Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 17

STEFNUMÓT VIÐ
MONU
Hún hafði fallega rödd, en hefði forvitni
min ekki verið vakin, hefði ég sofnað
aftur. En hvernig átti ég að útskýra fyrir
henni, að ég var ekki Eyvindur.....
Höi? Þú hefur sjálfsagt ekki verið
að hugsa um það. Þú ert alltaí
sjálfum þér likur.
— Þetta er ekki rökrétt hjá þér,
sagði ég. — Maður getur ekki
bæði hafa breytst einhver ósköp
upp á siðkastið og samt verið
sjálfum sér likur. Þetta segir þú.
Og það kemur ekki heim og
saman.
Þú ert óþolandi hrópaði hún yfir
sig reið. — Þú lætur sem þú
hrjótir, þú ferð að tala um eitt-
hvað allt annað og læst ekki vita,
hvað ég er að fara. Og svo ferðu
að rengja þab sem ég segi ofan á
allt annað. Það er sjálfsagl bara
timaspursmál, hvenær þú ferð að
reyna að telja mér trú um, að
þessi rauðhærða fuglahræða hafi
verið frænka þin frá Bergen, eða
eitthvaö i þá átt.
— Rauðhærð. Núvarég farinn
aö hafa áhuga.
— Segðu mér frá þessari rauð-
hæröu, sagði ég.
— Hvernig þú getur látið! Þú
dirfist að ganga svo langt að
reyna að gera mig að viðundri!
Ef ég hefði ekki svona mikla
sjálfstjórn, hefði ég skellt á þig.
Þá hefðirðu getað staðið þarna
áfram og afsakað þig i það
óendanlega!
— fig ligg nú reyndar út af,
sagði ég.
— Liggurðu? sagði hún, og
röddin var litið eitt mýkri. —
Liggurðu? Liður þér eitthvað
illa? Þú hefur vvonandi ekki
svima, eða þess háttar?
— Neinei.
— Ég varð svolitið hrædd. Ég
veit ég hefði ekki átt að gera það,
sem ég gerði, En það var nú
heldur ekki svo fast. Maður getur
ekki alveg ráðið viö sig undir
svona kringumstæðum. Það
stafar eitthvað af adrenalininu,
held ég. En er þér kannski illt I
höfðinu?
—Nei, ég kenni mér einskis
meins, sagði ég.
— Æ, það var gott. En þú segist
liggja. Oooooo! Ég er mesti bjáni
i heimi! Auövitað hefði ég átt að
spyrja þig, hvort þú værir einn!
Það Utskýrir allt — þU ert ekki
einn. Það er einhver að hlusta á
okkur og skemmtir sér prýðilega!
Þarna sitjið þið og skemmtið
ykkur við að hlæja aö mér!
Einmitt núna grettið þið ykkur
framan i hvort annað og gerið
grin að mér. Hefði einhver sagt
mér fyrir nokkrum vikum, að þú
myndir koma svona fram við
mig, hefði ég sagt þeim hinum
sama, að hann væri brjalaður.
Hvers konar maður ertu eigin-
lega?
— Langar þig að vita það?
Það var engu likara en hún væri
farin að snökta hálfhátt.
— Ekki lengur, sagði hUn og
röddin skalf örlitið. — Nei, það
skiptir ekki lengur neinu máli.
Ég var farinn aö vorkenna
henni, og ég skammaðist min
fyrir að hafa ekki bundið endi á
þetta simtal fyrir löngu.
— Hlustaðu nú á mig, sagði ég.
— Þvi miður er þetta allt saman
misskilningur. Ég heiti ekki
Eyvindur, ég heiti Henrik. Þú
hefur hringt i skakkt númer, og
það hefði ég átt að segja þér
undireins. En ég var svo syf jaður,
og auk þess komst ég varla að til
að segja orð.
Það var þögn langa stund.
— Ertu ekki Eyvindur? sagði
hiin. — Það hafði ég ekki hug-
mynd um. Hvernig getur þií vitað
þetta allt saman, úr þvi að þú ert
ekki Eyvindur? Ég þekki engan
Henrik og ekki Eyvindur heldur,
svo ég viti.
— Ég veit ekki neitt, sagði ég.
— Ég þekki ekki Eyvind, sem
betur fer liggur mér við að segja.
Þvi miður þekki ég þig ekki
heldur.
— Guö minn góður, sagði hún.
— Hvaða númer er þetta?
— 27 53 33
HUn endurtók simanUmerið
hægt.
— Þá hef ég hringt I skakkt
mimer, sagði hún og andvarpaði.
— Hvað á ég að segja? Mér
þykir svo leiðinlegt að vera að
íþyngja þér með vandamálum
minum. ÞU hefur vist áreiðanlega
nóg annað að gera en að hlusta á
mig.
— Þaögerðiekkerttil. Éghefði
bara sofið á meðan.
— Mér heyrist þU vera góður,
sagði hUn. — Fyrírgefðu, að ég
>
L