Vikan - 29.01.1976, Síða 28

Svo heyrðum við allt i einu svo-
Htið. sem okkur brá illa við:
Kirkjuklukkan i þorpinu sló tólf!
Lögregluforinginn leit á úrið sitt
og það var nákvæmlega tólf. Við
hlupum öll inn i ráðsstofuna
aftur.ogstandklukkan þar var tiu
minútur yfir. Kinhver hlýtur að
hafa flýtt henni, þvi að hún hefur
aldrei gengið of hratt fyrr.
Herra Waverly þagnaði.
Poirot brosti svolitið með sjálfum
sór og sléttaði úr litilli gólfmottu
með fætinum.
Þetta er skemmtilegt
viðfangsefni, dularfullt og töfr-
andi, tautaði hann. — Ég skal
með mikilli ánægju taka að mér
að rannsaka þetta fyrir yðe"
Þetta hefur allt v<sv\b ráðgert
fyrirfram og skipulagt nákvæm-
legá
Krú Waverly leil biðjandi á
’nann. Já, en drengurinn minn,
sagði hún kvartandi.
Poirot flýtti sér að setja upp al-
varlegan svip. og aftur var hann
fullur meðaumkunar og
skilnings.
— Hann er öruggur. madame,
honum hefur ekkert mein verið
gert. Þér getið verið vissar um,
að vel verður um hann hugsað.
Glæpamennirnir munu ekki
skerða hár á höfði hans. Hann er
kalkúninn — nei, ég á við gæsin,
sem verpir gulleggjunum.
—• Monsieur Poirot, ég er sann-
færð um, að við getum ekki gert
nema eitt — borgað. Ég var and-
vfg því í fyrstu — en nú. Til-
finningar móður. ..
— Við höfum tekið fram í fyrir
manninum, sagði Porot snöggt.
Pér hljótið að vita sem
slðan hefur gerSL, úr blöðunum,
saéíi; jierra Waverly.
McNeill lögregluforingi
hringdi að sjálfsögðu þegar til
aðalstöðvanna. Það var send út
lýsingá manninum og bílnum, og
I fyrstu leit út fyrir, að vel myndi
ganga að finna ræningjann. Grár
sportbill. sem karlmaður ók og
hafði með sér litinn dreng, hafði
farið framhjá mörgum þorpum,
auðsjáanlega á leið til London. Á
bensínstöð, þarsem ökumaðurinn
hafði tekið bensin, tók afgreiöslu-
maðurinn eftir þvi, að barnið grét
og var greinilega hrætt við öku-
manninn. Þegar McNeill sagði
mér nokkru seinna, að billinn
hefði verið stöðvaður og lög-
reglan hefði handtekið manninn
og tekið barnið i gæslu, varð ég
næstum veikur af létti og
hamingju. Þér vitið, hvernig i
þessu lá. Þetta var ekki Johnnie.
Maðurinn var bara ós^öp yonju-
legur ökumaó’á'r, sem ha’fði leyft
litlurr. ureng aö sitja i hjá sér. Þaö
er vitaskuld snilld lögreglunnar
að þakka, að öll spor eru horfin.
Heföi lögreglan ekki elt rangan
bíl, væri hún án efa búin aö finna
drenginn fyrir löngu.
— Svona, svona, monsieur.
Lögreglan er vissulega snjöll, um
það get ég sannfært yður, og mis-
tök þeirra voru eðlileg miðað við
kringumstæður. Hvað viðkemur
manninum, sem var gripinn i
garðinum, skilst mér, að hann
hafi borið af sér allar sakir. Hann
ber, að ókunnur maður hafi
borgað honum tiu shillinga fyrir
að fara með pakkann og bréfið til
Waverly Court. Og hvort tveggja
átti hann að afhenda klukkan tiu
minútur íýrir tólf.
— Ég trúi ekki orði af þvi, sem
hann segir, sagði frú Waverly
áköf. — Hann er lygari.
— En vérité. sagaíi er lygileg,
sagði Poirot hugsandi. — En enn
sem kornið er hefur lögreglan
ekki haft annað upp úr honum.
Mér skilst hann hafi þó gefið viss-
ar ábendingar.
Hann horfði spyrjandi á herra
Waverly. Hann roðnaði enn meira
og kallaði upp yfir sig: — Hann
var nógu btræfinn til þess aö gefa
I skyn, að það hafi verið Tredwell,
sem fékk honum pakkann. Sagði,
að Tredwall hefði rakað af sér
skeggið. Ifafið þið heyrt annað
eins! Tredwell, sem er fæddur og
uppalinn á landareigninni!
Poirot brosti litið eitt að ákefð
herra Waverlys. — En þér teljið
þó sjálfir, að einhver af þjónustu-
liðinu sé bendlaður við málið.
— Já, en ekki Tredwell.
— Og þér, madame? spurði
Poirot og sneri sér að henni.
— Nei, það getur ekki verið
Tredwell, sem fékk þessum
landshornaflakkara bréfið og
pakkann — ef það gerði þá ein-
hver, sem ég reyndar trúi alls
ekki. Hann segist hafa fengið
pakkann i hendur klukkan tiu, en
þá var Tredwell hjá manninum
minum i reyksalnum.
— Sáuð þér framan i manninn i
bílnum, monsieur? Liktist hann
nokkuð Tredwell?
— Hann var of langt i burtu til
þess að ég gæti séð hann greini-
lega.
— Vitið þér, hvort Tredwell á
bróður?
— Hann átti marga bræöur, en
þeir eru allir látnir. Sá siöasti féll
i striðinu.
— Segið mér meira frá garöin-
um kringum Waverly Court!
ÞérEsegiö, að bllnum hafi veriö
ekið I átt aö suðurhliðinu. Eru
fleiri hlið á garðinum?
— Já, við köllum það austur-
hliðið. Það sést frá húsinu hinum
megin frá.
— Það er svoli'tið merkilegt, að
enginn virðist hafa séð bilinn
koma til hússins.
— ujæjai Gegnumakstur er
leyföur, þvi aðþað er kapella sem
er opin fyrir almenning á landar-
eigninni. Þangað koma margir
bilar á hverjum degi. Maðurinn
hefur ugglaust numið staðar á
góöum stað og ekiö svo upp aö
húsinu, þegar allt komst þar i
uppnám.
— Nema hann hafi verið i hús-
inu allan timann, skaut Poirot inn
i. — Haldið þér hann hafi getað
falið sig einhvers staðar.
— Nú. við leituðum ekki svo ná-
kvæmlega i húsinu á undan —
engum dalt i hug, að það væri
nauðsynlegt. Ég býst viö hann
hafi falið sig þar einhvers staöar,
en hver getur hafa hleypt honum
inn?
— Við skulum hugsa um það
seinna. Tökum eitt atriði fyrir sig
i einu — verðum málefnalegir
monsieur. Er ekki einhver sér-
stakur felustaður I Waverly
ef þig
xa nta r bí I
Til að komast uppi sveitút á Iand
eða í hinn enda
borgarinnarþá hringdu í okkur
ál
a. ut j ád
LOFTLEIDIR BÍLALEIGA
Stærsta bilaleiga landsins Q R ENTAL
‘S‘21190
20 VIKAN 5. TBL.