Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 18

skyldi hringja í skakkt nUmer. Ég
skal reyna að lál.a það ekki koma
fyrir aftur.
— Heyrðu, sagði ég. — Bara
eitt orð, áður en þú leggur á:
Hringdu ekki til Eyvindar. Ég
held það væri bara timasóun.
— Já, kannski, sagði hún og
lagði svo á.
Ég slökkti á náttlampanum og
lagðist fyrir aftur.
Ég var i þann veginn að festa
blund, þegar siminn hringdi
aftur. Ég kveikti ljósið og leit á
klukkuna. Tæpur klukkutími var
liöinn frá fyrri hringingunni.
— Já? sagði ég.
— Sæll aftur, sagði hún. —
Þetta er Mona, sem áðan hringdi i
skakkt númer. Ég er búin að vera
að hugsa um simanúmerið þitt.
Ég hef bara ruglað tveimur
tölum. Sniðugt, finnst þér ekki?
— Jú, hvort mér finnst.
— En það var ekki þess vegna,
sem ég hringdi. Ég hef verið að
hugsa um það, sem þú sagðir. Um
Eyvind. Að ég skyldi ekki hringja
til hans. Kannski er það rétt hjá
þér.
— Áreiðanlega.
— Mér heyrist þUsvera óþolin-
móður.
— Ég er syfjaður.
— Já, ég skil það vel, sagði hún
og hló. Hlátur hennar var tær og
léttur. Dásamlegur hlátur. Ég
vaknaði til fulls.
— Hvernig Hturðu annars út?
Það er næstum eins og að hafa
rangt við að trúa manni, sem
maöur veit ekki einu sinni,
hvernig litur út, fyrir vanda-
málum si'num. Má ég geta? Þú
ert hár og dökkhærður og ert með
brún augu. Er það rétt?
— Ekki alveg. Ég er ekki
sérlega hár. Ég er lika fremur
ljóshærður en hitt, og reyndar er
ég með blá augu en ekki brún.
— Ég er viss um, að þú ert
sætur, sagð hún. — Það heyrist
alveg á röddinni. Mér finnst svo
gaman að röddum. Mér finnt þær
segja svo margt um fólk. Þess
vegna vil ég heldur hlusta á út-
varp en horfa á sjónvarp. Ég
heyri, hvernig fólkið litur Ut.
Auðvitað heyrist það á
röddinni. En fyrirgefðu, að ég
spyr: Sefurðu aldrei?
— Jújú, auðvitað sef ég
stundum. Meira að segja reglu-
lega vel. Heyrðu, þú varst alveg
eins og pabbi, þegar þú sagðir
þetta. Mér heyrist þú'vera frekar
ungur, en hvað ertu eiginlega
gamall?
— t fyrramálið verð ég
áreiðanlega þúsund ára.
Hiin hló þessum leiftrandi
hlátri aftur.
— Aumingja strákurinn, þU ert
áreiðanlega hræðilega þreyttur.
Geturðu ekki hringt i vinnuna á
morgun og sagt, að þú hafir sofið
svo illa, að þú getir ekkí komið
strax? Það er lika alveg satt. ÞU
hefur sofið fremur illa. Ég get
staðfest það, ef þú vilt.
Ég hugsaði um rektorinn i skól-
anum, þar sem ég kenndi.
— Það var fallega hugsað, en
ég er ekki viss um, að það kæmi
sér vel. Yfirmaður minn er
svolítið gamaldags, og honum
þætti það undarlegt, ef þú vissir,
hvernig ég hefði sofið.
— Það var synd, sagði hún. —
Heyrðu, getum við ekki kynnst
nánar — hist á ég við? Ég á við,
að stúlka á alveg jafnmikinn rétt
á þvi að stinga upp á svoleiðis
nokkru og piltur. Þú getur til
dæmis gefið mér fleiri góð ráð
varðandi Eyvind.
— Ertu ekki enn búin að
gleyma honum?
— Hvernig ætti ég að geta
gleymt honum? Þú þekkir mig
Megrunar
Fæst i öllum
apótekum
£'MO0Wl
P. O. BOX 5)82
SUÐURLANDSBRAUT 30 REYKJAVlK - ICELAND
ekki sérstaklega vel enn sem
komið er. Við erum búin að vera
allt of lengi saman til þess að ég
geti bara sagt bless og fundið
einhvern annan. Mér finnst ég
vera hreint alveg tóm að innan.
Kannski gengur mér betur að
gleyma honum, ef ég fer eftir
ráðleggingum þinum.
— Það er best að ganga hreint
til verks, þegar svona stendur á,
og vera ekki að pina sig með
neinum málalengingum.
— En hvað þú ert klár, Henrik!
Veistu, ég er ekki vitund
hjátrúarfull, og ég trúi ekki
vitund á stjörnuspár og þess
háttar, en ég held það hafi ekki
verið tilviljun, að ég hringdi i
mímerið þitt. Maður getur ekki
þvertekið fyrir svona nokkuð.
— Ég hef ekkert á móti þvi að
hitta þig, sagði ég.
— Ef ég á að vera hreinskilin,
þá hefur fólk það yfirleitt ekki.
Ertu ekki forvitinn að vita,
hvemig ég lít út? Eða heyrir þú
það llka á röddinni?
— Ég heyri nú ekki slikt á
röddinni.
— Ég lit Ut alveg eins og þú,
sagði hún.
— Eins og ég?
