Vikan - 29.01.1976, Blaðsíða 39

hana deyja. Þessi maður hafði
vcrndað hana á hættustund, á
meðan dauðinn sat um þau bæði
og meira að segja kysst hana á
ennið til þess að hughreysta hana.
Hún greip nú báðum höndum um
handlegg grímuklædda mannsins,
cn þeirri hugsun skaut upp I huga
hennar, að hún hefði aiveg eins
getað haldið um járnstykki.
,,Nei, ekki drepa hann! Hann er
að Ijúga. Hann veit ekki, hvað
hann er að scgja. Hann er í
minni þjónustu, en ekki Surcoufs.
Hins vegar vildi hann ekki játa það
af ótta við að koma upp um mig,
en mcr er ómögulegt að horfa upp
á hann deyja mín vegna."
^.Þú?" sagði ókunni maðurinn
og hnyklaði brýnnar. ,,Hver ert
þú?"
,,Ég er af aðli rétt eins og þér
sjálfir. Eða eruð þér ckki göfugrar
ættar? Rödd yðar og talsmáti
bcndir til þess."
Þótt líf hennar lægi við, hefði
hún ekki getað sagt, hvernig hún
fékk þessa flugu I höfuðið. En
hvort sem þetta var guðdómlegur
innblástur eða frá andskotanum
kominn, þá höfðu orð hennar náð
að vekja athygli hins ðkunna
manns, og sennilega hafði hún hitt
naglann á höfuðið. I augum
mannsins vottaði fyrir forvitni.
..Kannski. En hér um slóðir
cr ég einungis þekktur undir nafn-
inu Morvan. En þú hcfur ekki enn
sagt mér nein deili á þér.''
,,Nafn mitt cr Marianne
d'Asselnat. Foreldrar mínir voru
lcidd undir fallöxina fyrir það eitt
að reyna að bjarga drottningunni."
Allt í einu mundi hún eftir hinni
cinkcnnilcgu gjöf frá madame
Royale og sagði ákafri röddu.
,.Segið mönnum yðar að láta yður
hafa það, sem þcir tóku frá mcr.
Þcr munuð finna þar enska mynt
og pcrlufcsti móður minnar, cn auk
þcss blátt nisti, sem hefur inni að
halda lokk úr gráu hári. Hertoga-
ynjan af Angouleme gaf mcr það,
cn lokkurinn cr úr hári hinnar látnu
drottningar!"
Marianne undraðist sjálf, hversu
liðugt henni var um málbeinið og
hvað orð hcnnar hljómuðu sann-
færandi. Án minnstu fyrirhafnar
var hún farin að tala eins og of-
stækisfullur konungssinni, þótt hún
hefði snúið baki við útflytjendum,
eftir að hertoginn af Avaray hafði
afncitað henni á gistihúsinu i Ply-
mouth. En henni fannst ekki
annað en sjálfsagt að notfæra scr þá
til þess að bjarga manni úr liði
Napóleons og þessa auðheyrilega
vinsæla Surcoufs.
Orð hennar virtust ætla að hrífa.
Morvan talaði valdsmannslega til
mannanna tveggja. Þeir stóðu dá-
lítið afsíðis og héldu I Jean og
höfðu beðið þess eins að fá skipun
um að taka hann af lífi. Hann
sagði nokkur orð á hrjúfri mállýsku,
sem hlaut að vera bretónska. Vinoc
bölvaði í hljóði, én rétti því næst
foringja sínum þ'að, sem hann hafði
stolið frá Marianne. Morvan tók
pcrlurnar og setti þær umyrðalaust I
vasa sinn, en rölti svo yfir að einum
bálkcstinum og hélt á nistinu I
hcndi sér. Bjarminn frá eldinum
fcll á hörkulcgt grímuklætt andlit
hans og það gneistaði af augunum,
eins og væru þau tveir glóandi
kolamolar. Marianne leit kvíðafull
á Jean. Hún óttaðist, að hann
hcfði heyrt á hve óvcnjulegan hátt
hún hafði borið hönd fyrir höfuð
hans. En svo virtist ekki vera.
Hann hallaði sér upp að einum
klettinum og var með lokuð augu.
Varðmcnnirnir héldu honum enn-
þá. Hann virtist úrvinda af þreytu
og bcið þcss eihs, er verða vildi.
Morvan kom nú aftur til baka.
Hann hneigði sig af auðmjúkri
stimamýkt fyrir Marianne.
,,Ég bið yður að fyrirgefa mér
madcmoiselle d'Asselnat þessar
óviðurkvæmilegu móttökur. En ég
gat ekki með nokkru móti vitað,
að þér væruð um borð I þessu
skipi. Má ég bjóða yður arminn
og fylgja yður hcim til mín? Þar
gctið þcr hvílst, cn því næst getum
við ræðst við."
Marianne gladdist yfir því að
hafa unnið sér þennan gálgafrest og
fór ekki frekar út í þá sálma, hvað
maðurinn ætii við með því að
scgja, að þau gætu ræðst við seinna.
,,En þjónn minn?" spurði hún,
áður cn hún tók um hina fram-
réttu hönd. ,,Ég vona, að þér ætlið
að gcfa honum upp sakirnar?"
Marianne sá votta" fyrir brosi
fyrir neðan svörtu grímuna, og
hcnni gast engan veginn að því.
