Vikan - 19.06.1975, Síða 22
ÞÖGULT
ÓP
Framhaldssaga eftir Lillian O’Donnell
„Kannski hann feli sig á ein-
hverjum þessara báta”, sagöi
Hoff.
Nora fór Ut. „Við skulum koma
okkur af stað”.
„Hægan nú. Þú ferð ekki
lengra. Engin mótmæli. Þú ert
eins klár i kollinum og hver ann-
ar, en þetta er karlmannsverk, og
þú ert kona”.
Karlarnir hurfu út i myrkrið, en
Nora varð kyrr.
A einhverjum þessara bat„
hnipraöi Dana sig saman i
myrkrinu og beið þess að geta
lagt frá landi. Nema...
Hún var tekin hálstaki, og hönd
tók fyrir munninn. Henni var
rykkt aftur á bak, svo að hún náði
ekki andanum.
Það fyrsta, sem hún skynjaði,
þegar hún rankaði við sér liggj-
andi á hörðu gólfi, var hreyfing.
— Hún var með höfuðverk og
velgju. Augljóslega hafði Dana
þurft meiri tima en þau höfðu
gert ráö fyrir til þess að komast
niöur að höfninni. Hann hlaut enn
'aö hafa verið að leita að bát, þeg-
ar lögreglubíllinn kom. Hún hafði
lika vanmetið Dana, þvi að hann
haföi beðið sallarólegur, þangað
til mennirnir höfðu dreift sér við
leitina og læðst vo að henni, þegar
hún var orðin ein og tekið hana
sem gisl. Bobby og þeir hinir
höfðu ekki getað aftrað honum,
þegar svo var komið.
Nora reis upp og gekk að dyr-
unum. Þær voru opnar. Hann
hlaut að vera öruggur með sjálf-
an sig, þvi að hann hafði meira að
segja skilið töskuna hennar eftir.
En henni varð það ljóst, um leið
oghún tók upp töskuna, að byssan
var horfin. En hann hafði sýni-
lega ekki leitað á henni hún var
með aðra byssu innan klæða.
Nora tók byssuna úr hulstrinu
og ýtti hurðinni frá stöfum. Fyrir
utanvarautt þilfar. Hún sneri sér
við og leit upp. Hann sneri i hana
bakinu, en hún þekkti hann samt.
Handjárnin. Gæti hún bara
komið á hann handjárnunum og
tjóörað hann við handriðið. Hún
hafði þau til og fikraði sig svo
hljóðlega upp stigann. Hún brá
handjáminu á handriðið.
„Ég miða á þig byssu”, hóf hún
máls. Slepptu stýrinu, og settu
hendur upp fyrir höfuð... hægt”.
Dana hlýddi undir eins.
„Komdu hingað”.
Hann hreyfði sig eins og svefn-
gengill.
„Réttu fram hægri höndina og
settu á þig handjárnið”.
Báturinn valt litillega, en nóg
til þess, að Nora kastaðist i átt að
Dana. Höggið kom samt að ofan.
Byssunni var sparkað úr hönd
hénnar.
„Náðu i byssuna”, hvein i
Hamilton Grant. Hann stökk nið-
ur og tók stýrið.
Nóra greip andann á lofti.
„Hversu lengi hafið þér haldið
hlifiskildi yfir Dana, herra
Grant? Þér hafið kannski ekki
gert yður grein fyrir þvi i upphafi,
hve alvarlegt þetta er?”
„Það var ekki honum að
kenna”, sagði Grant stuttur i
spuna. „Stúlkan egndi hann”.
„Allt i lagi, hvað með hinar
þá?”
„Það var allt i lagi með hann,
áður en hann fór i herinn, en þeg-
ar hann var búinn þar, var hann
ekki samur maður”.
„Af hverju fékkstu honpm ekki
læknishjálp? ”
„Og láta loka hann inni?”
„Þess i stað sendirðu hann til
New York og lést hann búa þar
einan i herbergi. Þú hlýtur að
hafa gert þér grein fyrir þvi, að
hann yrði bara verri við það. Svo
að það varst þá þú, sem fékkst
Edwin Wallingford til þess að
verja .Earl”.
„Hvað er nú athugavert við
það? Var Earl ekki sýknaður eða
hvað?”
„Hann hlýtur að hafa komið og
trúað þér fyrir þessu”.
„Hvert annað ætti hann svo
sem áð snúa sér?”
„Hann hefur þá lika komið til
þin, þegar hann hafði drepið
Frances Russo. Hann hefur nú
verið hræddur þá, eða hvað? Og
þú lést hann breyta útliti sinu”.
„Nei”. Grant snerist á hæli.
„Ég meina, að ég vissi það
ekki. .. ég hélt, að það væri
bara...”
„Bara önnur nauðgun?” Nora
dró djúpt andann. ,,Þú hélst samt
áfram að hylma yfir með honum
eftir að ég hafði sagt þér, að hann
var orðinn morðingi. Hvernig
komstu að þvi, að hann hafði
stungið af til að gifta sig?”
„Hann hafði sagt mér frá stúlk-
unni, og þegar ég náði ekki i hahn,
hringdi ég i hana. Ég fór þangað
eins fljótt og. ég gat. Þegar ég
kom að húsinu var alls staðar
slökkt, nema i eldhúsinu. Ég sá,
að Earl stóð þar. Svo sá ég stúlk-
una. Þetta var ekki honum að
kenna. Þetta var slys”.
„Og þú reyndir að koma honum
undan.
„Það tókst. Það kemur enginn
nálægt okkur, meðan þú ert
hérna”.
„Állt i lagi, setjum svo, að þú
finnir felustað, hvað ætlarðu þá
að gera við Earl? Lögreglunni
verður alls staðar gert viðvart”.
„Það var slys, að stúlkan skyldi
deyja”.
,,Og hvað með Frances
Russo?”
„Þú ert sú eina, sem segir, að
það hafi verið hann. En hvað um
það, ég mun sjá til þess, að þetta
komi ekki fyrir aftur”.
Nora var máttvana. „Hvernig
þá? Ætlarðu að tjóðra hann á
næturnar? Lýsingu á honum
verður dreift um allt, og ekki get-
urðu afmáð hörundsflúrið”.
„Hvað með það? Ekki er það
glæpur að vera með hörunds-
flúr”.
„Ég skal segja þér ailt um það,
þegar ég hef litið á það”.
„Nei!” öskraði Grant.
„Hví ekki, Grant? Það fannst
blóð i munninum á Russo. Vitni sá
mann hlaupa frá húsinu, einmitt
um sama leyti og hún var myrt,
og hann bar sig eins og honum
væri kalt. Ég held þvi fram, að
hann hafi haldið um höndina, af
þvi að Russo beit hann. Og ég er
viss um, að merkin um það eru á
handleggnum á Dana. Þú reyndir
að fela það með hörundsflúri, en
22 VIKAN 25. TBL.