Vikan


Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 21

Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 21
Á KROSSGÖTUM þessum ballett, en hann óttast ennfrem- ur að rómantískur sorgarleikur geti auðveldlega orðið of innantómur og til- finningasjúkur. Þótt furðanlegt sé, þá virðist ein- hvern veginn líkami hvorrar fyrir sig hæfa betur túlkun hinnar á hlutverkinu. Deedee hefur mjúkar, bogadregnar línur. Hún er ákaflega kvenleg, sem er sjaldgæft meðal dansara, brjóst hennar eru yndisleg og þau sjást. En samt þegar hún stendur á tám, má ekki miklu muna að hún verði ekki of hávaxin fyrir flest alla karldansara (að Wayne undan- skildum). En tækni hennar er svo full- komin að jafnvel Dahkarova.aðalstjarna ballettsins, fylgist stundum með henni. Emma er nógu lítil fyrir alla mót- dansarana, en hún virðist eins há og Deedee því hún er svo leggjalöng og háls- löng. Hún er mjög grönn. Hún er eins og strengdur vir, en samt er eins og það sé ekki eitt einasta bein i líkama hennar þegar hún byrjar að dansa. Meira að segja þessi örvæntingarfulla hreyfing, þegar hún strýkur hárið frá andlitinu, verður mjúk og yndisleg. Það er alltaf eins og hún búi yfir einhverri óskiljan- legri orku, kannski vegna þess hve gjörsamlega hún getur einbeitt sér. Þessi einbeitni lýsir af andliti hennar, sem reyndar skiptir sérlega vel litum fyrir leiksvið; andlit hennar er mjög hvítt en augun og hárið svart. Það er líkast því sem augu hennar væru úr svörtu flaueli, kinnbeinin eru há og hún er frekar varaþykk. Þær eru báðar þreyttar. Vikum saman hafa þær verið að æfa sama baliettinn í mismunandi borgum, en að því er virðist alltaf í sama speglaher- berginu. Ballettinn er ennþá langt frá því að vera fullgerður og Michael er enn að breyta því sem þær héldu að hann væn búinn að fastsetja Hann fær ekki nægan tíma til æfinga, hann er nýr höfundur. Hann er ekki eins og Balanchine, sem er með sinn eigin dansflokk. En samt er Adelaide Payton, sem er framkvæmdastjóri ballettsins, ekkert að reka á eftir honum. Auk þess að vera framkvæmdastjóri flokksins heldur hún honum líka gangandi með sínum eigin peningum. Hún hylur lík- ama sinn pífum og slæðum eins og smá- stelpa. Og þó hún tauti „Gefðu þér góðan tima. elskan” við Michael, Emmu og Deedee, en hún bindur miklar vonir við þau þrjú, þá spyr hún samt hvasst: „Er eitthvað í þetta varið, elskan?” Það veit enginn með vissu. Hvorki Emma né Deedee og allra sist Michael. Freddie Romoff frá Indiana sem dansar Vronsky, elskhuga Önnu, er mjög hrif- inn af sínu hlutverki og það er Michael líka. Hann hefur ekki breytt því neitt frá því hann samdi það fyrst. Freddie vill heldur hafa Emmu í hlutverki Önnu því hún er minni og það er auðveldara að lyfta henni. Það kemur sér einnig vel fyrir Freddie, sem gjarnan á við timbur- menn að striða. Wayne sem dansar eiginmann Önnu vill auðvitað heldur Deedee. En hlutverk eiginmannsins er mjög litið. Joe Rosenfeld, stóri bangsinn sem dansar niðri i hljómsveitar- gryfjunni þar sem hann stjórnar hljóm- sveitinni, hefur alltaf haft meiri áhuga á Deedee. Og hann heldur áfram að vilja heldur Deedee, enda þótt hann viti að Wayne er fluttur til hennar í svefnher- bergið hennar í