Vikan - 22.09.1977, Blaðsíða 19

12. HLUTI
mgsins
stáluð tréskurðarmyndum P. G.
Bonners, er það ekki rétt?”
,,Nei, nei, ég stal þeim ekki,”
mótmælti Hood. En þetta er alveg
eins slæmt, því að ég lét Arthur
Bonner stela þeim. Síðast, þegar ég
var i New York, færði hann mér
„Tvö kínversk skáld” eftir Hoku-
sai. Það var mikil freisting. Ég
vissi, hvaðan þau komu, og ég
vissi, að ég gat fengið þau fyrir
hluta af þeirra eiginlega gildi.
Bonner yngri var í mjög miklum
peningavandræðum og var mjög
ánægður með tilboð mitt. Hann
kom svo með fleiri. Hann hafði
aðgang að safni föður síns — ”
, ,Og þér ætlið að segja mér, að þér
hafið ekki haft hugmynd um, að
neyða út úr mér peninga — þess
vegna læsti ég mig inni í klefa
mínum. En Bonner gægðist gegn-
um kýraugað og fann mig líka.
Hann sagði, að ég neyddist til að
útvega sér morfín frá skipslæknin-
um, ég átti að látast vera veikur og
biðja Bioki um morfín til að lina
kvalirnar. Ef ég gerði það ekki,
mundi hann koma upp um mig.
Hann sagði hafa skrifað játningu,
þar sem hann gerði itarlega grein
fyrir sölu tréskurðarmyndanna,
sem hann hafði stolið úr safni föður
sína. Hann hafði játninguna á sér,
ef ég gerði hið minnsta honum á
móti skapi eða seldi hann í hendur
skipstjóranum, mundi hann koma
strax fram með játningu.”
kýrauganu. En ég sá Bonner slá
yður og fara í burtu. Ég sofnaði
ekki dúr þá nótt eins og þér ef til vill
getið ímyndað yður. Ég sat
glaðvakandi í klefa mínum og beið
eftir að hann kæmi aftur. Klukkan
var næstum fjögur, þegar ég sá
hann ganga framhjá á þilfarinu. Ég
beið um dálitla stund, en er hann
kom ekki, fór ég í regnfrakka minn
og fór út til að leita að honum. Ég
fann hann — dauðan.”
„Hvað?” spurði Larkin.
,,Á nákvæmlega sama stað og
þér sáuð hann klukkustund síðar.
Ég snerti hann ekki.”
,,Og létuð engan vita! Senduð
ekki einu sinni boð eftir Dr. Bioki til
að sanna grun yðar.”
,,Ég ætlaði að gera það,” studni
Jeremy Hood. „Það var í rauninni
ætlan mín. En fyrst varð ég að ná i
játninguna, sem hann hafði ógnað
mér með. Það var einasta von mín
til að afbrot mitt kæmist ekki upp
„Og þá myrtuð þér Bonner til að
geta eyðilagt sönnunina?”
Bonner var með Kumu-maru?”
skaut Larkin inn í.
„Mér varð mjög mikið um, þegar
ég sá hann um borð,” hélt Hood
áfram hvellri röddu. „Það var
kvöldið, sem við fórum — mjög
seint. Ef hann þekkti mig aftur,
vissi ég, að hann mundi reyna að
Hood andaði djúpt.
, ,Svo að þér genguð að skilyrðum
hans?” spurði Larkin.
„Nei, ég fékk ekki tima til þess.
Áður en ég gæti svarað, heyrðum
við yður koma gangandi eftir
þilfarinu. Það var ekki ljós í klefa
mínum svo að ég lokaði bara
„Nei, nei!! Það var ekkí ég. Hann
var þegar dauður, það get ég
svarið.”
„Áfram. Hvað svo? Þér eyði-
lögðuð játninguna?"
„Nei ekki heldur. Hún var þar
ekki. Það var allt saman lygi frá
Bonners hálfu. Ég sneri öllum
vösum hans við.”
„Og þeir voru tómir?”
„Nei. Það var engin játning,
en þar var tylft af myndum af teikn-
ingum, eftir þvi sem mér sýndist.”
„Teikningar?” Larkin þeytti
sígarettu sinni frá sér, stökk á
fætur og stillti sér upp fyrir framan
Hood. „Hverskonar teikningar
voru það?” spurði hann ákafur.
„Það get ég ekki sagt,” sagði
Hood. „En ein þeirra leit út eins og
fallbyssa, fannst mér. Hún — ”
„Hvar eru teikningarnar núna?”
tók Larkin fram í fyrir Hood.
„í klefa mínum. Ég faldi þær í
einni af möppum minum. ásamt
tréskurðarmy ndunum.''
„Hversvegna tókuð þér teikning-
arnar með inn í kiefa yðar?
Hversvegna létuð þér þær ekki vera
kyrrar, þar sem þér funduð þær?”
„Ég veit það ekki, hr. Larkin. Ég
var utan við mig af hræðslu. Það
var alls ekki af þvi að ég vildi taka
þær. En skyndilega heyrði ég
einhvern koma eftir þilfarinu. Ég
sneri mér við og sá frú Greeve. Ég
óttaðist fvrst, að hún héldi. að ég
hefði myrt Bonner. En svo huggaði
ég mig við að það væri alltof dimmt
til að hún gæti séð nokkuð og gekk
framhjá henni og bauð góða nótt.
Hún hrópaði upp og flýttr sér inn í
klefa sinn, og ég flýtti mér einnig
inn i minn. Ekki fyrr en ég
hafði læst klefadvrum minu. upp-
götvaði ég. að ég hafði tekið
teikningarnar með mér. Ég vildi
helst skilja þær við mig strax, en ég
var hræddur um. að einhver mundi
sjá mig kasta þeim útbyrðis.”
„Þér gætuð hafa brennt þeim.”
sagði Larkin.
..Teikningunum. já. en ekki
morfinsprautunni. hr. Larkin!”
„Jæja, svo að það eru þér, sem
hafið hana,” sagði Larkin. „Hvar
„Biðið. ég kem að því. Þegar þér
fóruð að spyrja mig eftir greftrun
Bonners, datt mér morfinsprautan í
hug. Þegar þér voruð farinn. tók ég
hana fram og rannsakaði hana
nánar. Það voru nokkrir dropar eftir
i henni, og ég hlýt að hafa fengið
dropa á fingurinn. því að. þegar ég
stuttu síðar sat og las í bók og
blevtti fingurinn til að fletta blaði.
fann ég beiskt bragð, og tungu-
broddurinn varð tilfinningarlaus.
Hefur morfín þessi áhrif. hr.
Larkin?
„Morfin er beiskt á bragðið. en
ég veit ekki, hvort það er líka
lamandi."
„Jæja. ég varð samt sem áður
alvarlega hræddur. Ég óttaðist, að
ég héfði tekið inn eitur. Ég flýtti
mér til Dr. Bioki — fann hann
dauðann."
„Og hvað svo?”
38. TBL. VIKAN 19