Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 19

SERSTÆÐ KVIKMYIUD -
FRÁBÆR LEIKUR
Kvikmyndin „The Turning Point" hefur
vakið mikla athygli, ekki síst vegna frábærs
leiks tveggja mikilhæfra leikara í aðalhlut
verkunum, þeirra Shirley MacLaine og Anne
Bancroft. Þær leika Deedee og Emmu, sem
eru vinkonur og keppinautar á ballettsviðinu
sem ungar stúlkur, en leiðir þeirra skilja,
þegar önnur fórnar framavonum fyrir
fjölskyldulífið, en hin velur grýtta braut
frægðar og frama. Þær hittast mörgum árum
síðar, og uppgjör er óhjákvæmilegt.
Leslie Browne og Mikhail Baryshnikov
leika einnig stór hlutverk í myndinni, en
stjórnin er í höndum Herberts Ross. Hann er
einnig framleiðandi myndarinnar ásamt
Arthur Laurents, en sá síðarnefndi skrifaði
söguna, sem hér birtist undir nafninu „Á
krossgötum" í þýðingu Halldóru Viktors-
dóttur. Kvikmyndin verður væntanlega sýnd í
Nýja Bíói síðar á árinu.
Þýð.: Halldóra Viktorsdóttir

Stjórnandi:
Herbert Ross
vinkonu þegar við verðum báðar teknar
inn i flokkinn.”
„Þú áttir ekki neina vini þegar þú
byrjaðir með þessum hóp hérna. En
núna eru alltaf allir inni hjá þér.”
Það sem kom Deedee mest á óvart var
ekki að Emma hafði ekkert skopskyn.
heldur að hún hafði enga hæfileika til að
eignast vini. Þó var greinilegt að hún
sóttist eftir vináttu annarra, en líka eins
greinilegt að eitthvað hélt aftur af
henni. En hún var ekki sú eina sem
þannig var ástatt um. Fólk laðaðist að
Deedee vegna þess hve hrein og bein
hún var og hún vissi að vegna hrein-
skilni sinnar var hún oft álitin heldur
einföld. En hún hlustaði á vandamál
annarra og var fegin félagsskapnum, en
það besta af sér geymdi hún handa sér-
stökum vinum.
„Ég meina bestu-vinkonu, Emma,
svona eins og við áttum heima.”
Emma kinkaði kolli, en hennar besta
og raunar eina vinkona var mamma
hennar. Það liðu margir mánuðir áður
en hún gat sagt Deedee frá þessu.
„Hún er tónlistarkennari i gagn-
fraeðaskóla. Pabbi var alltaf að slökkva á
plötuspilaranum. Þegar fyrirtækið flutti
hann til Scranton. sagðist hún ekki geta
farið með vegna vinnu sinnar og ballett-
tima minna. Svo hann fór einn. Ég held
að hann hafi verið feginn. Ég veit að
hún var það...og sennilega hef ég verið
það lika.”
„Jesús! Það er engin furða þó þú getir
einbeitt þér,” sagði Deedee. Heima hjá
okkur i Dayton var aldrei hægt að heyra
í plötuspilaranum þvi það voru svo
margir krakkar hlaupandi æpandi út og
inn. Ég á þrjá bræður og það var pabbi
sem sendi mig i ballettskóla. Hann var
svo hræddur um að ég yrði likari strák
en stelpu.” Hún rétti úr sér i sætinu.
„Veistu að ég hef aldrei sagt neinum
þetta.”
„Hvers vegna ekki?”
„Af því ég er það!” Deedee hló og þá
brosti Emma. Það er auðveldara að fá
vináttu til að þróast en skopskyn.
Þegar þær voru tuttugu og tveggja
ára voru þær búnar að vera með
American Ballet i fjögur ár. Þær höfðu
dansað saman i hóphlutverkum, þær
urðu báðar sólódansarar í einu og þær
bjuggu alltaf saman — en þær höfðu
Framhaldssaga
Fyrsti hluti
aldrei rifist. Ekki einu sinni á öllum
þeim löngu ferðalögum þegar ferðast var
með sýningar á milli staða, ferðast með
yfirfullum rútum og sjaldnast staldrað
við meira en einn sólarhring á hverjum
stað. Yfirleitt þurftu þau þá að dansa á
hörðum gólfum í daunillum leikfimi-
sölum og sofa scm „laumugestir” á
lélegum hótelum. Það að vera
„laumugestur” var tilraun til þess að
drýgja léleg laun þeirra. Þá sváfu þau
fjögur, fimm eða jafnvel fleiri i tveggja
manna herbergi. Stúlkurnar tvær
skrifuðu sig venjulega inn á hótelið og
báru með sér ógrynnin öll af ferða-
töskum, sem auðvitað tilheyrðu lika
„laumugestunum”. Kynferði gestanna
skipti engu máli, ekki einu sinni fyrir
Emmu. Michael var oftast einn þeirra,
jafnvel eftir þær góðu móttökur sem
fyrsti ballettinn hans hlaut.
Kvöld eitt i lok sýningaferðanna voru
þau stödd i Milwaukee I miklum kulda.
