Vikan - 29.01.1976, Síða 39

hana deyja. Þessi maður hafði
verndað hana á hættustund, á
meðan dauðinn sat um þau bæði
og meira að segja kysst hana á
ennið til þess að hughreysta hana.
Hún greip nú báðum höndum um
handlegg grímukiædda mannsins,
en þeirri hugsun skaut upp í huga
hennar, að hún hefði alveg eins
getað haldið um járnstykki.
,,Nei, ekki drepa hann! Hann er
að ljúga. Hann veit ekki, hvað
hann er að segja. Hann er I
mi’nni þjónustu, en ekki Surcoufs.
Hins vegar vildi hann ekki játa það
af ótta við að koma upp um mig,
en mér er ómögulegt að horfa upp
á hann deyja mín vegna.”
x,,Þú?” sagði ókunni maðurinn
og hnyklaði brýnnar. ,,Hver ert
þú?”
,,Ég er af aðli rétt eins og þér
sjálfir. Eða eruð þér ekki göfugrar
ættar? Rödd yðar og talsmáti
bcndir til þess. ”
Þótt líf hennar lægi við, hefði
hún ekki getað sagt, hvernig hún
fékk þessa flugu I höfuðið. En
hvort sem þetta var guðdómlegur
innblástur eða frá andskotanum
kominn, þá höfðu orð hennar náð
að vekja athygli hins ðkunna
manns, og sennilega hafði hún hitt
naglann á höfuðið. í augum
mannsins vottaði fyrir forvitni.
..Kannski. En hér um slóðir
cr ég einungis þekktur undir nafn-
inu Morvan. En þú hefur ekki enn
sagt mér nein deili á þér.”
,,Nafn mitt er Marianne
d’Asselnat. Foreldrar mínir voru
leidd undir fallöxina fyrir það eitt
að reyna að bjarga drottningunni.”
Allt í einu mundi hún eftir hinni
einkcnnilegu gjöf frá madame
Rovale og sagði ákafri röddu.
,.Segið mönnum yðar að láta yður
hafa það, scm þcir tóku frá mér.
Þér munuð finna þar enska mynt
og pcrlufc-sti móður minnar, en auk
þcss blátt nisti, sem hefur inni að
halda lokk úr gráu hári. Hertoga-
ynjan af Angouleme gaf mér það,
en lokkurinn er úr hári hinnar látnu
drottningar!”
Marianne undraðist sjálf, hversu
liðugt henni var um málbeinið og
hvað orð hennar hljómuðu sann-
færandi. An minnstu fyrirhafnar
var hún farin að tala eins og of-
stækisfullur konungssinni, þótt hún
hefði snúið baki við útflytjendum,
eftir að hertoginn af Avaray hafði
afneitað henni á gistihúsinu í Ply-
mouth. En henni fannst ekki
annað en sjálfsagt að notfæra sér þá
til þess að bjarga manni úr liði
Napóleons og þessa auðheyrilega
vinsæla Surcoufs.
Orð hennar virtust ætla að hrífa.
Morvan talaði valdsmannslega til
mannanna tveggja. Þeir stóðu dá-
lítið afsíðis og héldu i Jean og
höfðu beðið þess eins að fá skipun
um að taka hann af lífi. Hann
sagði nokkur orð á hrjúfri mállýsku,
sem hlaut að vera bretónska. Vinoc
bölvaði í hljóði, én rétti því næst
foringja sinum þ'að, sem hann hafði
stolið frá Marianne. Morvan tók
perlurnar og setti þær umyrðalaust i
vasa sinn, en rölti svo yfir að einum
bálkestinum og hélt á nistinu Í
hendi sér. Bjarminn frá eldinum
féll á hörkulegt grímuklætt andlit
hans og það gneistaði af augunum,
eins og væru þau tveir glóandi
kolamolar. Marianne leit kviðafull
á Jean. Hún óttaðist, að hann
hefði heyrt á hve óvenjulegan hátt
hún hafði borið hönd fyrir höfuð
lians. En svo virtist ekki vera.
Hann hallaði sér upp að einum
klettinum og var með lokuð augu.
Varðrhennirnir héldu honum enn-
þá. Hann virtist úrvinda af þreytu
og beið þess cins, er verða vildi.
Morvan kom nú aftur til baka.
Hann hneigði sig af auðmjúkri
stimamýkt fyrir Marianne.
,,Ég bið yður að fyrirgefa mér
mademoiselle d’Asselnat þessar
óviðurkvæmilegu móttökur. En ég
gat ekki með nokkru móti vitað,
að þér væruð um borð í þessu
skipi. Má ég bjóða yður arminn
og fylgja yður heim til mín? Þar
gctið þér hvílst, en því næst getum
við ræðst við. ’ ’
Marianne gladdist yfir því að
hafa unnið sér þennan gálgafrest og
fór ekki frekar út í þá sálma, hvað
maðurinn ætii við með því að
segja, að þau gætu ræðst við seinna.
,,En þjónn minn?” spurði hún,
áður en hún tók um hina fram-
réttu hönd. ,,Ég vona, að þér ætlið
að gefa honum upp sakirnar?”
Marianne sá votta' fyrir brosi
fyrir neðan svörtu grímuna, og
henni gast engan veginn að því.
