Vikan

Eksemplar

Vikan - 29.01.1976, Side 41

Vikan - 29.01.1976, Side 41
augunum og reyndi að bægja frá sér hræðilegri ásjónu þess. Ef hún ætlaði sjálf að komast lífs af, mátti hún ekki láta manninn við hlið sér sjá hvcrsu innilega hún fyrirleit hann. Henni hafði nú loksins lærst sú grimmilega lexía, að ef hún ætlaði að spjara sig hér í þessu lífi, þá varð hún að vera reiðubúin að Ijúga og svíkja hvenær sem þess þyrfti með. Þetta var staðreynd, sem hún myndi aldrei gleyma. Að undanskildum unga manninum, sem nú var verið að dragnast með þarna á eftir henni, og ef til vill Svartbak, þessu ferlíki, sem hlaut að hafa drukknað, þá höfðu sam- skipti hennar við fólk úti í hinum stóra heimi ekki vakið hjá henni annað en viðbjóð og djúpstæða fyrirlitningu. I framtíðinni ætlaði hún sér að ná undirtökunum í viðureign sinni við mannkindina, að svo miklu leyti sem kraftar hcnnar og hæfileikar leyfðu. Það var nú kominn rigningar- suddi. Eldarnir voru slokknaðir, og morgunskíman varpaði birtu sinni á vota klettana, sem voru að nokkru þaktir þangi. Einhvers stað- ar ekki allfjarri gól hani, og undir fótum Marianne var nú ekki lcngur sandur, hcldur harður grassvörður. Þetta var þá Bretagne, hugsaði hún. 5. kafli Strandþjófurinn Morvan Sveitasetrið, sem var I eigu mannsins, sem kallaði sig Morvan stóð við endann á ósléttum vegi. Um þetta leyti árs var hann þakinn eðju, og beggja vegna voru hálf kyrkingsleg eskitré, og leiðin minnti á eins konar jarðgöng. Húsið var frá sextándu öld, og for- hliðin var heldur óásjáleg, en til hliðar voru smáturnar. I dalverpi skammt undan var litið þorp, sem samanstóð af fáeinum lágreist- um húsum úr gráu graníti og með þykkum stráþökum. Þetta var nálægt sjónum, og suður af sjávar- hömrunum myndaðist þröngt ár- mynni. Á lyngheiðinni fyrir ofan voru tveir stakir klettar. Þeir minntu á varðmenn, sem gættu þyrnirunnanna, er þar uxu. Uppi á háhæðinni var hálfhrunið stein- byrgi, sem var frá tímum sóldýrk- endanna. En blýgrá morgunskiman og regnsuddinn varð til þess, að Marianne sá aðeins litið eitt af þessu. Hún var svo gegnum köld og þreytt, að hún tók ekki eftir öðru cn rúminu, sem Morvan hafði dregið út úr einum veggnum. Gat- ið á veggnum hafði verið hulið haglega útflúruðu tréspcldi. Und- irdýnan var fyllt með þurrkuðu þangi, en teppið var úr grófri ull og sængurfötin úr óbleiktu lérefti. Sjálf var hún eins og sært dýr og því fegnust að mega fleygja sér út af, enda sofnaði hún nær samstundis. Er hún loksins vaknaði aftur af djúpum, draumlausum svefni, sá Marianne, að það var aftur komið myrkur. Kveikt hafði verið á kert- um, er stóðu í silfurstjökum, og eldtungur teygðu sig upp í sót- svartan reykháf. Fyrir framan fornfálegan arin var gömul kona í svörtum slopp og með hvíta húfu að leggja einhver föt frá sér á bekk, en út undan sér fylgdist hún með stórum katli, er hékk yfir eldinum. Andlit hennar var tog- inleitt, og hún var greinilega tannlaus. Dimmir skuggar flögr- uðu um digra bjálkana í loftinu, og það var eitthvað draugalegt við andrúmsloftið þarna inni. Kjálkar konunnar voru á sífelldri hreyfingu. Er Marianne settist upp, brak- aði í rúminu. Kerlingarhróið gaut á hana litlausum augum undan hnykluðum augabrúnunum. ,,Eruð þér þá loksins vöknuð?” sagði hún. ,,Hér eru föt handa yður og heitt vatn, svo að þér gctið þvegið yður. ’ ’ Þessi ákvcðni tónn í rödd gömlu konunnar stakk Marianne, enda var hún ekki vön slíku af sínu eigin þjónustufólki. ,,Ég er svöng,” sagði hún hvass- yrt. ,,Sæktu mér eitthvað að borða.” ,,Engan asa,” sagði gamla konan rólega. „Klæðið yður fyrst og farið svo á fund húsbónda míns. Efhann hefur hugsað sér að gefa yður eitt- hvað að borða, þá fáið þér það.” Hún hökti út úr herberginu og studdi sig við kræklóttan staf, en sinnti stúlkunni ekki frekar. Mari- anne skreiddist fram úr rúminu. Þar tók við skemill, og þaðan steig hún niður á hart moldargólfið. Inn á milli var einhver afgangur af lituðum tígulsteinum. Herbergið sjálft var sæmilega rúmgott og innan um köngulóarvefi í loftinu skein hér og þar I gyllingu. En þarna voru engin húsgögn, ef frá voru tekin hin furðulegu inn- byggðu rúm. Frumstæður útskurð- ur var á veggjunum, en hann var á vissan hátt til prýði. Á bekknum við arininn var auk fatnaðarins bali, einhver sápa og handklæði. Gamla konan hafði kveikt duglega upp í arninum, og Marianne naut þess að geta þvegið sér. Hún gaf sér góðan tíma til þess og endaði með því að þvo sandinn og saltið úr hárinu. Hún fleygði hverju fatinu á fætur öðru af óhreinu vatni út um lítinn glugga, án þess að hugsa frekar út í hvar það kynni að hafna. Framhald í næsta blaði. Já; lík-í og kfeíjji sem jaitffa níu líf óg^svoer óíílJle * *. 1 I »7^t s mw , Mr nf t j á 5.TBL. VIKAN 41

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.