Vikan - 15.05.1975, Blaðsíða 43

36 Israelskar Phantomflugvélar
flugu inn yfir Libanon og geröu
árásir á fjórar stórar flótta-
mannabúBir. t búöunum, þar sem
Latife bjó meö fjölskyldu sinni,
var fólkinu sagt, aö Israelsmenn
hyggöu á hefndir fyrir blóöbaöiö i
Maalot. Flóttamennirnir I hinum
búöunum voru einnig aövaraöir.
Flestir bjuggust viö þvl, aö Isra-
elsmenn yröu stórtækir I hefnd
sinni, en enginn átti von á öörum
eins ósköpum.
Flugvélarnar komu nokkrar
saman og geröu itrekaöar árásir
á búöirar. tbúöarhús, skólar og
sjúkrahús uröu fyrir sprengjum.
Eyöileggingin var ólýsanleg.
Latife sá heimili sitt jafnaö viö
jöröu. Inni I hreysinu var maður
hennar og eitt barnið þeirra.
Sjálf féll hún til jaröar og hlaut
alvarleg meiösli af grjótkasti og
eiturefnum, sem mynduðust viö
sprenginguna.
Sprengjuglgarnir voru
sjö metra djúpir
Sprengjurnar mynduöu glga,
sem voru sjö metra djúpir og tlu
metra breiöir. Hvergi var hægt aö
lejta skjóls. Sprengjuárásin stóö I
tuttugu mlnútur.
Um leiö og sprengjuregninu
linnti, fóru þeir, sem af liföu, aö
huga aö þeim særöu. Latife var
svo alvarlega slösuð, aö hún varö
aö fá hjálp tafarlaust. Hún vissi,
aö ekkert þýddi fyrir hana að
leita aö ástvinum sinum I rústun-
um. Hún haföi séö húsiö veröa aö
engu.
Latife segir svo frá meö grát-
stafinn I kverkunum:
Maöurinn minn og einn sona
minna voru sprengdir I loft upp.
Nú á ég hvergi heima. Ég er
tekjulaus og ég verö aö sjá börn-
unum mlnum farboröa upp á eig-
in spýtur. Hvernig á ég aö fara aö
þvl? Viö höfum verið hrakin staö
úr staö. Fyrst frá Palestlnu og
slöan hingaö til Llbanon. Ég veit
ekki, hve oft ég hef yfirgefið staöi,
sem ég hef kallaö heimili mitt. Og
þá urðum viö alltaf aö byrja upp á
nýtt. En ég hef aldrei orðiö aö
gera þaö ein fyrr en núna...
Latife getur ekki haldiö tárun-
um I skefjum, og hún felur and-
litið i höndum sér.
Börnin hennar fimm, sem enn
eru á llfi, dveljast hjá systur
hennar. Þar hafa þau þak yfir
höfuðiö um stundarsakir. En
Latife veit, að hún veröur brátt aö
leita aö heimili handa þeim. Hún
veit, aö hún verður aö reyna að
koma upp húsaskjóli handa fjöl-
skyldu sinni, og aö þau veröa öll
að láta fyrirberast I margar næt-
ur i tjöldunum, sem hjálparlið-
arnir koma upp.
Þó er þetta ekki efst i huga
Latife. Hún hugsar meira um
strlöiö yfirleitt — striöiö og frið-
inn. Hvaöa gagn er aö þvl fyrir
hana aö hafa húsasjól fyrir sig og
börn sln, ef þau eru aldrei örugg?
Sannleikurinn er sá, að hvorki
Latife né aörar palestlnskar
mæöur búa viö öryggi.
Eins er ástatt fyrir mörgum
konum I Israel. Skæruliöar úr
hópi palestínuaraba geta ráöist á
þær og börn þeirra, hvenær sem
er.
Hvaö getum viö gert
gegn sprengjunum?
— Hvillk veröld, sem börnin
okkar alast upp í, segir Latife.
Viö erum dæmd til aö búa I flótta-
mannabúðum, þar sem viö erum
aldrei örugg. Hvaögetum viö gert
gegn sprengjunum? Ég vil ekki
berjast, en ég óska þess af öllu
hjarta, aö viö, eöa aö minnsta
kosti börnin min veröi þeirrar
gleöi aönjótandi aö eignast land
og heyra einhverri þjóö til, eignist
heimili og öryggi.