— Já, ljóshærð og bláeyg og
ekki sérlega hávaxin. Hvers
vegna andvarpar þú? Ertu orðinn
þreyttur á að tala við mig? Hvaö
er klukkan eiginlega orðin? Ó, að
verða hálf fjögur. Nei, nú verð-
urðu að afsaka mig stutta stund.
Ég verð að sofa svolitið. Drottinn
minn, hvað ég er orðin syfjuð!
Hittu mig klukkan fimm, er það i
lagi?
Hún Iagði á. Hitta hana klukkan
fimm? Ég hló með sjálfum mér
og slökkti ljósið. Þetta var i fyrsta
skipti á ævinni, sem ég ætlaði að
hitta ljóshærða, bláeyga og ekki
sérlega hávaxna stúlku, sem hét
Mona, án þess að vita, hvar ég
átti að hitta hana.
Nu náði ég ekki að festa blund,
áður en slminn hringdi. Nei,
hugsaði ég, nú læt ég hann
hringja. Og það gerði hann,
þangað til ég gafst upp og
svaraði.
— Þvllik heppni, að þú skulir
ekki vera sofnaður, sagði hún. —
ÞU verður að fyrirgefa, en ég 'er
svo hræðilega gleymin. Ég
gleymdi alveg að ákveða, hvar þú
ættir að hitta mig. Ertu á bíl?
— Jájá, ég er á bil.
— Fint, þá skaltu ekki koma
klukkan fimm,heidur sex. Þá hef
ég tlma til að komast heim og
lagá mig svolltið til. Ef kjafta-
kerlingarnar hérna I húsinu væru
ekki alltaf með nefnið Ut um
gluggana, hefðirðu getað komið
heim til min. Við hefðum getað
fengið okkur drykk, áöur en við
förum Ut. Nei, hvernig læt ég! ÞU
mátt auðvitað ekki drekka, ef þU
ert á bll. En allavega glas af
appelslnusafa. Þykir þér hann
ekki góður?
— JU, mér þykir hann ágætur.
— En það liti ekki vel Ut, að þU
kæmir með mér upp. Þær liggja
alltaf Uti I glugggum. NU eru þær
bUnar að sjá Eyvind hvað eftir
annað, og svo sæju þær þig... já,
þU skilur.
Ég skildi.
— Það er betra, að þú hittir
mig fyrir utan nýja verslunar-
hUsið á horninu.
— Hvaða horni?
— Hvaða horni? Horninu hjá
mér, auðvitað. Ó, er ég ekki bUin
að segja þér við hvaöa götu ég
bý. Miklubraut. Ég bý ekki í nýja
appelsinugula hUsiriu, heldur
hUsinu við hliðina. ÞU veist,
hvaða hUs ég á við.
— Já,ogég ásem sagt að hitta
þig f yrir utan bUðina klukkan sex.
— Agætt, Henrik. Ég er svo
forvitin. Sofðu nU vel og reyndu
að fá ekki martröð
Ég veit ekki almennilega,
hvernig mér gekk að fylgja þvl
ráði. Að minnsta kosti hlýt ég að
hafa sofið ansi fast, þvi að
vekjaraklukkan hafði næstum
hringt Ut, þegar ég opnaði augun.
Ég stöðvaði hringinguna með
erfiðismunum. Um leið hringdi
slminn.
— Já sagði ég.
— Það er ég, Mona, sagði lág
rödd. — Heyrirðu til mln?
— Já, ágætlega.
— Ég er með kodda yfir
höfðinu. NU er allt orðið svo erfitt
aftur. Ég get ekki komið með þér
Ut I kvöld eins og þU varst að tala
um. Það er ekki mér að kenna, en
Eyvindur er kominn heim.
— Heim?
— Já, hann býr hérna oft. Ég
hélt hann væri farinn heim til sin,
en hann hafði þá bara verið á
slysavarðstofunni, þar sem var
settur á hann plástur. Þetta er
hræðilegt með hann. Það er Ut af
honum, sem ég er með kodda yfir
höfðinu. Til þess hann vakni ekki,
skilurðu? Hann fékk auðvitað
nokkrar svefntöflur hjá mér, en
þær eru svo veikar. Hann yrði
alveg frá sér, ef hann vissi, að ég
er aö tala I simann.
— Plástur? spurði ég. — Hvað I
ósköpunum gerðir þU við hann?
— Æ, það var ekkert. Ég bara
réöi ekki við mig, þegar ég sá
hann sitja hjá þessari rauðhærðu.
Ég fleygði ihann öskubakka. Ekki
fast, og hann meiddi sig sama og
ekkert, þó öskubakkinn brotnaði,
þegar hann datt á gólfið. Og
hugsaðu þér, hvað hann er
hugsunarsamur Hann er bUinn
að borga öskubakkann. Hefðir þu
gert það? '
— Það veit ég ekki.
— ÞU ert ekki reiður Ut I mig,
er það?
— Nei, alls ekki.
— ÞU ert nú svo sætur og,
Henrik... — Nei, hættu nU....
Þaö var mikill hávaði, sem
kvaö viðUr simanum. Rödd Monu
I miklu uppnámi og reiðileg karl-
mannsrödd. Svo skarkali eins og
slminn hefði fallið á gólfiö. Svo
alger þögn, uns karlmannsrödd
heyröist I slmanum.
— Hvað er eiginlega um að
vera hér? baulaði hann.
— Þetta hefði ég nU átt að
segja, sagði ég og lagði á.
Svo hringdi ég I skólann og
sagði, að þvi miður gæti ég ekki
mætt I fyrsta tima, þvl að ég heföi
sofið illa um nóttina.