Vikan - 29.01.1976, Qupperneq 37

RIANNE
eflum. f klettóttri víkinni iá svo
skipið, klofið sundur í miðjunni.
Marianne stóð sjálfa sig að því að
fara að hugsa um skipbrot, er
hún hafði lesið um I bókum. Þeim
hafði ekki á nokkurn hátt svipað til
þessa. Henni varð hugsað til kven-
hetjunnar á Paul et Virginie, sem
hafði heldur kosið vota gröf en að
láta afklæða sig. Heimskulegt!
Lá hún ekki sjálf hér í fjörusand-
inum hálfnakin og á valdi þessara
illmenna?
Er hún hafði aftur náð valdi yfir
sjálfri sér, sá hún, að skammt
undan voru klettar, og í þessum
klettum gæti hún ef til vill leynst.
Strandþjófarnir voru svo uppteknir
af ránsfengnum, að þeir virtust hafa
misst allan áhuga á henni.
Hún byrjaði að skríða af stað, en
minnsta hreyfing hennar vakti strax
athygli þeirra. Mennirnir tveir
flugu óðara á hana og þrýstu henni
niður í sandinn. Sér til mikillar
skelfingar sá hún annan þeirra,
þann sem var í einhverjum fata-
druslum, draga stutt sverð úr belti
sér, og það sló roða á það þarna í
bjarmanum frá eldinum. Hann
beygði sig yfir hana og brá sverð-
inu að hálsi hennar, en I sömu
andrá stökk einhver niður úr klett-
unum. Hann réðist aftan að mann-
inum með sverðið, og hann missti
jafnvægið og féll I sandinn. Árás-
armaðurinn var umsvifalaust kom-
inn ofan á hann og mennirnir
tveir börðust eins og ljón, en ræn-
inginn stóð að því leyti betur að vígi
en Jean Le Bru, að hann hafði
sverðið. Hinn óþokkinn hélt Mari-
anne fastri, og hún gat þvl ekki
annað en horft hjálparvana á að-
farirnar. En þó hún væjri svona
hjálparlaus, hélt hún enn I vonina.
Or því að Jean hafði bjargast
á land og var hér kominn tjl þess að
berjast fyrir Hfi hennar, þá gat allt
eins verið, að Svartbakur væri ein-
hvers staðar á næstu grösum. Ef
hann kæmi þeim til hjálpar, myndi
það bæta aðstöðu þeirra til muna.
Jean var stærri en andstæðingur
hans og áreiðanlega sterkari, en
vist hans I skipsfangelsinu Euroþa
og volkið I sjónum stundu áður
gerði það að verkum, að ræning-
inn virtist ætla að ná yfirhönd-
inni. Þetta var manninum, sem
gætti hennar, fullljóst, enda rak
hann annað slagið upp dýrslegt
gleðiöskur. Og enn var Svartbak-
ur hvergi sjáanlegur. Marianne til
sárra vonbrigða gerði hún sér nú
Ijóst, að leikurinn var tapaður.
Hinn maðurinn var þegar kominn
ofan á, og Jean reyndi árangurs-
laust að losa hendurnar, sem voru I
þann veginn að kyrkja hann. I
angist sinni kallaði Marianne upp
yfir sig á frönsku.
,,í guðanna bænum, dreptu
hann ckki!”
T
BENZONI
10
Eina svarið, sem hún fékk, var
tryllingslegur hlátur, en eins og
bergmál af örvæntingarópi hennar,
hcyrðist nú ísköld skipandi rödd.
,,Nú er nóg komið! Slepptu
manninum, Vinoc!”
Maðurinn hlýddi umsvifalaust.
Jean Le Bru var nú laus, en ræn-
ingjarnir tveir drógu sig I hlé og
voru nú ekkert nema fleðulætin.
Maðurinn, sem hafði komið utan
úr myrkrinu eins og einhvers konar
hræðilegur náttfugl, var greinilega
foringi strandþjófanna. Hann var
hávaxinn og klæddur I gæruskinns-
feld og strigabuxur með víðum
skálmum og bar svartan flókahatt,
