Vikan - 22.09.1977, Blaðsíða 46

svarar augnatilliti hans. Lögreglu-
foringinn snýr sér aftur í stólnum.
— Hvað vorum við komin langt?
— Lögregluforinginn var búinn
að segja. að ástæður hefðu ekki
verið margvislegar og hópur hinna
grunuðu lítill.
— Rétt. Og það er einmitt oft
þetta. sem er vandamálið. Hvað
þarf eiginlega til þess að fremja
slikan verknað sem morð?
Hann situr hljóður stundarkorn
og starir fram fyrir sig.
— En fjarvistarsönnun? spyr
hún. — Hvar voru hinir grunuðu,
þegar morðið var framið? Og heyrði
kona hans ekkert?
— Hún var að heiman. ! Paris.
Og með vinum allan daginn.
— Cagade?
— Heima við og hlustaði á
tónlist. Ráðskonan heyrði bæði
tónlistina og rödd hans sjálfs, sem
söng og trallaði með.
— Starfsbróðirinn?
— John Rydes var á konsert í
húsi skammt frá. Og frændinn hafði
farið í kvikmyndahús. Stúlkan i
miðasölunni mundi, að hann' hafði
keypt af henni miða.
— Allir voru sem sagt i
grenndinni, og allir hefðu getað
stungið af stundarkorn, framið
morðið og hiaupið aftur til baka á
sinn stað.
Lögregluforinginn sendir henni
viðurkennandi augnaráð.
— Þér eruð ekki svo blá, ungfrú.
Ráðskona Cagades þurfti ekki
endilega að hafa heyrt rödd hans
allan tímann, Rydes hefði getað
brugðið sér frá í hléi, og Pears hefði
getað skroppið út af bíóinu i
fimmtán mínútur. Hvert þeirrai
þriggja hefði getað gert þetta.
— En lögregluforinginn hafði
engar sannanir?
— Nei, eiginlega þvert á móti.
Allir á konsertinum voru sammála
um, að Rydes hefði verið þar allan
tímann, stúlkan í miðasölunni sór
og sárt við lagði, að enginn hefði
yfirgefið kvikmyndahúsið, meðan á
sýngingunni stóð, og ráðskonan
kvaðst geta lagt eið út á, að hún
hefði heyrt rödd Cagades allan
tímann, sem um var að ræða. Og
allir virtust segja sannleikann.
NÚ ER BARIÐ kurteislega að
dyrum. Fulltrúinn kemur inn. Fyrst
lítur hann snöggt á stúlkuna með
blokkina, síðan snýr hann allri
athygli sinni að lögregluforingjan-
um.
— Maðurinn er hroðalega lim-
lestur eftir fallið. Læknirinn telur,
að hann hafi látist samstundis,
trúlega um leið og hann rak höfuðið
utan í kantsteininn. öll ummerki á
staðnum staðfesta þetta álit, blóð-
slettur á steininum og við hann.
Hemlaförin eru greinileg á vegin-
um.
— Þér sögðuð, að eiginkonan
hefði verið undir stýri?
— Það passar.
— Og i aftursætinu sat vinur
hjónanna?
— Já, tiltölulega ungur maður.
— Á aldur við konuna?
— Já, svona á að giska.
— Og hinn látni var dálitið eldri?
— Já, svona tuttugu árum eldri.
Lögregluforinginn klórar sér í
höfðinu, dregur inn ístruna, leggur
vinstri höndina upp á borðið og
hamrar með fingrunum á borðplöt-
una. Hann snýr sér að stúlkunni.
— Geðjast ungfrúnni að kaktus-
um?
— Ja, nei, ekki sérstaklega.
— Mjög áhugaverðar plöntur,
segir hann. — Þessi hérna til
dæmis.
Hann lyftir upp einum blóma-
pottinum, potar i nálarnar, leggur
pottinn aftur frá sér og snýr sér í
stólnum.
— Eru þau enn á stöðinni?
- Já.
— Setjið þau sitt í hvort
herbergi. Spyrjið þau, hvort sam-
band þeirra sé náið. Gangið hart
að þeim, ef nauðsyn krefur.
— Já, lögregluforingi.
Fulltrúinn fer.
— Heldur lögregluforinginn, að
hér sé um annað og meira en slys að
ræða? spyr stúlkan.
— Ég hef ekki fengið allar
46VIKAN38. TBL.
SEXTUGS-
AFMÆLI
LÖGREGLU-
FORINGJANS
upplýsingarennþá, allar staðreynd-
ir í málinu. Þegar ég hef fengið þær,
þá fer ég að grúska i smáatriðunum.
Finni ég ekkert grunsamlegt, nú, þá
er þetta slys.
Hann hlær, og henni tekst að
kreista fram bros.
— Eigum við að halda áfram með
tónlistarmanninn? segir hún.
— Gerum það. Ég held ég hafi
sagt yður allt, sem máli skiptir,
allt, sem við gátum farið eftir.
— Engin fingraför?
- Nei, ekkert til að fara eftir,
bókstaflega ekkert. Og samt lá
lausnin fyrir framan nefið á okkur.
— Ég skil ekki.
— Hún lá þar frá upphafi. fyrir
augunum á okkur öllum. Lausnin
var skráð á nótnablaðið.
— Nótnablaðið?
- Já.
— Ég skil enn ekki.
— Hill var að semja lag, þegar
hann var myrtur.
— Já, það hefur lögreglu-
foringinn þegar sagt.
— Nótnablaðið lá á píanóinu.
— Ég fylgist enn með.
— Á blaðinu voru nótur, sem
hinn myrti hafði sýnilega skrifað.
— Já.
— Én engum okkar datt í hug að
spila lagið. Ekki fyrr en mörgum
dögum , liklega viku siðar. Ég gerði
mér ferð til hússins. Og skyndilega
laust því niður i huga mér, að ég
skyldi leika lagið. Ég gerði það.
Sæmilegur slagari, ekki fullgerður.
Hann þagnar, eins og til að auka
forvitni hennar.
— Haldið áfram, biður hún.
— Lagið hljómaði eðlilega fram
áð siðustu nótunum, sem hann
hafði skrifað. Þær komu eins og
skrattinn úr sauðarleggnum og
virtust gjörsamlega út í hött.
— Haldið þér, að hann hafi vitað,
að átti að myrða hann, þegar hann
skrifaði þessar nótur?
- Já.
— Og ótti hans haft þessi áhrif?
— Nei, þannig var það ekki. Ég
las þessar nótur aftur og aftur og
sá, að fyrst var lágt C, þá hátt A,
sem er stökk upp á við um hálfa
aðra áttund, og það getur enginn
dægurlagasöngvari. Þá kom hátt G
og hátt A aftur, og lokst hoppaði
hann niður i lágt D og lágt E.
— Og hvað fenguð þér út úr
þessu?
— Eruð þér ekki með á nótunum?
C-A-G-A-D-E.