Vikan

Tölublað

Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 22

Vikan - 12.06.1975, Blaðsíða 22
Hiín hafði upp á verslunareig- anda, Hamilton Grant, sem hafði selt fööur Dana bát sinn, eftir að hafa misst handlegginn. Hvort sem það var nú af ásettu ráði eða ekki, lét Grant henni i té talsvert af upplýsingum. Hann gaf i skyn, að hann hefði neyðst til aö selja bátinn og honum hefði ekkert verið um að selja Victor Dana hann. „Það er sonurinn, sem ég hef á- huga á. Earl kemur að hitta mig eins oft og hann getur. Hann er mér eins og sonur”. „Eru foreldrar hans dánir?” spuröi Nora. „Móöir haná. Ég veit ekkert um föður hans”. „Hvenær var Earl hér siðast?” „I ágúst”. „Lét hann tattóvera sig þá?” „Tattóvera?” „Góði herra Grant, þér hljótið aö vita, aö Dana er i vandræð- um”. „Hvers lags vandræðum? Hann er góöur drengur. Hann er feim- inn og viðkvæmur.... heiðarlegur I eðli sinu. Hann er sonur Lois Dana. Victor var ruddamenni, sem niddist á konunni sinni. Earl var eins hræddur við hann og Lois. Það var ein af ástæðunum fyrir þvi, að hún reyndi að korhast burt”. „Reyndi?” „Vic sagði henni oft að fara, af þvi að hann vissi sem var, að hún gat það ekki. Þegar hann svo komst að þvi, að annar vildi hana, leyfði hann henni ekki að fara. Hann fór burt með hana að nóttu til”. „Fórstu ekki eftir henni”. „Auðvitað. En það var til einsk- is. Lois vildi ekki koma. Hún var of hrædd um mig. Okkur hafði þegar lent samart mér og Vic. Það var þá, sem ég missti handlegg- inn. Þegar Lois dó, kom Earl til min”. „Hvað var hann gamall þá?” „Sextán ára”, svaraði hann strax. „Earl er grunaður um nauðgun og morð, herra Grant”. „Ekki morð! Ég trúi þvf ekki. Þetta hlýtur að vera misskilning- ur”, kveinkaði hann sér. „Hvenær fékk Earl tattóver- inguna?” „1 júni. Ég varð honum út um hana”. „Hvers vegna vildi hann láta tattóvera sig?” „Mérskildist,aðhann hefði.hitt sjómann á Café Anchor, sem var með fallega tattóveringu. Þeir fengu sér i staupinu,' og Earl veðj- aði við hann, að hann gæti fengið aðra betri”. „Ég býst við, að einhver muni eftir þessu þar”. „Gæti verið”. Café Anchor var lokað að vetr- inum til. Grant hafði sjálfsagt vit- að það. Þegar Nora og Bobby höfðu fengið sér að borða, ákváðu þau að fara aftur til New York. Klukkan var orðin tiu að kvöldi, þegar þau komu þangað. Nora haföi lagt heilann i bleyti. Ef Grant hafði verið að ljúga til um veðmálið, hlaut hann að gera sér grein fyrir þvi, að það dygði skammt. Hvað var þá unnið við að ljúga? Dana gæfist tími til að hverfa. Þegar Bobby ætlaði út úr biln- um, lagði Nora höndina á öxlina á honum. „Förum og náum I Dana”. En Dana var farinn. Húseig- andinn var enn nöldrandi. ,.,Ég hef henst hér upp og niður stigann allan seinni partinn til að ná I hann I simann, af þvi að það var landssfminn. Hann hypjaði sig burt með allt sitt”. Að sjálfsögðu hafði Hamilton Grant verið að hringja. Og Nora vissi af hverju hann hafði verið svo ákafur. Honum var f mun, að henni gæfist ekki færi á að virða fyrir sér tattóveringuna. Hún hafði rekist á ástæðuna fyrir þvi i bók sinni um Réttarlæknisfræði i kaflanum um nauðganir. Astæðan fyrir þvf, að hún dró Hoff út úr dyrunum, var sú, að Dana hafði farið áður en Grant hrinedi. „Ég vil bara ganga úr skugga um, að það sé allt i lagi með stúlk- una. Við erum ekki nema augna- blik að skjótast til hennar”. Þau höfðu naumast numið stað- ar utan við heimili Jennu, þegar Nora var stokkin út. „Hún er ekki heima, ungfrú”, sagði dyravörðurinn mjúkur á manninn. „Hún stakk af. „Veistu, hvert hún fór?” „Já, fjölskylda hennar á hús I Connecticut”. „Við getum ekki ætt inn á þau á brúökaupsnóttina ’ ’. „Ég er hrædd um stúlkuna”. Klukkan var þrjú að nóttu, þeg- ar þau komu til Dellwood. Bobby vildi, að þau færu beint á lög- reglustöðina þar, en Nora heimt- aði, að þau færu að húsi Carpent- er fjölskyldunnar. „Við skulum svipast um”. Nora skimaði I gegnum glerið á eldhúshurðinni. Bobby lýsti inn meö vasaljósinu. „Farðu frá”, skipaði hann. Með annarri hendinni skýldi hann augunum, en braut glerið með hinni. Svo teygði hann sig inn, los- aöi lásinn og hratt hurðinni upp. Jenna Carpenter lá berfætt á gólfinu. Hún var ekki máluð, nema hvað augnhárasverta hafði runnið niður vangana. Hún gréti vfst ekki framar. Ekkert benti til þess, að henni hefði verið nauðg- að. Sirenur vældu, ljósgeislar skáru myrkrið, lögreglubilar brunuðu upp hæðina. Hurðum var skellt, og menn stukku út úr bil- unum. „Hoff leynilögreglumaður? Ég er lögreglustjóri hér, A1 Gregory. Hvaða kona er þetta með yður?” „Mulcahaney rannsóknarlög- reglumaður”. „Þetta kemur ekki heim og saman”, tilkynnti Nora. „Höfuðið á henni hefur rekist á borðbrún- ina”. „Haldið þið, að einhver hafi brotist inn?” „Það eru engin merki um slikt”. „Það hlýtur þvi að vera Dana”, prraði Hoff. „Ef til vill hefur hún orðið hrædd. Kannski hefur hún verið að reyna að komast frá hon- um....” „Það eru dyr úr eldhúsinu út I bflskúrinn. Ef til vill hefur hún verið að reyna að komast i bílinn sinn”, stakk Gregory upp á. „Einmitt!” Hoff greip tilgát- una á lofti. „Hún hleypur og hann á eftir. 1 myrkrinu hnýtur hún og dettur og rekur höfuðið i borð- brúnina. Dana kemur sér burtu I fátinu”. „Af hverju fór hann ekki i biln- um?” „Hann hefur kannski verið hræddur um, að viö gætum haft upp á bilnum”. Augu Noru glömpuöu. „Hvaö er langt niður að sjó?” Skömmu seinna voru þau kom- in niður að höfy. Þar var ekkert að sjá nema dökkan hafflötinn. Framhald i næsta blaði 22 VIKAN 24.1bL

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.