Vikan

Ataaseq assigiiaat ilaat

Vikan - 29.01.1976, Qupperneq 37

Vikan - 29.01.1976, Qupperneq 37
RIANNE eflum. f klettóttri víkinni iá svo skipið, klofið sundur í miðjunni. Marianne stóð sjálfa sig að því að fara að hugsa um skipbrot, er hún hafði lesið um I bókum. Þeim hafði ekki á nokkurn hátt svipað til þessa. Henni varð hugsað til kven- hetjunnar á Paul et Virginie, sem hafði heldur kosið vota gröf en að láta afklæða sig. Heimskulegt! Lá hún ekki sjálf hér í fjörusand- inum hálfnakin og á valdi þessara illmenna? Er hún hafði aftur náð valdi yfir sjálfri sér, sá hún, að skammt undan voru klettar, og í þessum klettum gæti hún ef til vill leynst. Strandþjófarnir voru svo uppteknir af ránsfengnum, að þeir virtust hafa misst allan áhuga á henni. Hún byrjaði að skríða af stað, en minnsta hreyfing hennar vakti strax athygli þeirra. Mennirnir tveir flugu óðara á hana og þrýstu henni niður í sandinn. Sér til mikillar skelfingar sá hún annan þeirra, þann sem var í einhverjum fata- druslum, draga stutt sverð úr belti sér, og það sló roða á það þarna í bjarmanum frá eldinum. Hann beygði sig yfir hana og brá sverð- inu að hálsi hennar, en I sömu andrá stökk einhver niður úr klett- unum. Hann réðist aftan að mann- inum með sverðið, og hann missti jafnvægið og féll I sandinn. Árás- armaðurinn var umsvifalaust kom- inn ofan á hann og mennirnir tveir börðust eins og ljón, en ræn- inginn stóð að því leyti betur að vígi en Jean Le Bru, að hann hafði sverðið. Hinn óþokkinn hélt Mari- anne fastri, og hún gat þvl ekki annað en horft hjálparvana á að- farirnar. En þó hún væjri svona hjálparlaus, hélt hún enn I vonina. Or því að Jean hafði bjargast á land og var hér kominn tjl þess að berjast fyrir Hfi hennar, þá gat allt eins verið, að Svartbakur væri ein- hvers staðar á næstu grösum. Ef hann kæmi þeim til hjálpar, myndi það bæta aðstöðu þeirra til muna. Jean var stærri en andstæðingur hans og áreiðanlega sterkari, en vist hans I skipsfangelsinu Euroþa og volkið I sjónum stundu áður gerði það að verkum, að ræning- inn virtist ætla að ná yfirhönd- inni. Þetta var manninum, sem gætti hennar, fullljóst, enda rak hann annað slagið upp dýrslegt gleðiöskur. Og enn var Svartbak- ur hvergi sjáanlegur. Marianne til sárra vonbrigða gerði hún sér nú Ijóst, að leikurinn var tapaður. Hinn maðurinn var þegar kominn ofan á, og Jean reyndi árangurs- laust að losa hendurnar, sem voru I þann veginn að kyrkja hann. I angist sinni kallaði Marianne upp yfir sig á frönsku. ,,í guðanna bænum, dreptu hann ckki!” T BENZONI 10 Eina svarið, sem hún fékk, var tryllingslegur hlátur, en eins og bergmál af örvæntingarópi hennar, hcyrðist nú ísköld skipandi rödd. ,,Nú er nóg komið! Slepptu manninum, Vinoc!” Maðurinn hlýddi umsvifalaust. Jean Le Bru var nú laus, en ræn- ingjarnir tveir drógu sig I hlé og voru nú ekkert nema fleðulætin. Maðurinn, sem hafði komið utan úr myrkrinu eins og einhvers konar hræðilegur náttfugl, var greinilega foringi strandþjófanna. Hann var hávaxinn og klæddur I gæruskinns- feld og strigabuxur með víðum skálmum og bar svartan