Vikan - 29.01.1976, Blaðsíða 19

að henni bar að vera þakklát fyrir,
hve mjög hún lagði sig fram um að
rjúfa múrinn, sem hún hafði byggt
um sig. Það var bara stundum eins
og Soffíu fyndist hún ekki vera
sjálfstæð persóna, heldur bara ein-
hver, sem hægt var að gera góðverk
á til að friða samviskuna.
an því, að aðrir gætu ekki verið
eðlilegir, gat ekki sjálf verið eðlileg.
Þó sér í lagi ekki við Orban.
Hann hafði iðulega ávarpað hana að
fyrrabragði, en það hafði alltaf þessi
áhrif á hana.
Hún vildi ekki vera þannig, en
hún gat ekki að því gert. Hún var
Smásaga eftir Ansi Jackson...
VEISLAN
Heimurinn hafði ekki leikið við Úlriku, og hún var bitur út í
allt og alla. Því var það henni aðeins til ama, að Soffía skyldi
bjóða henni til veislunnar, en...
Flestir gestirnir áttu erfitt með að
vera eðlilegir. Orban var þarna
auðvitað. Hann var ekki svo upp-
tekinn af tillitsseminni, að hann
þættist ekki sjá hjólastólinn. Hann
gerði sér Ijóst, að það var svolítið
lygilegt, að fólk tæki ekki eftir því,
þegar stórum hjólastól var ekið
inn í stofu til þess.
En hjálpsemi hans var aldrei upp-
áþrengjandi. Hann hjálpaði, þegar
þörf var á, en kom ekki fram við
hana eins og eftirlegukind bara
vegna þess að hún gat ekki gengið.
Hann dansaði framhjá hjóla-
stólnum með Maríu í fanginu.
Maríu, þessa glöðu, fögru og vin-
sælu stúlku, sem vissi ekki, hvað
sorgir og áhyggjur voru. Hún dans-
aði gegnum lífið, dáð og elskuð.
Nú setti hún hnykk á höfuðið
svo sítt, ljóst hár þyrlaðist til, og
hún hló framan í Úrban og hann
hló á móti.
Að þetta skyldi vera svona sárs-
aukafullt!
Eftir dansinn kom Orban til 01-
riku. Hann var brosmildur, and-
stuttur og sveittur.
— En gaman þú skyldir koma,
sagði hann. —Má ég tylla mér
hérna hjá þér?
Hana langaði ekkert til að neita
honum um það. Allt í kringum
þau spjallaði veisluglatt fólk sam-
an. Loftið var þykkt af sígarettu-
reyk, og glymskrattinn glumdi í
einu horninu, svo tók i eyrun.
— Það er heimskulegt að hafa
þetta svona hátt, kvartaði Orban.
— Það heyrist ekki mannsins mál.
En það gerði Úlriku ekki mikið
til, þótt plötuspilarinn glymdi hátt.
Þótt hún væri vön að vera skjót til
svars, og ætti yfirleitt auðvelt með
að halda uppi samræðum, fann hún
nú ekkert til að segja.
Hún, sem stöðugt kvartaði und-
eins og dyntótt barn. Hún var eins
og snúið roð í hund við hann, rétt
eins og hún væri að kanna, hve
mikið hann þyldi. Hún brást við
á sama hátt og barn, sem ekki
fær næga umhyggju.
Hún gat aldrei vitað fyrir víst
af hvaða hvötum hann gaf sig
á tal við hana. Langaði hann að
kynnast henni nánar, eða vorkenndi
hann henni? Ef hún bara væri
eins og María. Þá hefði þessi efi
ekki kúgað hana svona.
Samræðurnar gengu afar stirð-
lega. Úrban hætti að láta eins og
ekkert væri. Hann horfði lengi og
alvarlega á hana, en hún leit
undan.
— Það er bara hluti lífsins að
ganga, sagði hann.
Olrika hló kaldranalega.
— Mér finnst það vera mikill
hluti, sagði hún. — Ef þú vissir,
hvernig það er að geta ekki gengið
og finnást maður ekki duga til
neins. Þeir, sem frískir eru og
heilbrigðir geta aldrei skilið þetta.
— Það er enginn fullkominn,
sagði Orban stillilega. — Allir hafa
sína galla og sínar hömlur. Það sést
bara ekki jafnvel á öllum.
Hann stóð upp.
— Þú veist ég bíð, sagði hann.
Og svo sat hún aftur ein eftir.
Lengst inni í sér fann hún þó til
gleði og kærleika. Hjólastóllinn var
eins og búr, sem líkami hennar
komst ekki úr. Og biturleikinn
hindraði ástúð hennar og umhyggju
í að njóta sín.
Orban dansaði aftur við Maríu.
Olrika fann til afbrýðisemi í hjarta
sínu. Hvers vegna ætti Marta að
fá allt? Af hverju bara hún? Af
hverju? Af hverju?
Hún hallaði höfðinu aftur og eitt
andartak blundaði hún. Hún var
þreytt, og hana langaði að sofna
frá þessu öllu. Hún hlaut að hafa
sofnað allfast, því að allt í einu
hrökk hún upp við tvær kvenradd-
ir rétt hjá sér. Þær töluðu um
Maríu.
— Að hún skuli alltaf geta verið
svona kát og glöð, sagði önnur.
— Já, eins og hún hefur það,
sagði hin.
Úlrika lagði við hlustirnar.
— Hvernig þá? spurði sú fyrri.
— Veistu ekki, að móðir hennar
er alvarlega veik? spurði hin.
— Og, að María er eina barnið
hennar, og þær eru tengdar mjög
nánum böndum. Pabbi hennar er
dáinn.
— Veslings María, sagði sú fyrri.
— En af hverju ætli hún giftist
ekki? Eignist mann og börn?
— Hún getur ekki eignast barn,
sagði sú fyrri. — hún var skorin
upp fyrir nokkrum árum og getur
ekki eignast barn síðan. Hún tekur
það víst mjög nærri sér...
Báðum konunum var boðið upp t
dans, en Olrika sat eftir. Hvað hafði
Úrban sagt? Enginn er fullkominn.
Allir eiga við eitthvað að
stríða. Sumt sést — annað ekki.
Sumir geta ekki gengið, aðrir
geta ekki eignast barn, sumir missa
ástvin sinn.
Olrika gat ekki gengið. En hún
gat eignast barn. Móðir hennar
hafði spurt lækninn að þvt, þótt
Úlrika teldi enga þörf á þvt. Þá
hafði hún ekki hugsað um annað
en sjálfa sig og fundist ltfi stnu
vera lokið.
En kannski var þvt alls ekki
lokið...
Úlriku fannst eins og hún hefði
allt í einu vaknað af djúpum svefni.
Hún hafði verið svo bitur, og fund-
ist örlögin hafa leikið sig óendan-
lega grátt. Hún hafði gleymt þvt,
að allir eiga við eitthvað að stríða.
Hún hafði gleymt því, að það var
ekki á færi annarra en hennar
sjálfrar að hafa eitthvað út úr Itf-
inu, sem hún átti enn ólifað.
Enginn annar gat lifað þvt fyrir
hana. Hún hafði gleymt þvt, að
maður verður líka að hjálpa sér
sjálfur.
Hún sá Úrban koma gangandi
til stn. Hún brosti fallega og ástúð-
lega til hans.
Og hann brosti á móti.