Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 23

A KROSSGÖTUM
svefnherberginu. Hún var með rúllur í
Ijósrauðleitu hárinu og í skósíðum
nýjum kjól úr appelsínugulu og brúnu
chiffoni. Hún var lika i nýjum skóm,
sem reyndar höfðu kostað alltof mikið
auk þess sem annar skórinn meiddi
hana. Hún tók hann af sér og reyndi að
mýkja hann til um leið og hún haltraði
eftir mjóum ganginum i átt að baðher-
bergi krakkanna.
„Ó. — dásamlegt."
Ballettbúningar og æfingagallar löfðu
yfir sturtuhengið. Hún þreif þá niður og
henti þeim ofan i óhreinatauskörfuna.
„Ó, —bölvað.”
Nýi skórinn hafði lent með í óhreina-
tauskörfuna. Hún náði i hann og i hug-
anum imyndaði hún sér hljómsveitina
vera að stilla saman hljóðfærin meðan
dansararnir hituðu sig taugaóstyrkir upp
bak við tjöldin. Þetta var heimskuleg
hugsun; hugarórar eigin tilfinningasemi.
Auðvitað væru þau ekkert taugaóstyrk
þó þau ættu að dansa í Oklahoma, að
minnsta kosti var Emma það ekki. Hún
bögglaði og kreisti þröngan skóinn, eins
og það væri hann en ekki tiniinn, sem
væri óvinur hennar, og hraðaði sér svo
inn í stofuna.
Þar var ennþá allt í röð og reglu og
enginn hafði snert við skálunum nteð
kartöfluflögunum og söltu möndlunum.
Þetta var indælis stofa, hún stóð fyrir
sinu eða svo fannst henni að minnsta
kosti i þau fáu skipti sent hún yfirleitt
velti þessu fyrir sér. Núna leit hún i
kringum sig kviðafull og reyndi að sjá
stofuna með þeirra augum. sérstaklega
þó eins og hún kæmi Emrnu fyrir sjónir.
Það var kannski ýmislegt farið að upplit-
ast og jafnvel mætti segja að stofan væri
ofhlaðin og of litskrúðug. En hún var
samt þægileg og heimilisleg. Pottablóm
héngu niður úr bitunum í loftinu, þau
fylltu hornin og löfðu fram af bóka-
hillunum. Kannski voru þau of mörg, en
þau voru gróskumikil og svo græn að
allir hlytu að sjá að þetta voru lifandi
blóm. Á veggjunum voru innrammaðar
Ijósmyndir, sýningarskrár og auglýsing-
ar, allt úr ballettum. Allt í lagi, það mátti
kannski segja að hvitu veggirnir væru
ofhlaðnir en hún gat ekki hugsað sér að
taka neitt af þessu niður. Þetta var lika
það sem skreytti alla aðra veggi hússins.
Þetta var það sem gerði húsið hennar
hús, hús hennar og Waynes.
Hann sat í sófanum og nuddaði
mjúklega fætur Emiliu. Hann var enn
glæsilegur á að líta. þó hann væri
kominn með poka undir augun og ennið
alsett djúpum hrukkum. Fyrir nokkrum
dögum hafði hann fengið óvæntan koss
þegar hún tók eftir að hann var farinn
að grána í vöngum. Nýja bindið sem
hún hafði keypt handa honum var laus-
lega hnýtt, skyrtan opin í hálsinn og
jakkanum hafði hann hent kæruleysis-
lega yfir bakið á einum leðurstólnum.
Hann var að byrja að fá bjórvömb svo
hann hefði kannski jakkann aðhnepptan
i veislunni.
„Ég hélt að þú ætlaðir að útbúa barinn,"
sagði hún, ergileg vegna þess hve hann
var rólegur.
„Það verður nægur tími til þess þegar
við komum heim, elskan." Hann hafði
verið fljótur að temja sér aftur drafandi
suðurrikjahreiminn. þegar þau fluttust
til Oklahoma.
„Ó Wayne!"
Hún haltraði af stað inn i innri
stofuna, án þess að sjá hann depla
augunum til Emiliu og sjá hana brosa til
baka. Bros Emiliu gerði hana barnslegri.
Hún leit fremur út fyrir að vera sextán
en nítján, jafnvel núna þiegar hún var
með uppsett hár eins og ballerina. Þegar
hún brosti leit hún iika út fyrir að vera
eins opinská og móðir hennar. enda þótt
Deedee velti því oft fyrir sér hvað elsta
dóttir hennar væri að hugsa. Það sem
gerði bros Emiliu þó mest töfrandi voru
augu hennar. Þau voru djúp, blá og
mikiu dekkri en augu Deedee. Þau voru
það svipsterkasta i snotru andliti hennar
og úr þeim mátti lesa undarlega blöndu
viðkvæmni og stálvilja, sem var allt að
því ögrandi. Þegar hún brosti hvarf öll
viðkvæmni og ögrun úr svip hennar.
hún varð einfaldlega falleg. En hún
brosti sjaldan og svo til eingöngu til
föðurins. Aðdáun hennar á Wayne var
eins augljós og aðdáun Deedeear hafði
verið fyrir tuttugu árum.