flókahatt, en hár hans var bundið I tvær flétt- ur, sem féllu niður vangana sinn hvorum megin. Yfir þessum óvönduðu fötum hafði hann slá, sem hann bar á báðum öxlum. Svo var hann með þykka leður- hanska, og svört gríma úr flaueli huldi andlit hans að mestu. Hið eina, sem sást af andlitinu voru sterkir drættir I kringum munninn. Munnvikin vissu niður á við og báru vott um óendanlega mann- fyrirlitningu. Augu þessa manns voru óvenju skær, en það var engin leið að sjá hvaða lit þau höfðu. Er Marianne fann þessi augu hvlla á sér roðnaði hún af blygðun. Hún reyndi að hylja brjóstin og gerði eiris lítið úr. sér þarna I skugg- anum frá klettunum og unnt var. Maðurinn svipti af sér slánni, og kuldalegt glott lék um varir hans. Hann kastaði slánni til hennar, en sagði slðan við mennina tvo. ,,Farið með hana!” Þvl næst benti hann á Jean Le Bru, sem stóð frammi fyrir honum og skalf enn eftir áflogin, og sagði kæruleysislega: „Drepið hann.” Marianne flýtti sér að sveipa um sig slánni, og lyktin af henni var óvenju góð miðað við það, að hún var I eigu þessa strandþjófs. Hún ætlaði að hreyfa mótmælum, en Jean varð fyrri til. ,,Ef þetta er lokadómur þinn, því tókstu þá fram fyrir hendurnar á þessum morðingja rétt áðan?” sagði hann. „Ósjálfráð viðbrögð. Kannski vegna hrópa stúlkunnar. Auk þess barðist þú drengilega. Mig langaði að vita hver þú værir. ” ,.Ég er svo sem ekkert sérstakt! Fransmaður, bretóni cins og þú sjálfur. Þess vegna skil ég ekki af hverju þú ætlar að drcpa mig.” Marianne fylgdist með þessum orðaskiptum og trúði vart slnum eigineyrum. Allt, sem að höndum bar, virtist vera eins og út úr óhugn- anlegum draumi. Var þetta virki- lega hún, Marianne, sem sat hér á þessum kletti á eyðilegri bretónskri strönd sveipuð slá, er ræningi hafði lánað henni, en varðmenn hennar strandþjófar, á meðan maður með svarta grlmu ræddi um líf eða dauða fanea. sem var nvsloppinn úr bresku fangelsi? Er hún var lítil stúlka, hafði gamli Jenkins sagt henni ógrynni af ótrúlegustu sögum um ævintýramenn, sem ógæfan hafði elt á röndum. Hún hafði llka heyrt um alla þá hræðilegu hluti, sem höfðu gerst hér I Frakk- landi eftir að landsmenn höfðu gengið af göflunum og drekkt aðalsmönnunum I hverju blóðbað- inu á fætur öðru. En slðan hafði þessi metnaðarsjúki korslkubúi hrifs- að til sín völdin og látið krýna sig til keisara. Allt þetta hafði henni verið sagt, og margt fleira hafði hún lesið um, en hana hafði aldrei órað fyrir þvl, að sllkt og þvlum- llkt gæti hcnt hana. En þegar llfið birtist svona nakið og miskunnar- laust, hlýtur það að breyta manni. Smám saman fann Marianne, hvernig eðlislæg ráðvendni hennar hvarf, og veikleiki hennar og upp- gerðarlltillæti varð að engu. Á sllkri stundu sem þessari virtust þessir ciginleikar fremur haldlitlir. En Jean og þessi grímuklæddi ókunni maður voru enn að ræðast við. ,,Engir eftirlifendur, engin vitni, það er fyrsta boðorðið I þessu starfi.” PASSAP DUOMATIC Eina prjónavélin/ sem hægt er að tengja við rafmagnsdrif Simi 26788 5.TBL. VIKAN 37

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.