Vikan - 29.01.1976, Síða 27

— Þess vegna hljótið þér að
skilja, hvernig mér liður sem
móður, sagði frú Waverly í sjötta
eða sjöunda sinn. Hún horfði biðj-
andi á Poirot. Vinur minn, sem
fann alltaf til meðaumkunar með
mæðrum, sem áttu i erfiðleikum,
sagði róandi:
Auðvitað frú min góð. Ég
skil yður fullkomlega. Reiddu þig
á Poirot.
— Lögreglan, hóf herra
Waverly máls, en kona hans tók
óþolinmóð fram i fyrir honum:
— Ég kæri mig ekki um að eiga
meira saman við lögregluna að
sælda. Við treystum þeim, en
hvað hefur gerst! En ég hef heyrt
svo margt um Monsieur Poirot og
allt, sem hann hefur afrekað, svo
að mér datt i hug, að hann gæti
kannski hjálpað okkur. Til-
finningar móður...
Poroit vissi út i æsar, hvað
kæmi næst. Tilfinningar frú
Waverly voru engin uppgerð, en
þær voru I mikilli andstöðu við
skarpleitt, næstum grimmdarlegt
andlit hennar. Þegar ég komst að
þvi síðar, að hún var dóttir stál-
iðjuhölds I Birmingham, sem
hafði unnið sig upp úr þvi að vera
sendisveinn, gerði ég mér ljóst,
aö hún hlaut að hafa erft mikiö af
eiginleikum föður sins.
Herra Waverly var stórvaxinn
og glæsilegur maður, en svolitið
stirðbusalegur. Hann stóð fast i
báöa fætur á gólfinu og minnti á
gamlan jarðeiganda.
— Ég geri ráð fyrir, að þér hafiö
mikla reynslu af atburðum sem
þessum, Monsieur Poirot? spurði
hann óbeinlinis.
Spurningin var lika óþörf. Og
það var jafnóþarft að spyrja,
hvort Poirot vissi um þá sorglegu
atburði, sem nýlega höfðu dunið
yfir Waverlyfjölskylduna. Blöðin
höfðu undanfarna daga verið full
af frásögnum af ráninu á Johnnie
litla Waverly, þriggja ára syni
Markúsar Waverly frá Waverly
Court i Surrey, sem var af einni
elstu ætt Englands.
— Jæja, jú mér er kunn helstu
málsatvik. En verið svo góöur að
segja méralla söguna, monsieur,
I smáatriðum, ef þér hafið ekkert
á móti þvi.
— Já, það byrjaði eiginlega
fyrir tiu dögum, þegar ég fékk
nafnlaust bréf — og það var
auövitaö hvimleitt. Sendandinn
kraföist af mér tuttugu og fimm
þúsund punda! Tuttugu og fimm
þúsund pund, Monsieru Poirot!
Og hann hótaði að ræna Johnnie
litla, ef ég léti ekki að kröfum
hans. Vitaskuld fleygði ég bréfinu
umhugsunarlaust i ruslakörfuna.
Tók það sem lélegt grin . Fimm
dögum slðar fékk ég annað bréf:
Ef þér borgið ekki verður syni
yðar rænt þann tuttugasta og ni-
unda, stóö i þvi. Þetta var þann
tuttugasta og sjöunda. Ada varð
áhyggjufull af þessu, en ég fyrir
mitt leyti gat ekki tekið þetta al-
varlega. Þrátt fyrir allt búum viö
I Englandi! Hér gengur enginn
um, rænir börnum og krefst
lausnargjalds.
— Nei, það er ekki mjög al-
gengt, sagði Poirot. — Gerið svo
vel að halda áfram frásögninni.
— Jæja Ada lét mig ekki i friði,
svo ég sneri mér til Scotland
Yard, enda þótt mér þætti ég
haga mér eins og fifl með þvi. Það
leit heldur díki út fyrir, að þeir
tækju þessu alvarlega — þeim
sýndisteins og mér, að þetta væri
illa heppnuð fyndni. En þann
tuttugasta og áttunda fékk ég
þriðja bréfið: Þér hafið ekki
borgað. Sonur yðar verður tekinn
klukkan tólf á hádegi á morgun.