Þess yrði sennilega ekki langt að bíða
að einhver ungur maður yrði til þess að
breyta þessu. Enda þótt Deedee ætti
bágt með að sjá það að hægt væri að
finna einhvern nógu góðan hér í
Oklahoma. Það var enginn sem jafnaðist
á við Wayne.
Hann var auðvitað búinn að koma
barnum fyrir í innri stofunni. Hann var
meira að segja búinn að setja
vínflöskurnar frá Kaliforníu í ísboxið
sem þau notuðu á ferðalögum þegar
krakkarnir voru litlir. Deedee velti þvi
fyrir sér hvenær hún hætti að furða sig á
þvi hve vel Wayne sá í gegnum hana. Og
ekki bara það. heldur hve vel hann sætti
sig við það sem hann sá. Hann vissi
hvenær hún var í slæmu skapi og með
þvi að stríða henni með þvi að hann
væri ekki búinn að koma barnum fyrir
var hann að reyna að gera henni
skiljanlegt að kvíði hennar væri á-
stæðulaus. Einbeitt á svip fór hún aftur
i skóinn og inn í stofuna. Wayne var enn
að nudda fætur Emiliu. Emilía malaði
af ánægju.
„Farðu i skóna Emilía,” sagði hún '
skipandi. Hún var gröm sjálfri sér og
stormaði út i eldhúsið.
Janina, fimmtán ára gömul dóttir
hennar, var að skreyta skálar af
kjúklingasalati og sneiðar af skinku og
steinselju. Kringluleitt andlit hennar var
svo alvörugefið að fólk furðaði sig á þvi
að hún notaði ekki gleraugu.
„Þú hefur nógan tima til að gera þetta
seinna.” sagði Deedee. „Hvar er
Ethan?”
„Það er alveg út i hött að vera með
þessa perlufesti við þennan kjól.”
„Emma gaf mér hana löngu áður en
þú fæddist.”
„Hún er samt alveg út i hött.” Ofur
rólega flutti Janina matarfötin frá eld
húsbekknum yfir á kringlótta borðið.
sem stóð þar sem verið hafði borðstofa
eða þar til Wayne braul niður vegginn
inn i eldhúsið.
„Ethan!” Deedee bankaði i eldhús-
gluggann og hrópaði svo út um
bakdyrnar: „Ethan. viltu hætta þessu!”
Tólf ára gamall sonur hennar var að
steypa sér kollhnís á grasinu. Grasið,
eins og allt annað í garðinum, var stór-
kostlega grænt. Röð af trjám huldi
garðinn frá nágrönnunum og götunni
baka til. Við rætur trjánna voru runnar
og ýmiss konar plöntur, sem fjölskyldan
skiptist á um að vökva og bera á áburð.
Allur þessi gróður var til þess að skýla
þeim fyrir forvitnum augum annarra, en
auk þess verndaði hann þau fyrir brenn
andi heitum vorvindunum. Litlu mislitu
Ijósin — Ijósin af jólatrénu sem Wayne
hafði hengt upp undir þakið á
veröndinni, bærðust varla. Ekkert
hreyfðist. nema Ethan, sern stökk um og
ærslaðist.
„Ethan. heyrðir þú hvaðég ságði?”
„Það eru þessi Ijós! Ég er orðinn
óður!”
„Ljósin eiga að vera i veislunni.”
Deedee slökkti á þeim. „Þú verður allur
kófsveittur og við förum eftir fimm
minútur.”
„Ætlar þú að fara með rúllur i
hárinu?’
„Hamingjan góða!”
Hún flýtti sér inn um glerdyrnar á
veröndinni, inn i loftkælt húsið og inn í
svefnherbergið. í Oklahoma var eins
nauðsynlegt að hafa loftkælingu í
húsum og að drekka kaffi á morgnanu.
Það var kveikl á henni i mai og slökkl i
október. Bilar, búðir, skrifstofur, allt var
loftkælt. Kona eins milljónamæringsins
var nteira að segja með loftkælingu í
garðinum. Garður Rogersfjölskyldunn
ar var eins og ofn á sumrin, en þau
vökvuðu samviskusamlega á hverju
kvöldi og það var svo svalandi að horfa á
allan þennan græna gróður, að þau sátu
stundum á veröndinni í ágúst.
Deedee lók rúllurnar úr hárinu og
greiddi sér. Hún skoðaði sjálfa sig i há
um. sporöskjulöguðum spegli. en hann
var það eina sem þau höfðu hirt úr húsi
móður Wayne þegar hún dó. Allt annað,
mcira að segja handskornu kristalglösin
Lingua
pnone
tungumálanámskeið á hljómplötum
og kassettum
L.
LINGUAPHONE tungumálanámskeið fást á eftirtöldum stöðum:
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar
Bókabúó Máls og menningar
Hljóðfærahús Reykjavíkur
Bókabúð Keflavikur
— Haraldar Níelssonar, Akranesi
— Jónasar Tómassonar, (safirði
Tónabúóin Akureyri
Bókaverslun Þórarins Stefánssonar, Húsavik
Nú er rétti tíminn til þess að
auka málakunnáttuna
LI NGUAPHONE-umboóió
Hljóðfærahús Reykjavíkur
Laugavegi 96 - Sími 13656
9>tbl. Vikan 23