Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 29

inum og leyfarnar af látnu kon-
unni.
Ég man hvaö mér fannst það
skrítið, aö hún skyldi hafa geymt
þessa Urklippu. En ég setti þetta
lfka eitthvað isamband viö fram-
komu hennar viö Solomon gamla.
Ég mundi hve mér haföi sárnaö
ruddaleg orö hennar, sem særöu
gamla manninn og svo fór ég að
hugleiöa aö þaö heföi margt
breyst hjá okkur siöan. Ég haföi
þaö á tilfinningunni, aö hún heföi
veriö allt ööru visi, þegar hún var
á Appelby End.
Pabbi vildi endilega búa hjá
Southern systkinum vikurnar á
undan brúökaupinu; —hann svaf
þar og gekk svo heim til morgun-
verðar á hverjum morgni. Það er
sennilegt, aö þess vegna sáum viö
herra Southern mjög sjaldan um
þetta leyti.
Einn morguninn sátu þeir, hann
og pabbi, á veröndinni fyrir
framan dyrnar og tottuðu pipur
sinar. Þeir voru aö rabba saman
og tóku ekkert eftir mér, en ég
var aö klippa rósir rétt hjá.
Þeir voru að ræða stjórnmála-
skoöanir Gladstones og aögeröir
hans I Sudan, þegar ég varö vör
viö einhverja breytingu i rödd
fööur mins.
— Svei mér ef ég veit hvaö þú
átt viö, Oliver, sagði hann.
— Ég held þú skiljir þaö fullvel.
Herra Southern var þögull um
hriö, svo hélt hann áfram:
— Mér er það vel viö þig Jona-
than, aö mér finnst að málefni þin
snerti mig lika.
— Jæja, komdu þá meö þaö
sem þér liggur á hjarta. Þú veist
vel, að ég reiðist þér ekki, ég þoli
þér allt það sem ég myndi ekki
þola nokkurri annarri mann-
eskju.
— Þaö er bara, að mér finnst
þú dálitiö fljótur á þér. Hvers
vegna geturöu ekki beðiö? Þú
hefur alltaf skoöað málin frá
öllum hliöum, áöur en þú tekur
ákvörðun. Það er svolitið annaö
aö sjá fyrir konu, sem hefur
smekk fyrir dýra hluti, heldur en
tveim ungum dætrum, sem ekki
gera neinar kröfur.
— Ég er ekki 1 neinu hraki með
peninga, ef það er þaö, sem þú
hefur i huga. Þú ert vonandi ekki
aö láta I það skina, aö ég hafi ekki
ráö á þvi að eignast eiginkonu?
-Þaö hvarflar ekki að mér. Svo
reikna ég lika meö að hún eigi
eitthvað sjálf.
— Þá er það ekki hjónaband
mitt, sem þú ert mótfallinn?
— Mótfallinn er nú ekki rétta
oröiö. Maður giftist sjálfs sin
vegna, ekki vegna þess hvaö
öörum finnst, eða til að gera
vinum sinum til geös. Þaö eina,
sem ég á viö, er hvort ekki væri
skynsamlegt að biöa svolítiö.
— Hverju ætti það svo sem að
breyta? sagöi pabbi ákveðinn. —
Þú ert fullur af hleypidómum.
Láttu það ekki koma upp á milli
okkar, Oliver. Það sem að þér er,
er að þú ert svo kaldur og
ákveöinn, aö þú skilur ekki svona
blóöheita náunga eins og mig.
Bíddu bara viö, þinn timi kemur
áöur en varir.
— Þú vanmetur mig.
— Áttu við að þú hafir ein-
hverja i huga? Svona nú, út með
þaö. Hver er hún? Segðu mér þaö.
— Ég er ekki likur þér, ég kann
aö þegja og ég ber ekki tilfinn-
ingar minar utan á mér. En trúöu
mér, ef tilfinningar manns eru
nógu heitar og innilegar, þá getur
maöur beöiö lengi, ef nauðsyn
krefur.
Mér heyröist óvenjulegur inni-
leiki i rödd hans og ég heyrði aö
faöir minn var undrandi, en ég
var meö allan hugann við rós-
irnar, þegar ég gekk eftir
stignum til þeirra.
— Hérna er rós i hnappagatiö
þitt, pabbi. Ég stakk gulri terós i
hnappagatiö á jakkanum hans.
En svo datt mér i hug, þaö sem ég
haföi heyrt herra Southern segja
og ég fann til meö honum, svo ég
stakk hvitri rós i jakkann hans.
Hann ljómaði bókstaflega. —
Þakka þér fyrir, Ellen, sagöi
hann. Ég held að þetta hafi verið i
fyrsta sinn, sem ég sá hann brosa.
Eitthvaö hlýtur að hafa komið
fööur minum á óvart lika: aö
minnsta kosti ljómaöi ásjóna
hans, þegar ég yfirgaf þá, og ég
heyröi hann segja að minnsta
kosti tvisvar: — Jæja, Oliver, þú
kemur mér sannarlega á óvart.
Skoöanamunurinn haföi greini-
lega ekki eyöilagt vináttu þeirra,
þvi aö einu gestirnir viö giftingar-
athöfnina voru þau Southern syst-
kinin og svo komu þau heim til -
okkar til aö skála fyrir brúð-
hjónunum.
Ég man óljóst eftir þessum
degi. Ég man eftir þvi, að Rósa
kom niöur stigann, klædd mjög
glæsilegum, filabeinsgulum kjól
og meö baröastóran hatt,
skreyttan strútsfjööur, á höfðinu,
og aö við Lucy fylgdum þeim út
aö vagninum.
Þaö sem ég man sérstaklega
eftir var Binnie. Þegar við
komum heim frá kirkjunni,
hlupum við niöur i eldhús, til að
sýna okkur i skrúðanum. Binnie
haföi verið eitthvaö niöurdregin
upp á siðkastið. Nú var hún
greinilega i mjög vondu skapi. Ég
sá alltaf hættumerkin. En hún
lagöi samt frá sér boröbúnaðinn,
sem hún var að fægja og virti
okkur fyrir sér.
— Já, ég sé þetta stáss, það er
aö minnsta kosti fjörutiu shillinga
viröi.
— Ertu reið, Binnie? spurði
Lucy. — Eöa ertu bara þreytt?
— Nei, elskan min, en ég er
alveg miöur min. Ég finn hvergi
sælgætisskálina hennar mömmu
ykkar. Ég er búin að leita alls-
staðar. Hún er úr hreinu silfri.
— Það skiptir engu máli, sagði
ég. — Þaö er til nóg af svona
skálum.
— Engin svo falleg. Móöir
ykkar haföi mikiö dálæti á
þessari skál og hún heföi ábyggi-
lega óskaö þess, að hún yrði notuð
I dag.
Og svo brast hún i grát, en
áttaöi sig fljótlega og greip fyrir
munninn. — Hvaö er ég eiginlega
GISSUR
GULLRASS
E.FTIR'
BILL KAVANAGU £.
FRANK FLETCHER
Í2g ætla&i aö vera i nýju skyrtunni minni. I
24. TBL. VIKAN 29