Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 38

Smásaga eftir Auði Haralds
Ég heiti Elinóra
Ebenesersdóttir, og
ég safna
postulínshundum. .
Lénharður fœrðist allur í aukana
aftur, bauð mér í kaffi og bollur og
bílferð og bíó og sagði, að ég hefði
fallega rödd, svona stig af stigi. Þegar
hann af nœmleika skynjaði í gegnum
símann, að ég var falleg kona, benti
ég honum á að fá sér aukavinnu á
kosningaskrifstofu og kvaddi.
Þessi ibúð var svo þröng, að ég varð
alltaf að fara að heiman, ef ég kvefaðist.
Ef ég saug upp i nefið, sugust
gardínurnar upp í nasirnar á mér, og ef
ég snýtti mér, brotnuðu aldrei færri en
þrjár rúður. Við kúldruðumst þarna,
börnin mín þrjú og ég, á þessum fáu
fermetrum og einkalíf var hugtak, sem
ekkert okkar skildi. Dag einn greip
einstaklingshyggjan um sig eins og
bráðapest og áður en sagt yrði
Konstantínópel vildu allir fá sérherbergi.
En hvernig sem maður hagræðir
stærðfræðilegum staðreyndum, þá er
ómögulegt að skipta þannig tveggja
herbergja íbúð, að fjórar manneskjur fái
hver sitt herbergi. Við ákváðum að selja
kofaræksnið og kaupa risastóra íbúð.
Þrátt fyrir hina síðustu og verstu tima,
sem alltaf eru verri en þeir á undan, en
verða seinna öllum á óvart hinir góðu
gömlu dagar, tók aðeins tvær vikur að
selja íbúðina. Mér fannst ég hafa unnið
stríðið, átti að vísu eftir að kaupa so sim
eins og eina íbúð, en það hlaut nú að
vera minnsti vandinn.
Ég skipulagi lokaorrustuna vandlega.
Sótti nokkra renninga úr hirslum
barnanna, en lögun þeirra þótti mér
sérlega heppileg til verksins. Tók mér
penna í hönd, fletti sundur Mogganum
og byrjaði að merkja við hverja mögu-
lega íbúð. Reit síðan nafn fasteigna-
sölunnar á renninginn og símanúmer
ásamt mögulegu áhugaefni. Til vonar og
vara setti ég þar fyrir neðan afganginn
af auglýsandi fasteignasölum. Og hafði
þarna á blaði 32 sístarfandi ötula
fasteignasala, sem myndu, áður en
klukkan slægi sex, vera búnir að koma
mér undir þak. Sendi svo börnin út að
grafa niður til kínverjanna, kom
öskubakka, sigarettum, tebolla, renni-
ingum, penna og mér fyrir við símann
og hóf leitina.
Tók fram fáguðust símaröddina mína,
sneri skifunniogbeið:
„Almúgafasteignasalan."
„Góðan dag, ég heiti Auður Haralds
og langar að spyrjast fyrir um íbúðina,
sem þér eruð að auglýsa á Vestur-
götunni.”
Það brast i honum eins og fúinni fjöl.
„Kva saðiru að nabbnið væri?”
Ég endurtók það.
„Jaaá. Og hvað heitir bóndi þinn og
hvaðgerir hann?”
Nú já. Afturhaldsseggur. „Ég á engan
mann.”
„Ha?”
Mátti vart milli greina, hvort hann
var heyrnartregur eða heilatregur.
„Nú, þá þýðir ekkert fyrir þig að vera
að hugsa um þessa íbúð, hún er alltof
stórfyrir þig."
„Nei, það er hún ekki, mig vantar
einmitt fimm herbergja íbúð.”
„Hvað ætlar þú að gera við fimm
herbergja íbúð?”
Hja, hvað skyldi maður almennt gera
við íbúðir? Ég sagði honum það. „Búa i
henni.”
„Hún er alltof stór fyrir þig, ég er hér
með tveggja herbergja kjallaraíbúð í
Norðurmýrinni, sem er ágæt fyrir þig."
Hann brakaði út úr sér þessum
upplýsingum um hvað væri mér hollt og
hvað ekki með fúlum fúabrestum. Mér
leiðist fólk, sem segir mér, hvað hentar
méroghvað ekki.
„Ég hef ekki áhuga á því, mig vantar
fimm herbergja íbúð.”
Kannski seig það inn á þessar fjórar
starfandi frumur í kallinum, að mér var
alvara með þessi fimm herbergi. Hann
mælti barmafullur af tortryggni: „Nú,
þú átt kannski börn?” Rétt eins og hann
væri að segja: Þér eruð kannski með lús?
