Vikan - 29.01.1976, Blaðsíða 41

augunum og reyndi að bægja frá
sér hræðilegri ásjónu þess. Ef hún
ætlaði sjálf að komast lífs af, mátti
hún ekki láta manninn við hlið sér
sjá hvcrsu innilega hún fyrirleit
hann. Henni hafði nú loksins
lærst sú grimmilega lexía, að ef hún
ætlaði að spjara sig hér í þessu lífi,
þá varð hún að vera reiðubúin að
Ijúga og svíkja hvenær sem þess
þyrfti með. Þetta var staðreynd,
sem hún myndi aldrei gleyma. Að
undanskildum unga manninum,
sem nú var verið að dragnast með
þarna á eftir henni, og ef til vill
Svartbak, þessu ferlíki, sem hlaut
að hafa drukknað, þá höfðu sam-
skipti hennar við fólk úti í hinum
stóra heimi ekki vakið hjá henni
annað en viðbjóð og djúpstæða
fyrirlitningu. I framtíðinni ætlaði
hún sér að ná undirtökunum í
viðureign sinni við mannkindina,
að svo miklu leyti sem kraftar
hcnnar og hæfileikar leyfðu.
Það var nú kominn rigningar-
suddi. Eldarnir voru slokknaðir,
og morgunskíman varpaði birtu
sinni á vota klettana, sem voru að
nokkru þaktir þangi. Einhvers stað-
ar ekki allfjarri gól hani, og undir
fótum Marianne var nú ekki lcngur
sandur, hcldur harður grassvörður.
Þetta var þá Bretagne, hugsaði
hún.
5. kafli Strandþjófurinn Morvan
Sveitasetrið, sem var I eigu
mannsins, sem kallaði sig Morvan
stóð við endann á ósléttum vegi.
Um þetta leyti árs var hann þakinn
eðju, og beggja vegna voru hálf
kyrkingsleg eskitré, og leiðin
minnti á eins konar jarðgöng.
Húsið var frá sextándu öld, og for-
hliðin var heldur óásjáleg, en til
hliðar voru smáturnar. I dalverpi
skammt undan var litið þorp,
sem samanstóð af fáeinum lágreist-
um húsum úr gráu graníti og með
þykkum stráþökum. Þetta var
nálægt sjónum, og suður af sjávar-
hömrunum myndaðist þröngt ár-
mynni. Á lyngheiðinni fyrir ofan
voru tveir stakir klettar. Þeir
minntu á varðmenn, sem gættu
þyrnirunnanna, er þar uxu. Uppi
á háhæðinni var hálfhrunið stein-
byrgi, sem var frá tímum sóldýrk-
endanna. En blýgrá morgunskiman
og regnsuddinn varð til þess, að
Marianne sá aðeins litið eitt af
þessu. Hún var svo gegnum köld
og þreytt, að hún tók ekki eftir öðru
cn rúminu, sem Morvan hafði
dregið út úr einum veggnum. Gat-
ið á veggnum hafði verið hulið
haglega útflúruðu tréspcldi. Und-
irdýnan var fyllt með þurrkuðu
þangi, en teppið var úr grófri
ull og sængurfötin úr óbleiktu
lérefti. Sjálf var hún eins og
sært dýr og því fegnust að mega
fleygja sér út af, enda sofnaði hún
nær samstundis.
Er hún loksins vaknaði aftur af
djúpum, draumlausum svefni, sá
Marianne, að það var aftur komið
myrkur. Kveikt hafði verið á kert-
um, er stóðu í silfurstjökum, og
eldtungur teygðu sig upp í sót-
svartan reykháf. Fyrir framan
fornfálegan arin var gömul kona í
svörtum slopp og með hvíta húfu
að leggja einhver föt frá sér á
bekk, en út undan sér fylgdist
hún með stórum katli, er hékk yfir
eldinum. Andlit hennar var tog-
inleitt, og hún var greinilega
tannlaus. Dimmir skuggar flögr-
uðu um digra bjálkana í loftinu,
og það var eitthvað draugalegt
við andrúmsloftið þarna inni.
Kjálkar konunnar voru á sífelldri
hreyfingu.
Er Marianne settist upp, brak-
aði í rúminu. Kerlingarhróið gaut
á hana litlausum augum undan
hnykluðum augabrúnunum.
,,Eruð þér þá loksins vöknuð?”
sagði hún. ,,Hér eru föt handa
yður og heitt vatn, svo að þér
gctið þvegið yður. ’ ’
Þessi ákvcðni tónn í rödd gömlu
konunnar stakk Marianne, enda
var hún ekki vön slíku af sínu eigin
þjónustufólki.
,,Ég er svöng,” sagði hún hvass-
yrt. ,,Sæktu mér eitthvað að
borða.”
,,Engan asa,” sagði gamla konan
rólega. „Klæðið yður fyrst og farið
svo á fund húsbónda míns. Efhann
hefur hugsað sér að gefa yður eitt-
hvað að borða, þá fáið þér það.”
Hún hökti út úr herberginu og
studdi sig við kræklóttan staf, en
sinnti stúlkunni ekki frekar. Mari-
anne skreiddist fram úr rúminu.
Þar tók við skemill, og þaðan steig
hún niður á hart moldargólfið.
Inn á milli var einhver afgangur af
lituðum tígulsteinum. Herbergið
sjálft var sæmilega rúmgott og
innan um köngulóarvefi í loftinu
skein hér og þar I gyllingu. En
þarna voru engin húsgögn, ef frá
voru tekin hin furðulegu inn-
byggðu rúm. Frumstæður útskurð-
ur var á veggjunum, en hann var
á vissan hátt til prýði. Á bekknum
við arininn var auk fatnaðarins bali,
einhver sápa og handklæði. Gamla
konan hafði kveikt duglega upp í
arninum, og Marianne naut þess að
geta þvegið sér. Hún gaf sér góðan
tíma til þess og endaði með því
að þvo sandinn og saltið úr hárinu.
Hún fleygði hverju fatinu á fætur
öðru af óhreinu vatni út um lítinn
glugga, án þess að hugsa frekar
út í hvar það kynni að hafna.
Framhald í næsta blaði.
Já; lík-í og kfeíjji
sem jaitffa níu líf
óg^svoer óíílJle
* *. 1 I »7^t s
mw , Mr nf t j á
5.TBL. VIKAN 41