íbúðinni sem hún deilir með Emmu. Nokkrum vikum áður hafði hann reyndar opnað dyrnar að einu búningsherberginu aðeins of fljótt og séð Wayne og annan ungan mann saman. Af því sem hann sá ályktaði Rosie að Wayne væri ekki að þessu i fyrsta sinn. Það var hann heldur ekki en Rosie misskildi ákafa hans. Hann stafaði ekki af fenginni reynslu, heldur af þeirri ánægju sem Wayne hafði af að veita öðrum ánægju. Rosie var búinn að lifa og hrærast í ballettheiminum í tvö ár og hann gerði ráð fyrir að Deedee vissi hvernig Wayne hagaði sér. Henni væri sennilega sama núna, en það ætti að likindum eftir að breytast. Hann hafði þó ekki alveg rétt fyrir sér. Deedee vissi það, en það íþyngdi henni meir en hún vildi viður- kenna, jafnvel fyrir Emmu. „Og hvað með það? Auðvitað er kjaftað. Almáttugur, það er meira að segja kjaftað um mig og þig!” „í alvöru? Og hvað er sagt?” Emmu var skemmt. „O, að við höfum verið saman.” „En þau vita, að það höfum við ekki.” „Við vorum nú ekki langt frá því.” „Hvenær? 0, í Baltimore.” „Já.” Deedee hló. „Það voru veggja- lýsnar sem björguðu okkur! En hvað sem því líður, þá elska ég Wayne. Og þó ég viti ekki af hverju, þá elskar hann mig.” „Já, það gerir hann,” svaraði Emma Deedee, enda þótt hún hefði ekki spurt. „Þær vilja allar krækja i hann en hann vill bara þig." „Já, hann er minn, ekki satt?” Allt í einu var Deedee aftur orðin hamingju- söm. Hún fann ekki einu sinni til í fótun- um lengur. Emma var ein af þeim fáu, sem ekki hafði sóst eftir Wayne, bæði vegna þess að það var ekki hennar að vera að eltast við einhvern og líka vegna vináttu við Deedee, auk þess sem þessi vinátta hennar og bréfin frá móður hennar full- nægðu tilfinningalegum þörfum hennar. Og líka vegna Michael. Fljótlega eftir að Deedee og Wayne byrjuðu að vera saman höfðu þau orðið elskendur, mest vegna þess að bæði fundu eitthvað af sjálfu sér í hinu. Samband þeirra hefði getað orðið langlífara ef þau hefðu ekki farið að æfa Önnu Kareninu. „Ertu með áhyggjur?" spurði Michael einn morguninn. „Áhyggjur af hverju?” Hún fór út úr rúminu. „Ja.... til dæmis af því að þurfa að keppa við Deedee.” „Nei.” Hún horfði á sjálfa sig í speglinum yfir snyrtiborðinu hans á meðan hún setti upp á sér hárið. „Enda lítum við ekki á þetta sem samkeppni. Við dönsum saman hlutverk í mörgum ballettum.” Spegillinn var raunverulegur Chippendalespegill. Það var lítið um húsgögn og skrautmuni í íbúð Michael, en það fáa, sem var þar, var allt verðmætt. „Hefur þú áhyggjur af þessu, Michael?” „Nei, ekki ef þú hefur það ekki. Eða Deedee.” „Þú ert samt með áhyggjur af ein- hverju.” Ekkert svar. „Af hverju, Michael?” „Okkur.” Þó hann væri ekki orðinn þrítugur og líkami hans væri enn stinnur og spengilegur — hann dansaði ennþá með flokknum, aðallega sem mótdansari Emmu — þá var hann með djúpar hrukkur frá nefi og að munnvikum. „Við forðumst að ræða saman." Hún fór að tína á sig spjarimar. „Ef þú hefur áhyggjur af okkur,” sagði hún hugsandi á svip, „þá ertu að hugsa um mig sem Emmu en ekki sem Önnu. Og það er ekki gott fyrir ballettinn þinn. Það er kannski best að við hættum Morgcm iii Kcme Lög f rumskógarins 9. tbl. Vikan 21
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.