„Já.égáþrjúbörn.”
Enn með þessari varúð: „Þú ert þá
fráskilin.”
„Nei, ég er ekki fráskilin.”
„Nú," og röddin rauk upp um tvær
áttundir, „þú ert þá ekkja.”
„Nei, ég er ekki ekkja."
Löng þögn. Hafi hann verið
tortrygginn fyrir, þá var það nú sem
hann liti dyr helvitis upp á gátt við nefið
ásér.
„Hvernig stendur þá á þvi, að þú átt
þrjú börn?"
Ef móðir hans hafði aldrei sagt
honum frá staðreyndum lífsins, þá var
ég ekki komin til að grafa undan uppeldi
hennar.
„Ég bara á þau.”
„Og aldrei verið gift?” Tónninn sagði,
að hann hefði endanlega fyrirhitt
þjóðfélagsóvin nr. 1.
En nú þótti mér nóg komið. Hann
vissi allt um mig og ég vissi ekkert um
íbúðina á Vesturgötunni. Ég hætti að
nota fágaða tóninn og beitti í staðinn
hörkunni ellefu: „Nei. Aftur á móti
hringdi ég til að athuga með íbúð, en
hún er kannski ekki til sölu?”
Kall varð allt i einu hræddur um að
missa eina viðskiptavininn, sem hafði
þrælast i gegnum þriðju gráðuna hjá
honum og var samt enn að leita að ibúð.
Hann lánaði mér í snarhasti sölumann-
inn vestur i bæ. Ég skikkaði börnin til að
grafa dýpra og þaut á staðinn. Hvílik
dýrð. Timburhús, eitt af þessum gömlu
góðu, svo gamalt og gott, að það mátti
byrja á því að setja teygju utan um það
til að halda því saman. Sölumaðurinn
opnaði dyrnar með tilþrifum og ég tók
eftir, að húnninn var nokkuð heillegur.
Hann veifaði mér inn eins og hann stæði
í dyrum Bessastaða og ég fetaði mig
varlega inn á fjalirnar.
1 stríðinu við kallinn hafði ég gleymt
að spyrja, hvað þessi spýtnahrúga ætti
að kosta, ef þeim tækist að selja hana og
skátarnir yrðu því af henni á gamlárs-
kvöld. Sölumaðurinn reyndist ekki hafa
hugmynd um það og engan áhuga
heldur. Hann gekk á hæla mér um
ibúðina og lafði yfir mig.
„Gólfin eru illa farin," s^gði ég.
„Þú átt þrjú börn,” svaraði hann.
„Er ekkert ljós í þessu herbergi?”
spurði ég.
„Og þú hefur ekki verið gift?” svaraði
hann.
„Hvemig er með ljósið hér?”
Hann gaf skít í Ijósið, svo ég þreifaði
eins og Frjádagur með fótunum á gófinu
og fann, að dúkurinn var rausnarlega
götóttur. Ég skáskaut mér fram hjá
honum inn i stofuna, þar sem striginn
lafði niður úr loftinu með stöku rifu til
að rjúfa tilbreytingarleysið.
„Hvernig fer maður að því að eiga
þrjú börn, án þess að hafa verið giftur?”
Ekki það að það kæmi honum við, en
ég hvæsti á hann: „Það er eins og í
auglýsingunni um munnskolið, einu
sinni á morgnana er nóg.”
Hann var hrifinn af þessum. Sleikti út
um og spurði: „Hvað á að gera í kvöld?”
Það var greinilegt, að hann var sjálf-
boðaliði, ef mig vantaði tómstundaiðju.
Með vömbina slútandi yfir buxna-
strenginn, smjörlíki i hárinu, háls eins og
1000 ára handrit, slefblaut munnvik,
hann var verulega kjarkaður.
„Vinna,” hvæsti ég og sagðist ekki
vilja sjá þennan fúahjall. Rauk á dyr og
gekk þeim úr greipum niður Vestur-
götuna í mjög svo örgu skapi.
Heim komin hafði ég enn tima til að
hringja i nokkra til viðbótar, svo ég fékk
mér heitt te og hóf húsnæðisleitina á ný.
„Afhýsi og hanabjálkar."
„Góðan dag, ég heiti Auður Haralds og
langaði að spyrjast fyrir um íbúðina,
sem þið eruð að auglýsa ...”
„Já, hana. Hvað var nafnið?"
Af þrautseigju og þolinmæði kynnti
égmig aftur.
„Já, og hvað heitir maðurinn þinn?”
„Égáengan mann.”
Þögn. Síðan: „Þetta er fimm
38 Vlkan 9- tbl.