Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 22
Hiín hafði upp á verslunareig-
anda, Hamilton Grant, sem hafði
selt fööur Dana bát sinn, eftir að
hafa misst handlegginn.
Hvort sem það var nú af ásettu
ráði eða ekki, lét Grant henni i té
talsvert af upplýsingum. Hann
gaf i skyn, að hann hefði neyðst til
aö selja bátinn og honum hefði
ekkert verið um að selja Victor
Dana hann.
„Það er sonurinn, sem ég hef á-
huga á. Earl kemur að hitta mig
eins oft og hann getur. Hann er
mér eins og sonur”.
„Eru foreldrar hans dánir?”
spuröi Nora.
„Móöir haná. Ég veit ekkert um
föður hans”.
„Hvenær var Earl hér siðast?”
„I ágúst”.
„Lét hann tattóvera sig þá?”
„Tattóvera?”
„Góði herra Grant, þér hljótið
aö vita, aö Dana er i vandræð-
um”.
„Hvers lags vandræðum? Hann
er góöur drengur. Hann er feim-
inn og viðkvæmur.... heiðarlegur
I eðli sinu. Hann er sonur Lois
Dana. Victor var ruddamenni,
sem niddist á konunni sinni. Earl
var eins hræddur við hann og
Lois. Það var ein af ástæðunum
fyrir þvi, að hún reyndi að korhast
burt”.
„Reyndi?”
„Vic sagði henni oft að fara, af
þvi að hann vissi sem var, að hún
gat það ekki. Þegar hann svo
komst að þvi, að annar vildi hana,
leyfði hann henni ekki að fara.
Hann fór burt með hana að nóttu
til”.
„Fórstu ekki eftir henni”.
„Auðvitað. En það var til einsk-
is. Lois vildi ekki koma. Hún var
of hrædd um mig. Okkur hafði
þegar lent samart mér og Vic. Það
var þá, sem ég missti handlegg-
inn. Þegar Lois dó, kom Earl til
min”.
„Hvað var hann gamall þá?”
„Sextán ára”, svaraði hann
strax.
„Earl er grunaður um nauðgun
og morð, herra Grant”.
„Ekki morð! Ég trúi þvf ekki.
Þetta hlýtur að vera misskilning-
ur”, kveinkaði hann sér.
„Hvenær fékk Earl tattóver-
inguna?”
„1 júni. Ég varð honum út um
hana”.
„Hvers vegna vildi hann láta
tattóvera sig?”
„Mérskildist,aðhann hefði.hitt
sjómann á Café Anchor, sem var
með fallega tattóveringu. Þeir
fengu sér i staupinu,' og Earl veðj-
aði við hann, að hann gæti fengið
aðra betri”.
„Ég býst við, að einhver muni
eftir þessu þar”.
„Gæti verið”.
Café Anchor var lokað að vetr-
inum til. Grant hafði sjálfsagt vit-
að það.
Þegar Nora og Bobby höfðu
fengið sér að borða, ákváðu þau
að fara aftur til New York.
Klukkan var orðin tiu að kvöldi,
þegar þau komu þangað. Nora
haföi lagt heilann i bleyti. Ef
Grant hafði verið að ljúga til um
veðmálið, hlaut hann að gera sér
grein fyrir þvi, að það dygði
skammt. Hvað var þá unnið við
að ljúga? Dana gæfist tími til að
hverfa.
Þegar Bobby ætlaði út úr biln-
um, lagði Nora höndina á öxlina á
honum. „Förum og náum I
Dana”.
En Dana var farinn. Húseig-
andinn var enn nöldrandi.
,.,Ég hef henst hér upp og niður
stigann allan seinni partinn til að
ná I hann I simann, af þvi að það
var landssfminn. Hann hypjaði
sig burt með allt sitt”.
Að sjálfsögðu hafði Hamilton
Grant verið að hringja. Og Nora
vissi af hverju hann hafði verið
svo ákafur. Honum var f mun, að
henni gæfist ekki færi á að virða
fyrir sér tattóveringuna. Hún
hafði rekist á ástæðuna fyrir þvi i
bók sinni um Réttarlæknisfræði i
kaflanum um nauðganir.
Astæðan fyrir þvf, að hún dró
Hoff út úr dyrunum, var sú, að
Dana hafði farið áður en Grant
hrinedi.
„Ég vil bara ganga úr skugga
um, að það sé allt i lagi með stúlk-
una. Við erum ekki nema augna-
blik að skjótast til hennar”.
Þau höfðu naumast numið stað-
ar utan við heimili Jennu, þegar
Nora var stokkin út.
„Hún er ekki heima, ungfrú”,
sagði dyravörðurinn mjúkur á
manninn. „Hún stakk af.
„Veistu, hvert hún fór?”
„Já, fjölskylda hennar á hús I
Connecticut”.
„Við getum ekki ætt inn á þau á
brúökaupsnóttina ’ ’.
„Ég er hrædd um stúlkuna”.
Klukkan var þrjú að nóttu, þeg-
ar þau komu til Dellwood. Bobby
vildi, að þau færu beint á lög-
reglustöðina þar, en Nora heimt-
aði, að þau færu að húsi Carpent-
er fjölskyldunnar.
„Við skulum svipast um”.
Nora skimaði I gegnum glerið á
eldhúshurðinni. Bobby lýsti inn
meö vasaljósinu.
„Farðu frá”, skipaði hann. Með
annarri hendinni skýldi hann
augunum, en braut glerið með
hinni. Svo teygði hann sig inn, los-
aöi lásinn og hratt hurðinni upp.
Jenna Carpenter lá berfætt á
gólfinu. Hún var ekki máluð,
nema hvað augnhárasverta hafði
runnið niður vangana. Hún gréti
vfst ekki framar. Ekkert benti til
þess, að henni hefði verið nauðg-
að.
Sirenur vældu, ljósgeislar
skáru myrkrið, lögreglubilar
brunuðu upp hæðina. Hurðum var
skellt, og menn stukku út úr bil-
unum.
„Hoff leynilögreglumaður? Ég
er lögreglustjóri hér, A1 Gregory.
Hvaða kona er þetta með yður?”
„Mulcahaney rannsóknarlög-
reglumaður”.
„Þetta kemur ekki heim og
saman”, tilkynnti Nora. „Höfuðið
á henni hefur rekist á borðbrún-
ina”.
„Haldið þið, að einhver hafi
brotist inn?”
„Það eru engin merki um
slikt”.
„Það hlýtur þvi að vera Dana”,
prraði Hoff. „Ef til vill hefur hún
orðið hrædd. Kannski hefur hún
verið að reyna að komast frá hon-
um....”
„Það eru dyr úr eldhúsinu út I
bflskúrinn. Ef til vill hefur hún
verið að reyna að komast i bílinn
sinn”, stakk Gregory upp á.
„Einmitt!” Hoff greip tilgát-
una á lofti. „Hún hleypur og hann
á eftir. 1 myrkrinu hnýtur hún og
dettur og rekur höfuðið i borð-
brúnina. Dana kemur sér burtu I
fátinu”.
„Af hverju fór hann ekki i biln-
um?”
„Hann hefur kannski verið
hræddur um, að viö gætum haft
upp á bilnum”.
Augu Noru glömpuöu. „Hvaö er
langt niður að sjó?”
Skömmu seinna voru þau kom-
in niður að höfy. Þar var ekkert
að sjá nema dökkan hafflötinn.
Framhald i næsta blaði
22 VIKAN 24.1bL