Þá datt upp úr Deedee að Wayne
Rogers ætlaði að vera laumugestur hjá
þeim um nóttina. Hún reyndi að segja
þetta eins kæruleysislega og hún gat —
Wayne var eftirsóttur af öllum i
hópnum, sama hvort kynið var — en
andlit hennar varð næstum eins rautt og
hár hennar, freknurnar komu í Ijós, og
fagurblá augu hennar urðu jafnvel enn
blárri.
Emma Ijómaði. Grunsemdir hennar
voru þá á rökum reistar. „Svo það er
þess vegna sem þú hefur hjálpað honum
svona mikið á æfingum.”
„Hvað ert þú að gefa i skyn? Hann er
alveg mátulega hár til að dansa á móti
mér. Og hann er lika svo sterkur.”
„O, þið takið ykkur mjög vel út
saman.”
Deedee andvarpaði. „Hann er svo dá-
samlegur, hvernig er hægt annað en
taka sig vel út við hlið hans?”
„Hann lítur betur út með þér en án.”
„Heyrðu mig nú! Wayne hefur
geysilega hæfileika. Er það ekki,
Michael?”
Michael kveikti i sigarettu fyrir
Emmu. „Hann er ákaflega aðlaðandi
persónuleiki.”
„En hann hefur hæfileika,” sagði
Deedee ákveðin. „Og er það ekki meira
virði í þessu sambandi en að vera
aðlaðandi?”
„En hann hefur ekki viljann,” sagði
Michael. „Og ef þig skortir vilja, þá veit
ég ekki hvort það skiptir svo miklu máli
hvort þú hefur hæfileika.”
„En ég hef viljann!” hrópaði Deedce.
„Og Emma og þú, og við erum
aðlaðandi, ekki satt?”
Herbergið er hátt undir loft og
veggirnir þaktir speglum. Ballettinn sem
þau eru að æfa er byggður á sögunni
Anna Karenina.
„Ó, je minn góður!” hrópaði Deedee
þegar Emma sagði henni þetta. „Nú
verðum við áreiðanlega látin lesa þessa
blessaða bók.”
Þær lásu sjaldnast svo mikið sem dag-
blöðin, þvi allur tími þeirra fór i
kennslustundir, æfingar og sýningar.
Þess á milli hvildu þær sig. Þær borðuðu
litið en drukku mikið eftir sýningar. Það
var sama hve seint þær komu heim og
hvernig þær voru á sig komnar, þær
gleymdu ekki að þvo sokkabuxurnar og
stundum hárið. Á þessum annatímum
var frekar að þær þyrftu að fá það við og
við heldur en að sökkva sér I bókalestur.
Árið áður hafði sá orðrómur komist á
kreik að Anthony Tudor ætlaði að semja
ballett fyrir flokkinn byggðan á Proust.
Deedee komst fram úr fyrstu linunum
og barmaði sér mikið og Emmu gekk
litlu skár.
„Og til hvers líka,” sagði Deedee.
„Tudor hætti við allt saman. Michael,
ertu búinn að ákveða þig?”
„Svona hér um bil.” Hann nuddaði á
sér nefið. „Mig langar til að reyna ykkur
báðar sem Önnu.”
„Báðar?” hrópuðu þær.
„Ég er ekki alveg búinn að ákveða
hvernig ég vil hafa hana.”
Hann hallaði sér upp að slánni fyrir
framan speglana, hann er enn ekki viss
og samt hvílir allur þungi ballettsins á
þessu hlutverki. Sagan er byggð á smá
sögubrotum, myndum sem líða um
huga Önnu síðustu mínúturnar áður en
hún kastar sér fyrir jámbrautarlest. Hún
fer aldrei af sviðinu og því reynir
Michael lika að komast að þvi hvor
hafi meira úthald, Emma eða Deedee.
Hann reynir að sjá hvar hann þurfti að
breyta til, hvar hann geti veitt þeim
svolitla hvild, án þess að slaka á
spennunni. Fyrir Michael er þetta krefj
andi erfiðisvinna. Hann vinnur hægt,
hann er alltof efins um getu sina, getu
dansaranna og jafnvel um tónlistina.
Stúlkurnar í speglinum voru báðar I
gömlum, mjúkum táskóm, drapplit-
uðum æfingabúningum og með
legghlífar. Þær Ijúka báðar æfingunni
með tvöföldum snúning og bera báðar
aðra höndina upp að hárinu. Þetta eru
nákvæmlega þær hreyfingar sem
Michael hefur fyrirskipað en samt eru
þær báðar mismunandi „Önnur”.
Michael finnst hann allt í einu geta séð
fyrir sér framtið þessara stúlkna sem
hann veröur brátt að velja á milli:
Deedee verður fórnarlamb þjóðfélags og
karlmanna I túlkun sinni á Önnu en
Emma fórnarlamb takmarkalausra
ástriðna. verði hún Anna. Hann dregur i
efa hvort þjóðfélagsádeila eigi heima i
— --------------------------------------------------------------------------------------------------
9. tbl. Vikan 19