Latife fer undan I flæmingi,
þegar talið berst að skæruliöa-
sveitunum. Hún kveöst aldrei
hafa tekið þátt I stjórnmálum og
maöur hennarhafi ekki sýnt þeim
umtalsverðan áhuga. En hún tel-
ur, að skæruliöarnir séu vinir
hennar og bræöur, enda berjast
þeir fyrir sama takmarki og hún
þráir: Að fá að snúa aftur til
Palestinu.
En Latife er ekki gefiö um vald-
beitingu af neinu tagi. — Þegar
maöur hefur misst manninn sinn
og barniö sitt, veit maöur, hve til-
gangslaus valdbeiting er.
Fórnarlömbin eiga sjaldnast
neina sök og dauöi þeirra hefur
aöeins áhrif á fáa eina. Flestum
öörum en mér stendur á sama um
manninn minn og barniö mitt.
Latife finnur ekki til neins
hefndarhugs.
En i hinum sjúkrastofunum á
sjúkrahúsinu liggja lltil börn,
unglingar miöaldra fólk og gam-
almenni, sem lika slösuöust I
sprengjuárásunum. Þetta fólk llt-
ur nokkuö öörum augum á máliö
en Latife.
Gömul kona, sem er amma eins
slasaöa barnsins, tlu ára gamals
drengs, sem er illa meiddur á
fæti, hvetur ljósmyndarann til aö
taka mynd af drengnum. Hún
kreppir hnefann og segir: —
Takið mynd af Muhamed
Kilahny. Sýniö heiminum, hve
grimmir Israelsmenn eru. Þeir
skeyta þvi engu, þótt skólar og
sjúkrahús, börn og sjúklingar
verði fyrir sprengjunum, sem
þeir varpa. Litiö á sonarson
minn: Hvers á hann að gjalda.
Hún er sjötug
og margreynd kona
Frú Kilahny er næstum sjötug.
Hún er marghert kona, og I aug-
um hennar blika ekki tár. Þar
gefur aö llta sorg, en einnig reiöi,
reiði, sem er henni jafn eölileg og
sorgin. Frú Kilahny er sömu
skoöunar og flestir aörir
palestinuarabar:
— Viö, sem höfum ekki barist
viö Israelsmenn, veröum aö gera
þaö nú. Aö öörum kosti hefur öll
baráttan veriö til einskis. Viö
veröum aö grlpa til vopna og
verja okkur og börnin okkar! seg-
ir hún.
Reiöi hennar er auöskiljanleg.
Eina sök Muhameds litla er, aö
hann er palestlnuarabi. Frú
Kilahny skeytir hins vegar ekki
um saklaus fórnarlömbin hinum
megin landamæranna. Margir
Israelsmenn eru áþekkir henni.
Þeir eru fullir biturleika, reiöi og
hefndarhugs.
I flóttamannabúöunum standa
tvær ungar manneskjur viö rúst-
irnar af heimili sinu. Jaröýta er
að jafna rústirnar viö jöröu. Unga
fólkiö er aö tína það litla, sem
heillegt er af innbúinu, úr rústun-
um. Þarna hafa þau fundiö gaml-
an kjól og kóraninn. Börnin
þeirra tvö liggja grafin I rústun-
um.
1 flóttamannabænum Nabba-
tyeri, þar sem bjuggu þrjú þús-
und manns, er enginn eftir. 60%
búöanna eyöilögöust I sprengju-
árásunum. Flóttamennirnir, sem
sluppu tiltölulega lltiö meiddir,
hafa leitað hælis I mosku I ná-
grenninu. Mikill hluti búöanna
Ain Heluwe stendur óskemmdur,
en flóttamennirnir þora ekki aö
hafast þar viö. Flestir hafa safn-
að eigum slnum saman, og hyggj-
ast leita afdreps annars staðar.
Gamall maöur fer slöastur. Hann
ber dýnuna slna á höföinu og á
bakinu ber hann lltinn.-poka, sem
inniheldur pott og bók.
FYRIR TÖNN