Vikan - 29.01.1976, Blaðsíða 18

að síður að staðaldri. Ætli þetta fólk myndi ekki
hætta að kaupa þau og lesa, ef það hefði
ekki ánægju af lestrinum? Fátt á ég jafnbágt
með að þola og svona hræsni og yfirdreps-
skap, og ég verð að segja, að ég hef mjög
litla samúð með fólki, sem ekki þorir að viður-
kenna, hvert það í raun og veru er. Næst
hillubókakaupendum mætti telja þá, sem
kaupa og lesa — væntanlega — bækur, sem
gagnrýnendur og menningarvitar segja þeim
að lesa. Og þá er ótalinn sá hópur, sem
kaupir bækur af því hann langar að lesa þær,
og kaupir þær ekki annars, og ég er stolt af
því að vera í hópi þeirra höfunda, sem þessi
hópur kýs að lesa. Auk þessara hópa eru
náttúrlega margir smærri, og ég býst við því
þeir skarist víða.
— Þú ert blaðamaður að aðalstarfi, Snjó-
laug!
— Já, ég hóf störf við blaðamennsku á
Tímanum árið 1969 og hef verið þar mestan
part síðan. Fyrst var ég í viðtölum, sem mér
finnst hvað leiðinlegast í blaðamennsku, því að
mér finnst fólk sjaldan geta komið til dyranna
eins og það er klætt. Allt verður að vera svo
slétt og fellt, hvergi má sjást á því blettur né
hrukka. Úr viðtölunum lá leið mín í erlendar
fréttir, sem mér fannst einstaklega skemmti-
legt að fást við. Ég hefði gjarnan viljað sökkva
mér dýpra niður í erlend málefni, því að í
útlöndum er alltaf eitthvað að gerast, sem
hlýtur að vekja áhuga manns. Þegar Heímilis-
Tíminn hóf göngu sína, var mér falin umsjón
hans, fékk við það nokkuð frjálsar hendur, og
ég hef haft mikla ánægju af því starfi, enda
lít ég á Heimilis-Tímann sem nokkurs konar
afkvæmi mitt.
— Að lokum Snjólaug: Líturðu á þig sem
arftaka Guðrúnarfrá Lundi?
— Ekki beinlínis sem arftaka, því að ég held
enginn geti fetað í fótspor hennar. En ég á það
sameiginlegt með Guðrúnu, að bækur mínar
fjalla um venjulegt fólk í venjulegu umhverfi
— venjulegt líf, þótt á öðrum tíma sé. Og
ég tel mig geta miklast af því, að bækur mínar
seljast, og þar af leiðandi skila ég töluverðum
fjárhæðum í ýmis konar sjóði, sem koma rit-
höfundum til góða, einnig þeim, sem eru svo
menningarlegir, að bækur þeirra seljast illa.
Úr því að ég minnist á sjóði og styrki,
get ég ekki að mér gert að segja, að mér
gremst það, að vera eini höfundurinn, sem átt
hefur rétt á viðbótarritlaunum öll árin, sem
þeim hefur verið úthlutað, en hef aldrei fengið
neitt. Ég held þeir menn og konur, sem falið
hefur verið að úthluta viðbótarritlaununum,
hafi misskilið hlutverk sitt. Þetta fólk virðist
álíta, að það sé að veita verðlaun, en tilgang-
urinn með viðbótarritlaunum er allur annar.
Hann er einfaldlega sá að greiða bókarhöf-
undum laun fyrir vinnu, og ég tel mitt starf
hafa verið vanmetið með því að sneiða hjá mér
á þennan hátt. Ekki svo að skilja, að ég sjái
eftir peningunum, því að ég held ég sé hreint
ekki peningasjúk manneskja.
Tról.
...samfélagið krefst
mikils leikaraskapar
af fólki...
Eiginlega vildi Úlrika ekki fara
í veisluna. Hún kunni hreint ekki
við sig innan um glaðvært fólk.
Það var svo miklu einfaldara að
vera bara heima hjá mömmu,
pabba og sjónvarpinu. En Soffía
hafði verið ákveðin. Hún tók ekki
neitun til greina. Nú hafði hún
ákveðið, að Úlrika skyldi fara I
veisluna og hitta fólk, og ekkert
í öllum heiminum gat stöðvað
hana.
— Þú mátt ekki einangra þig,
sagði hún. — Það er hættulegast
af öllu.
Kannski hafði hún á réttu að
standa. Að minnsta kosti komu
Úlriku engar fleiri undankomuleið-
ir í hug. Og svo vissi hún líka, að
Úrban yrði i veislunni...
Úrban. Hann var nokkrum árum
eldri en hún, í kringum þrítugt.
Hárið á honum var farið að missa
gljáann, og hann var kominn með
svolitla ístru. Hann var ekki marg-
máll og leit stundum út fyrir að
vera dapur.
En augu hans voru stór og brún
og full góðvildar. Stundum fannst
henni hún geta lesið ást og þrá
úr þeim. En hún þorði aldrei að
lesa vandlega.
Hann hafði húmor. Nokkurs
konar gálgahúmor. En augu hans
voru djúp, og í þeim voru sorgir
yfir óréttlæti heimsins.
Úlrika horfði niður á hjólastólinn
sinn meðan Soffía ók henni inn til
gestanna. Heimurinn hafði svo sem
verið nógu óréttlátur í hennar garð.
Venjulegur dagur, venjulegt um-
ferðarslys. Og svo þetta. Hér sat
hún með ógangfæra fætur, og hér
myndi hún sitja áfram.
Og nú var henni ekið inn í hóp
af fólki, sem allt horfði á hana.
Sumt fólkið reyndi ekki að leyna
forvitni sinni og opinskárri með-
aumkun. Sumir reyndu að vera til-
litssamir og fannst áreiðanlega
óþægilegt að láta minna sig á, hve
óútreiknanlegt lífið getur verið, og
reyndu að láta eins og ekkert væri.
Sumir voru allt að þvi hneykslaðir
á svipinn, rétt eins og þeim þætti
ekki við hæfi, að Úlrika kæmi inn-
an um fólk.
Soffía, sem ók henni inn á þægi-
legan stað, var ein af þessu hjálp-
sama og vingjarnlega fólki. Hún var
sú, sem lét engan dag líða svo, að
hún gerði ekki eitt góðverk og nú
Ijómaði hún af því, að hún hafði
verið svo góð að bjóða Úlriku til
veislunnar.
Úlrika skammaðist sín svolítið
fyrir þessar hugsanir sínar. Hún var
orðin svo bitur eftir slysið. Hún
var bitur út í örlögin, sem höfðu
leikið hana svo grátt, afbrýðisöm
út í alla, sem ekki höfðu orðið
fyrir einhverju ámóta.
Soffía var góð, og Úlrika vissi,
18 VIKAN 5. TBL.