Það mun kosta yður fimmtiu þús-
und pund að fá hann aftur. Að
loknum lestri þessa bréfs fór ég
beint til Scotland Yard. t þetta
skipti stóð þeim ekki alveg á
sama. Þeir álitu, að brjálaður
maður heföi skrifað bréfin, og
sennilega yrði gerð tilraun til
þess að ræna Johnnie. Þeir full-
vissuðu mig um, að allar
varúðarráðstafanir yrðu gerðar.
McNeill lögregluforingi og nokkr-
ir af mönnum hans komu með
mér tíl að standa vörð.
Mér létti viö þetta, enda fannst
okkur nú sem við værum nokkurn
veginn örugg. Ég gaf þá fyrir-
skipun, að enginn ókunnugur
mætti stiga fæti sinum inn á
landareigninga, og enginn mætti
fara út úr húsinu. Kvöldið leið, án
þess nokkuö gerðist. En morgun-
inn eftir var konan min lasin.
Henni versnaði, þegar leið á
morguninn, svo að ég lét senda
eftir Dakers, heimilislækninum.
Honum birtist brugðið við sjúk-
dómseinkennin. Hann sagði ekki
berum orðum, að henni hefði
verið byrlaö eitur, en hann lét i
það skina. Hann fullvissaði mig
um, að engin hætta væri á
ferðum, og sagði, aö hún yrði
oröin góö eftir einn eða tvo daga.
Þegar ég kom aftur inn i her-
bergiö mitt, brá mér illilega. Ein-
hver hafði nælt pappirssnepil við
koddann minn. Á honum var
sama rithönd og á bréfunum, en á
þessum snepli stóð ekkert nema:
Klukkan tólf.
Eg tek það fram Monsieur
Poirot, að ég var viti minu fjær af
reiöi. Einhver i húsinu var upp-
hafsmaður alls þessa. Á þvi lék
enginn vafi — einhver af
þjónustuliðinu! En enginn þeirra
þóttist vita neitt. Það var fröken
Collins, vinkona konunnar minn-
ar, sem sagði mér hún hefði séð
barnfóstru Johnnies læðast út úr
húsinu sama morgun. Ég yfir-
heyrði hana, og hún viðurkenndi,
að hún hefði fengið eina þjónustu-
stúlkuna til þess að annast um
Johnnie. Sjálf kvaðst hún hafa
farið út til þess að hitta kunningja
sinn — karlmann! Hún neitaði að
hafa farið með bréfið inn i her-
bergi mitt, og það getur verið, að
hún hafi sagt satt. Ég veit það
ekki. Mér fannst ég ekki geta
tekið áhættuna af þvi, að barn-
fóstran væri sjálf með i ráðum
um barnsránið, og ég var sann-
færður um, að einhver i húsinu
var bendlaður við þetta ráða-
brugg. Loks missti ég þolin-
mæðina og rak allt heila klabbið á
staðnum — barnfóstruna lika. Ég
gaf þeim klukkustund til þess að
ganga frá farangri sinum og
koma sér af stað.
Rauðbirkið andlit herra
Waverlys var nú orðið purpura-
rautt af taugaæsingi.
. — Var þetta ekki svolitið brjá-
læði, monsieur? spurði Poirot.
— Meö þessu hefðirðu getað
lagt trompin I hendurnar á óvin-
inum.
Herra Waverly horfði ákveðinn
á leynilögreglumanninn fræga.
— Það get ég ekki skilið, sagði
hann. — Mér fannst besta ráðið
vera að reka þau öll burtu. Ég
hringdi til London og pantaði nýja
þjóna, sem áttu að koma um
kvöldið. Þangað til ætlaði ég að-
eins að hafa i húsinu fólk, sem ég
gat treyst fullkomlega: Fröken
Collins, vinkonu og ritara kon-
unnar minnar, og yfirþjóninn,
Tredwell, sem hefur verið i
þjónustu fjölskyldunnar siðan ég
var drengur.
— Og þessi fröken Collins? Hve
lengi hefur hún verið i þjónustu
yðar?
