Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 22

HUn hafði upp á verslunareig-
anda, Hamilton Grant, sem hafði
selt fööur Dana bát sinn, eftir að
hafa misst handlegginn.
Hvort sem það var nú af ásettu
ráði eða ekki, lét Grant henni I té
talsvert af upplýsingum. Hann
gaf i skyn, að hann hefði neyðst til
að selja bátinn og honum hefði
ekkert verið um að selja Victor
Dana hann.
„Það er sonurinn, sem ég hef á-
huga á. Earl kemur að hitta mig
eins oft og hann getur. Hann er
mér eins og sonur".
„Eru foreldrar hans dánir?"
spurði Nora.
„Mdöir hans. Ég veit ekkert um
föður hans".
„Hvenær var Earl hér siðast?"
„I ágúst".
„Lét hann tattóvera sig þá?"
„Tattóverá?"
„Góði herra Grant, þér hljótið
að vita, að Dana er í vandræð-
um".
• „Hverslags vandræðum? Hann
er góöur drengur. Hann er feim-
inn og viðkvæmur.... heiðarlegur
I eðli sinu. Hann er sonur Lois
Dana. Victor var ruddamenni,
sem nlddist á konunni sinni. Earl
var eins hræddur við hann og
Lois. Það var ein af ástæöunum
fyrir því, að hún reyndi að komast
burt".
„Reyndi?"
„Vic sagði henni oft að fara, af
þvl að hann vissi sem var, að hún
gat það ekki. Þegar hann svo
komstað þvl, aðannar vildi hana,
leyfði hann henni ekki að fara.
Hann fór burt með hana að nóttu
til".
„Fórstu ekki eftir henni".
„Auðvitað. En það var til einsk-
is. Lois vildi ekki koma. HUn var
of hrædd um mig. Okkur hafði
þegar lent saman mér og Vic. Það
var þá, sem ég missti handlegg-
inn. Þegar Lois dó, kom Earl til
mln".
„Hvað var hann gamall þá?"
„Sextán ára", svaraði hann
strax.
„Earl er grunaður um nauðgun
og morð, herra Grant".
„Ekki morð! Ég trúi því ekki.
Þetta hlýtur aö vera misskilning-
ur", kveinkaði hann sér.
„Hvenær fékk Earl tattóver-
inguna?"
„1 júnl. Ég varð honum út um
hana".
„Hvers vegna vildi hann láta
tattóvera sig?"
„Mér skildist, að hann hefði.hitt
sjómann á Café Anchor, sem var
með fallega tattóveringu. Þeir
fengusér ístaupinu.'og Earl veðj-
aði við hann, að hann gæti fengið
aðra betri".
„Ég býst við, að einhver muni
eftir þessu þar".
„Gæti verið".
Café Anchor var lokað að vetr-
inum til. Grant hafði sjálfsagt vit-
aö þaö.
Þegar Nora og Bobby höfðu
fengið sér að borða, ákváðu þau
að fara aftur til New York.
Klukkan var orðin tlu að kvöldi,
þegar þau komu þangað. Nora
hafði lagt heilann I bleyti. Ef
Grant hafði verið að ljUga til um
veðmálið, hlaut hann að gera sér
grein fyrir þvi, að það dygði
skammt. Hvað var þá unnið við
að ljúga? Dana gæfist tími til að
hverfa.
Þegar Bobby ætlaði út úr bíln-
um, lagði Nora höndina á öxlina á
honum. „Förum og náum I
Dana".
En Dana var farinn. HUseig-
andinn var enn nöldrandi.
,',Ég hef henst hér upp og niður
stigann allan seinni partinn til að
ná I hann I slmann, af þvl að það
var landssiminn. Hann hypjaði
sig burt með allt sitt".
Að sjálfsögðu hafði Hamilton
Grant verið að hringja. Og Nora
vissi af hverju hann hafði verið
svo ákafur. Honum var I mun, að
henni gæfist ekki færi á að virða
fyrir sér tattóveringuna. Hun
hafði rekist á ástæðuna fyrir þvi i
bók sinni um Réttarlæknisfræði i
kaflanum um nauðganir.
Astæðan fyrir þvl, að hún dró
Hoff út úr dyrunum, var sú, að
Dana hafði farið áður en Grant
hrinedi.
„Ég vil bara ganga úr skugga
um, að það sé allt I lagi með stulk-
una. Við erum ekki nema augna-
blik að skjótast til hennar".
Þau höfðu naumast numið stað-
ar utan við heimili Jennu, þegar
Nora var stokkin út.
„Hún er ekki heima, ungfrú",
sagði dyravörðurinn mjúkur á
manninn. „Hún stakk af.
„Veistu, hvert hún fór?"
„Já, fjölskylda hennar á hUs I
Connecticut".
„Við getum ekki ætt inn á þau á
brúökaupsnóttina".
„Ég er hrædd um stúlkuna".
Klukkan var þrjú að nóttu, þeg-
ar þau komu til Dellwood. Bobby
vildi, að þau færu beint á lög-
reglustöðina þar, en Nora heimt-
aði, að þau færu að hUsi Carpent-
er fjölskyldunnar.
„Við skulum svipast um".
Nora skimaði I gegnum glerið á
eldhúshurðinni. Bobby lýsti inn
með vasaljósinu.
„Faröu frá", skipaði hann. Meö
annarri hendinni skýldi hann
augunum, en braut glerið með
hinni. Svo teygði hann sig inn, los-
aöi lásinn og hratt huröinni upp.
Jenna Carpenter lá berfætt á
gólfinu. Hún var ekki máluð,
nema hvað augnhárasverta hafði
runnið niður vangana. Hún gréti
vlst ekki framar. Ekkert benti til
þess, að henni hefði verið nauðg-
að.
Slrenur vældu, ljósgeislar
skáru myrkrið, lögreglubilar
brunuðu upp hæðina. Hurðum var
skellt, og menn stukku Ut Ur bll-
unum.
„Hoff leynilögreglumaður? Ég
er lögreglustjóri hér, Al Gregory.
Hvaða kona er þetta með yður?"
„Mulcahaney rannsóknarlög-
reglumaður".
„Þétta kemur ekki heim og
saman",tilkynnti Nora. „Höfuðið
á henni hefur rekist á borðbrún-
ina".
„Haldið þið, að einhver hafi
brotist inn?"
„Það eru engin merki um
slikt".
„Þaö hlýtur þvi að vera Dana",
urraði Hoff. „Ef til vill hefur hUn
orðið hrædd. Kannski hefur hUn
verið að reyna að komast frá hon-
um...."
„Það eru dyr Ur eldhUsinu Ut I
bílskUrinn. Ef til vill hefur hUn
verið að reyna að komast I bílinn
sinn", stakk Gregory upp á.
„Einmitt!" Hoff greip tilgát-
una á lofti. „HUn hleypur og hann
á eftir. I myrkrinu hnýtur hún og
dettur og rekur höfuðið I borð-
brUnina. Dana kemur sér burtu I
fátinu".
„Af hverju fór hann ekki I blln-
um?"
„Hann hefur kannski verið
hræddur um, að við gætum haft
upp á bilnum".
Augu Noru glömpuöu. „Hvað er
langt niður aö sjó?"
Skömmu seinna voru þau kom-
in niöur að höfn. Þar var ekkert
að sjá nema dökkan hafflötinn.
Framhald i næsta blaöi
22 VIKAN 24.1öu