Vikan - 22.09.1977, Blaðsíða 20

DÓTTIR
MILLJÓNA-
MÆRINGSINS
„Svo flýtti ég mér að fela morfín-
sprautuna.”
„Hvar?”
Jeremy Hood brosti veiklulega.
það kom slægðarlegur svipur í litil
fuglsaugu han», og hann spurði:
„Hversvegna, hvað ætlið þér að
gera við hana?”
„Ég ætla að afhenda hana á
rannsóknarstofu i Honululu og láta
rannsaka. hvað eftir er í henni.”
„Jæja þá,” sagði Hood. „Þér
skuluð fá morfínsprautuna, ef þér
viljið gera svolítið fyrir mig í
staðinn. Þér verðið að fullvissa
skipstjórann og hr. Cuttle um, að
ég hef engan þátt átt í þessu máli.
Um leið og hr. Cuttle hleypir mér út
úr þessum klefa, fáið þér spraut-
una."
„Hvernig get ég vitað, að þér
ljúgið ekki líka að mér núna?”
„Þér verðið sjálfur að gera upp
við yður, hr. Larkin. Ég hef þó,
þrátt fyrir allt, sagt yður allt af
frjálsum vilja.”
Larkin hikaði, kveikti sér i
sígarettu.
„Jæja,” sagði hann að lokum.
, ,Ég skal gera mitt besta fyrir yður,
hr. Hood. Hvar er svo sprautan?”
„Það skal ég segja yður, þegar
Cuttle hefuropnað fyrir mér,” sagði
Hood. „Góða nótt, hr. Larkin.
Þetta gengur allt að óskum. Ég bið
hér, þar til þjónninn kemur og fer
með mig aftur í fangelsið.”
„Þá bíð ég líka,” sagði Larkin.
„Nei,” sagði Hood, stóð upp og
slökkti ljósið. „Þjónninn sagði
ákveðið, að ég ætti að biða einn.
Góða nótt.”
Larkin hikaði. Hann var alls ekki
viss um, að sá gamli væri
heiðarlegur í þessu máli, alls ekki
viss um, hvort Hood hefði sagt
sannieikann. En á þessari stund
fannst honum hann ekki geta neitt.
„Við sjáumst þá aftur snemma i
fyrramálið,” sagði Larkin, fálmaði
sig áfram að dyrunum og opnaði
þær. Enginn var sjáanlegur í
dimmum ganginum. Hann gekk út
og upp á efsta þilfar.
Larkin stóð við borðstokkinn
stjórnborðsmegin, meðan hann var
að reykja sígarettuna sina og horfði
á hafið og blikandi stjörnurnar.
Stjörnurnar — það var eitthvað við
stjörnurnar í nótt, sem honum
fannst ekki skemmtilegt. Karls-
vagninn svona lágt yfir sjóndeildar-
hringnum við stjórnborðsbóginn og
„Fjandinn sjálfur,” sagði Larkin
upphátt.
Karlsvagninn var á vitlausum
stað. Síðastliðna nótt hverja
einustu undanfarinna stjörnubj artra
nátta, hafði Karlsvagninn og Pól-
stjarnan verið á bakborða. En í
kvöld höfðu þær flust 50-60 gráður,
ef til vill meira aftur á bak. Jafnvel
landkrabbi eins og Larkin sá strax,
hvað þetta þýddi.
Kumu-mara hafði skipt um
stefnu! Kumu-maru var ekki lengur
á leið til Honululu. Kumu-maru hélt
beina leið til Japan!
Hvítu veggirnir í klefa B
bergmáluðu af hvini vatnskranans,
þegar Rodriques hershöfðingi var
að snyrta sig um morguninn.
Larkin horfði syfjaður á hann, þar
til hann loksins var búinn og fór út
úr klefanum.
Dyrnar höfðu varla lokast að baki
hans, er þær aftur voru opnaðar, og
Sato, þjónninn, kom inn með
bakka.
„Hr. Larkin sefur lengi í dag,”
sagðiSato. „Þessvegna kemur Sato
með morgunmat.”
Sato tók beyglað lokið af og
afhjúpaði misheppnað ristað brauð
og óljúffenga eggjaköku.
„Sá dagur mun koma,” sagði
Sato, „þegar hr. Larkin mun verða
gagnlegur fyrir Sato.”
Larkin leit forvitnislega á þjón-
inn. Sato virtist ekki vera að fara.
„Er sá dagur ef til vill nú þegar
kominn?” spurði Larkin.
„Nei,” sagði þjónninn. „Það er
of snemmt.” Sato stóð þana enn,
eins og að biða átekta.
„Hvað liggur yður á hjarta,
Sato?”
„Vegabréfi hr. Willowbys hefur
verið stolið,”sagði þjónninn. „Hr.
Larkin veit það nú þegar.”
„Já, ég hef heyrt Willowby
skammastyfirþví, að vegabréfi hans
hefi verið stolið,” sagði Larkin.
„En hvað kemur mér það við?”
„Vegabréf hr. Willowbys er ekki
langt undan,” sagði þjónninn,
„Sjáið, hr. Larkin.”
Sato gekk að hvílu hershöfð-
ingjans og ýtti dýnunni til hliðar
með einni lipurri handahreyfingu.
Svo stakk hann hendinni undir
hilluna með björgunarbeltum, og
tók fram vegabréf í bláu umslagi.
„Hve lengi hefur það legið
þarna?” spurði Larkin.
„Sato fann það, þegar Sato setti
hrein lök á rúmið í síðustu viku,”
sagði Sato.
Larkin blaðaði hratt í ljósrauðum
blöðunum og leit kæruleysislega á
mynd Georgs Willowby og fæðing-
arstað: „Fæddur í Poole Dorset...
9. janúar, 1900..efnafræðingur...
hæð 176 cm.... þyngd...”
„Ef til vill ættum við að segja hr.
Willowby frá þessu?” spurði þjónn-
inn og leit slægðarlega á Larkin. x
„Nei,” sagði Larkin og leit í
kringum sig eftir blýanti.
„Ef til vill segja skipstjóranum
það heldur?”
„Nei, ekki ennþá í það minnsta,”
sagði Larkin og skrifaði hjá sér
númerið á vegabréfi Willowbys og
rétti Sato það aftur. Láttu það
'úggja um stundarsakir þar sem þér
funguð hann. Ég vil gjarnan sjá,
hvað gerist.”
„Já,” Sato lagði vegabréfið aftur
á sama stað, setti dýnuna á sinn
stað aftur og lagfærði hvíluna. Við
Larkin sagði hann: „Ef til vill tekur
hr. Frayle vegabréf hr. Willowbys.”
„Hversvegna?” spurði Larkin.
„Ef til vill er hr. Frayle
japanskur njósnari,” sagði þjónn-
inn.
„Sato — ég skil yður ekki. Hvað
fær yður til að segja það?”
„Ef til vill stelur hr. Frayle
einhverju frá yður, hr. Larkin
20 VIKAN 38. TBL.