— Bara i eitt ár, sagði frú
Waverly. — Lun h
einkar hjálpleg sem emkaritari,
og hún hefur lika stabið sig vel við
heimilishaldið.
— Hvað um barnfóstruna?
— Hún hafði verið i sex mánuði.
Hún hafði mjög góð meðmæli.
Samt kunni ég aldrei almennilega
viö hana, þó að Johnnie væri hrif-
inn af henni.
— Einmitt. Að þvi er mér skilst
var hún farin úr húsinu, þegar
ósköpin dundu yfir. Kannski þér
viljiö vera svo góður að halda
SMASAGA
EFTIR
AGÖTHU
CHRISTIE.
áfram frásögn yðar, Monsieur
Waverly?
— Já, McNeill lögregluforingi
var ánægður meö þær varúðar-
ráðstafanir, sem gerðar höfðu
verið. Hann lét menn sina vera i
garðinum kringum húsið, lét þá
hafa gætur á öllum inngöngum og
hann fullvissaði mig um, aö ef
þetta væri ekki allt saman gabb,
myndum viö án efa handsama
þennan dularfulla bréfritara.
Johnnie var hjá mér, og hann
og ég og lögregluforinginn förum
inn i herbergi, sem hefur verið
kallað ráðsstofan frá fornu fari.
Lögregluforinginn læstí dyrun-
um. Það stendur gömul stand-
klukka við einn vegginn og ég tek
það fram aö ég var orðinn mjög
óstyrkur, þegar visarnir tóku aö
nálgast tólf. Það suðaði svolitið i
klukkunni og hún byrjaöi að slá.
Ég tók fast utan um Johnnie. Mér
fannst næstum sem ræninginn
gæti dottið ofan úr skýjunum. Nú
klukkan sló siðasta slagið, og um
leið heyrðum við einhverja
háreisti fyrir utan. Lögreglufor-
inginn opnaði gluggann, lögreglu-
þjónn komm hlaupandi og sagði,
að þeir hefðu fundið hann. Hann
hefði verið að sniglast I runnun-
um og sennilega ætlað að svæfa
einhvern.
Við flýttum okkur út á verönd-
ina, þar sem tveir lögregluþjónar
héldu skuggalegum náunga
föstum. Hann var reiður og hann
skalf. Einn lögreglumannanna
sýndi okkur litinn pakka, sem
þeir höfbu fundiö i vasa hans. t
honum var svolitill bómullar-
hnoðri og litil klóróformflaska.
Þar var lika bréf, sem var stilað
til min: Þér hefðuð átt að borga i
tima. Nú mun það kosta yður
fimmtiu þúsund pund að fá son
yðar aftur. Þrátt fyrir allt um-
stangið, sem þér hafið látið gera,
var honum rænt klukkan tólf þann
tuttugasta og niunda, eins og ég
sagði yður.
Ég gat ekki að mér gert að
hlæja. Svo mjög hafði mér létt.
En á sama andartaki heyrðum
við bflhljóð og einhver kallaði.
Grár sportbill ók með miklum
hraða i átt að suðurhliðinu. Það
var maburinn við stýrið, sem
haföihrópað. En mér brá ekki við
þaö, heldur af að sjá Johnnie litla
sitja við hlið hans i framsætinu.
Lögregluforinginn bölvaði.
— Strákurinn var hérna fyrir
tlu sekúndum, kallaði hann.
— Viðvorum þarna öll þrjú —
ég sjálfur, Tredwell og fröken
Collins. — Hvenær sáuð þér hann
siöast, herra Waverly? spurði
lögregluforinginn.
Ég reyndi að hugsa mig um.
Þegar lögregluþjónninn kallaði til
okkar,hafði ég hlaupið með lög-
regluforingjanum út á veröndina,
en skilið Johnnie eftir.
Barnsrán eru oftast erfið viðfangs, og
hætt er við, að lögreglan lendi á villigöt-
um við að finna ræningjana, en lætur
hinn frægi leynilögreglumaður Poirot
gabba sig af sporinu....
5. TBL. VIKAN 27