en hár hans var bundið I tvær flétt-
ur, sem féllu niður vangana sinn
hvorum megin. Yfir þessum
óvönduðu fötum hafði hann slá,
sem hann bar á báðum öxlum.
Svo var hann með þykka leður-
hanska, og svört gríma úr flaueli
huldi andlit hans að mestu. Hið
eina, sem sást af andlitinu voru
sterkir drættir I kringum munninn.
Munnvikin vissu niður á við og
báru vott um óendanlega mann-
fyrirlitningu. Augu þessa manns
voru óvenju skær, en það var engin
leið að sjá hvaða lit þau höfðu.
Er Marianne fann þessi augu hvlla
á sér roðnaði hún af blygðun.
Hún reyndi að hylja brjóstin og
gerði eiris lítið úr. sér þarna I skugg-
anum frá klettunum og unnt var.
Maðurinn svipti af sér slánni, og
kuldalegt glott lék um varir hans.
Hann kastaði slánni til hennar,
en sagði slðan við mennina tvo.
,,Farið með hana!” Þvl næst
benti hann á Jean Le Bru, sem
stóð frammi fyrir honum og
skalf enn eftir áflogin, og sagði
kæruleysislega: „Drepið hann.”
Marianne flýtti sér að sveipa um
sig slánni, og lyktin af henni var
óvenju góð miðað við það, að hún
var I eigu þessa strandþjófs. Hún
ætlaði að hreyfa mótmælum, en
Jean varð fyrri til.
,,Ef þetta er lokadómur þinn,
því tókstu þá fram fyrir hendurnar
á þessum morðingja rétt áðan?”
sagði hann.
„Ósjálfráð viðbrögð. Kannski
vegna hrópa stúlkunnar. Auk þess
barðist þú drengilega. Mig langaði
að vita hver þú værir. ”
,.Ég er svo sem ekkert sérstakt!
Fransmaður, bretóni cins og þú
sjálfur. Þess vegna skil ég ekki
af hverju þú ætlar að drcpa mig.”
Marianne fylgdist með þessum
orðaskiptum og trúði vart slnum
eigineyrum. Allt, sem að höndum
bar, virtist vera eins og út úr óhugn-
anlegum draumi. Var þetta virki-
lega hún, Marianne, sem sat hér á
þessum kletti á eyðilegri bretónskri
strönd sveipuð slá, er ræningi hafði
lánað henni, en varðmenn hennar
strandþjófar, á meðan maður með
svarta grlmu ræddi um líf eða
dauða fanea. sem var nvsloppinn
úr bresku fangelsi? Er hún var lítil
stúlka, hafði gamli Jenkins sagt
henni ógrynni af ótrúlegustu sögum
um ævintýramenn, sem ógæfan
hafði elt á röndum. Hún hafði
llka heyrt um alla þá hræðilegu
hluti, sem höfðu gerst hér I Frakk-
landi eftir að landsmenn höfðu
gengið af göflunum og drekkt
aðalsmönnunum I hverju blóðbað-
inu á fætur öðru. En slðan hafði
þessi metnaðarsjúki korslkubúi hrifs-
að til sín völdin og látið krýna sig til
keisara. Allt þetta hafði henni
verið sagt, og margt fleira hafði
hún lesið um, en hana hafði aldrei
órað fyrir þvl, að sllkt og þvlum-
llkt gæti hcnt hana. En þegar llfið
birtist svona nakið og miskunnar-
laust, hlýtur það að breyta manni.
Smám saman fann Marianne,
hvernig eðlislæg ráðvendni hennar
hvarf, og veikleiki hennar og upp-
gerðarlltillæti varð að engu. Á sllkri
stundu sem þessari virtust þessir
ciginleikar fremur haldlitlir.
En Jean og þessi grímuklæddi
ókunni maður voru enn að ræðast
við.
,,Engir eftirlifendur, engin vitni,
það er fyrsta boðorðið I þessu
starfi.”
PASSAP
DUOMATIC
Eina prjónavélin/ sem
hægt er að tengja við
rafmagnsdrif

Simi 26788

5.TBL. VIKAN 37