frá Arlac,
svaraöi englendingurinn einfald-
lega. — Ég var ákveöinn i aö
ljúka ætlunarverki minu. A und-
anfömum mánuöum hefi ég orðiö
var viö marga furöulega hluti
hérna i „höll silfurlitu kvenn-
anna”, en ég kaus aö láta ekki
aöra veröa vara viö þaö. Frá
Hann brosti, og hún fékk tár i
augun, þegar hún sá, hve
drengjalegt bros hans var. —
Fyrst og fremst var þaö mér aö
kenna, aö þú fórst þangaö upp, ég
sagöist hafa séö hatt Rolands þar
uppi. Og svo var ég lika fokvond-
ur, alveg eins og Roland, yfir þvi
aö þaö var ekki ég, sem bjargaöi
þér, heldur Rondelle.
— En hvers vegna sagöir þú
mér ekki frá grunsemdum
þinum?
— Þú heföir aldrei trúað mér,
ég haföi engar sannanir. Cler-
mont haföi ofiö sinn lygavef svo
lystilega vel.
— Hvernig komust þér hingaö,
englendingur? spuröi Clermont.
— Þegar eldurinn breiddist
svona skyndilega út, hljóp ég
hingaö, til að freista þess aö
hjálpa til. Þá hleraöi ég samtal,
sem þessir ógeöslegu ættingjar
þinir áttu saman, en þaö get ég
sagt þér sföar, Maxine. Þaö, sem
skipti máli, var aö ég heyröi, aö
Roland og frændi hans heföu fariö
niöur I kjallara og aö Maxine
heföi fariö til aö hafa upp á bróöur
slnum. Þá varö mér ljóst, aö nú
ætlaði Clermont aö reka énda-
hnútinn á glæpaverk sin.
Ég vissi um neöanjarðargöng,
sem lágu inn I höllina aö utan og
voru sennilega miklu öruggari en
þau, sem voru gerö af manna-
höndum. Ég heyröi óminn af
röddum ykkar og fann ykkur
hérna. Ég hefi svo oft komiö aö
Arlachöll gegnum neöanjaröar
hellagöng, sem liggja undir höll-
ina, alla leið frá steinásnum...
— Þá hefur þú fengist viö hella-
rannsóknir alla þessa mánuöi?
— Já, aö vissu leyti. Ég fann nú
reyndar fangaklefann á undan
44 VIKAN 20. TBL.