..Vitaskuld. Hann kemur með
okkur, en hann hefur verið einum
of orðhvatur, og þess vegna ætla
ég að láta hafa nánari gætur á
honum. Þér takið það vonandi
ekki sem móðgun.”
Ræningjarnir tveir voru nú aftur
komnir í föt, og þcir leiddu
Jean Le Bru á milli sín eða öllu
heldur teymdu, því að hann var
greinilega að niðurlotum kominn.
Morvan leit hvasst á hinn unga
mann, en gaf síðan mönnum sínum
skipun lágri, skýrri röddu.
,,Farið með hann heim. Ég ætla
að gefa honum líf. Hann er aðeins
þjónn hinnar ungu markgreifafrúar
af Asselnat, en hún er I ætt við
prinsa okkar, sem eru I útlegð.
En hann laug að mér, og þess vegna
skal honum refsað. Lokið hann inni
I turninum.”
Marianne varð aftur yfirkomin af
ótta, enda vissi hún, að Morvan
ætlaði með þessum lítilsvirðandi
orðum að reyna að fá Jean til þess
að neita. Ungi maðurinn skipti
litum og reyndi af öllum’ mætti að
losasig. Hann ætlaði að neita þessu
og þar með afneita henni, en þá
myndi Morvan líka ekki hika við að
drepa hann. Marianne hljóp til
hans og tók utan um hönd hans
eins fast og hún gat.
,,Láttu ekki svona Jean, það er
ekki til neins að tjúga. Ég hef sagt
þessum manni það, sem ég þurfti
að segja honum, vegna þess að mér
fannst það heimskulegt að kasta
lífi þtnu á glæ til einskis.”
Hann opnaði munninn og ætlaði
að hrópa upp yfir sig, en þá þrýsti
hún hönd hans svo ákaft, að hann
lét sér nægja að yppta öxlum og
bölva.
,Jæja, mademoiselle. Ég býst
við. að þér hafið rétt fyrir yður,
en ég er ekki annað en kjáni!”
En augnaráðið. sem hann sendi
hcnni. var ekki aðeins laust við allt
þakklæti, heldur Itka svo heiftar-
fullt að Marianne titraði öll. Nú er
Morvan hafði lýst þvt yfir, að hún
væri stuðningsmaður hinna útlægu
prinsa, vissi hún, að t augum Jean
væri hún orðin fjandmaður. Hún
var njósnari konungssinna. og vin-
skapurinn, scm sameiginlegt skip-
brot hafði skapað. var nú ekki
lengur fyrir hendi. Þetta særði
hana, án þess að hún vissi nákvæm-
lcga hvers vegna, en Morvan fylgd-
ist með henni, og hún snéri sér
undan til þess að vckja ekki frekari
grunsemdir. Aðalsmaður átti ekki að
bera of mikla umhyggju fyrir þjóni
stnum. Raunar hafði hann orð á
þvt, um lcið og hún smeygði
höndinni undir framréttan arm
hans. ,,Þér látið vður annt um
Vogar- 24. sept. —
merkið 23. okt.
Viljastyrkur þinn er
ósjaldan á hápunkti —
en alltaf skal tilhneig-
ing þtn til að taka ekki
ákvörðun fyrr en í
lengstu lög ná yfir-
höndinni. Að lokum
neyðist þú þó alltaf
til að taka ákvörðun,
hvort sem þér líkar
betur eða verr.
Dreka- 24. okt. —
merkið 23. nóv.
Þú hefur mikið aðdrátt-
arafl fyrir hitt kynið.
Sú staðreynd getur
reynst þér erfiðari ltfs-
förunautur en þig
grunar. Afbrýðissemi
er nefnilega llka skap-
einkenni þitt og I
mörgum tilvikum er
það alls ekki mjög við-
ráðanleg blanda.
Bogmanns- 23. nóv. —
merkiB 2t. des.
Taktu hlutunum með
aðeins meiri ró en þú
hefur gert undanfarið.
Sú hugarró, sem þú
leitar svo mjög eftir,
verður að koma frá
þtnu eigin brjósti.
Ræddu vandamálin
við vini þtna, sé það
gert muntu komast að
raun um að góðu ráð-
in verða I fleirtölu þess
sem sagt verður.
Geitar- 22. des. —
merkiA 20. jan.
Veittu þér meira en
tími hefur verið til
undanfarið. Leyfðu
barninu I þér að njóta
sín. Taktu alls ekki á
þínar herðar nýjar
skyldur, jafnvel þótt
ætlast sé til þess af þér.
Það verða allir að læra
að segja einhvern tíma
nei við aðra.
Leiði og þreyta hefur
ásótt þig um tíma. Það
er á margan hátt sjálfs-
skaparvíti. Þú virðist
hafa nautn af því að
kveljast og vera á botn-
inum andlega. Svo
einn góðan veðurdag
er allt gleymt án nokk-
urrar sýnilegrar ástæðu
— og þá ert þú jákvæð'
asta mannvera heims-
ins.
Til þess að ná árangri
svo nokkru nemi verð-
ur þú að fórna ein-
hverju. Áætlaðu fram-
tíð þtna langt fram í
tímann og stefndu svo
að settu marki með
aukinni hörku og
dirfsku. Hafðu hugfast
að árangurinn kemur
ekki hlaupandi upp I
hendur þtnar án nokk-
urrar fyrirhafnar.
5. TBL. VIKAN 39