,,Vitaskuld. Hann kemur með
okkur, en hann hefur verið einum
of orðhvatur, og þcss vegna ætla
cg að láta hafa nánari gætur á
honum. Þér takið það vonandi
ekki sem móðgun."
Ræningjarnir tveir voru nú aftur
komnir I föt, og þcir lciddu
Jcan Lc Bru á milli sin eða öllu
hcldur tcymdu, þvi að hann var
grcinilega að niðurlotum kominn.
Morvan leit hvasst á hinn unga
mann, en gaf síðan mönnum sínum
skipun lágri, skýrri röddu.
,,Farið með hann heim. Ég xtla
að gefa honum líf. Hann er aðeins
þjónn hinnarungu markgreifafrúar
af Asselnat, en hún er i ætt við
ptinsa okkar, sem eru i útlegð.
En hann laug að mér, og þess vegna
skal honum refsað. Lokið hann inni
I turninum."
Mariannc varð aftur yfirkomin af
ótta, enda vissi hún, að Morvan
ætlaði með þessum lítilsvirðandi
orðum að rcyna að fá Jean til þess
að ncita. Ungi maðurinn skipti
litum og rcyndi af öllum* mætti að
losa sig. Hann ætlaði að neita þessu
og þar með afneita henni, en þá
myndi Morvan líka ekki hika við að
drcpa hann. Marianne hljóp til
hans og tók utan um hönd hans
cins fast og hún gat.
,,Láttu ckki svona Jean, það er
ekki til neins að Ijúga. Ég hef sagt
þessum manni það, sem ég þurfti
að scgja honum, vegna þcss að mér
fannst það heimskulegt að kasta
lífi þínu á glæ til einskis."
Hann opnaði munninn og ætlaði
að hrópa upp yfir sig, en þá þrýsti
hún hönd hans svo ákaft, að hann
lct scr nægja að yppta öxlum og
bölva.
,Jæja, madcmoiselle. Ég býst
við. að þér hafið rctt fyrir yður,
cn ég cr ckki annað en kjáni!"
En augnaráðið. sem hann sendi
hcnni. var ckki aðcins laust við allt
þakklæti. hcldur iika svo heiftar-
fullt að Marianne titraði öll. Nú er
Morvan hafði lýst þvi yfir, að hún
væri stuðningsmaður hinna útlægu
prinsa, vissi hún. að í augum Jean
væri hún orðin fjandmaður. Hún
var njósnari konungssinna. og vin-
skapurinn, scm sameiginlegt skip-
brot hafði skapað, var nú ekki
lcngur fyrir hcndi. Þctta særði
hana, án þess að hún vissi nákvæm-
lega hvers vcgna, en Morvan fylgd-
ist með henni, og hún snéri sér
undan til þcss að vckja ekki frekari
grunscmdir. Aðalsmaður átti ekki að
bcra of mikla umhyggjú fyrir þjóni
sínum. Raunar hafði hann orð á
þvi, um leið og hún smcygði
höndinni undir framréttan arm
hans. ,,Þcr látið vðut annt um
Vogar- 24. sept. —
merkift 23. okt.
Viljastyrkur þinn er
ósjaldan á hápunkti —
en alltaf skal tilhneig-
ing þín til að taka ekkí
ákvörðun fyrr en í
lengstu lög ná yfir-
höndinni. Að lokum
neyðist þú þó alltaf
til að taka ákvörðun,
hvort sem þér líkar
betur eða verr.
Dreka- 24. okt. —
merkio 23. nov.
Þú hefur mikið aðdrátt-
arafl fyrir hitt kynið.
Sú staðreynd getur
reynst þér erfiðari lífs-
förunautur en þig
grunar. Afbrýðissemi
er nefnilega lika skap-
einkenni þitt og i
mörgum tilvikum er
það alls ekki mjög við-
ráðanleg blanda.
Bogmanns- 23. nov. _
merkio 21. des
Taktu hlutunum með
aðeins meiri ró en þú
hefur gert undanfarið.
Sú hugarró, sem þú
leitar svo mjög eftir,
verður að koma frá
þínu eigin brjósti.
Ræddu vandamálin
við vini þina, sé það
gert muntu komast að
raun um að góðu ráð-
in verða í fleirtölu þess
sem sagt verður.
Geitar- 22. des. —
merklft 20. jan.
Veittu þér meira en
tími hefur verið til
undanfarið. Leyfðu
barninu i þér að njóta
sín. Taktu alls ekki á
þinar herðar nýjar
skyldur, jafnvel þótt
ætlast sé til þess af þér.
Það verða allir að læra
að segja einhvern tima
nei við aðra.
Vatnsbera- 21. jan. —
merkio 19. febr.
Leiði og þreyta hefur
ásótt þig um tlma. Það
er á margan hátt sjálfs-
skaparvíti. Þú virðist
hafa nautn af því að
kveljast og vera á þotn-
inum andlega. Svo
einn góðan veðurdag
er allt gleymt án nokk-
urrar sýnilegrar ástæðu
— og þá ert þú jákvæð
asta mannvera heims-
Fiska-
merkio
20. febr. —
20. marz
Til þess að ná árangri
svo nokkru nemi verð-
ur þú að fórna ein-
hverju. Áætlaðu fram-
tíð þlna langt fram i
tímann og stefndu svo
að settu marki með
aukinni hörku og
dirfsku. Hafðu hugfast
að árangurinn kemur
ekki hlaupandi upp I
hcndurþínar án nokk-
urrar fyrirhafnar.
5. TBL. VIKAN 39