Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 51

hún þegði yfir þvi að hún var hér í
skóginum í kvöld. Meðal annarra orða.
var það stamandi maðurinn?”
,.Já, það var hann og grunur ungfrú
Daubenacy var réttur: hann er dáinn."
Ungfrú Creed tók þessu með ró. „Ef
hann er dáinn, þá get ég sagt þér hver
myrti hann. Stúlkan sagði mér það aftur
og aftur hvemig það gerðist og það
leikur enginn vafi á þvi að hinn
maðurinn var kafteinn Trimble. Og
hann náði meninu?”
„Stórkostlegt!” sagði sir Richard.
„Það er deginum Ijósara. Þegar ég
hugsa um það, þá var þetta fyrir bestu.
Auðvitað þykir mér það leitt með stam-
andi manninn, en þú getur ekki neitað
því að hann var mjög leiðinlegur maður.
Þar að auki veit ég það vel að hann hót-
aði mér. Þess vegna elti ég þig. Nú erum
við lausallra mála.”
„Ekki alveg er ég hræddur um. Þú
skalt ekki halda að mér finnist lítið til
um hetjulega hegðun þina, en ég hefði
frekar viljað að þú hefðir farið í rúmið,
Pen ”
„Já, en mér finnst þetta mjög órétt-
látt af þér.” mótmælti Pen. „Mér sýnist
þú ætla aðeiga öll ævintýrin út af fyrir þig.”
„Ég virði tilfinningar þínar,” sagði sir
Richard, „en ég vildi benda þér á það að -
við erum í mjög óeðlilegri aðstöðu og við
höfum átt í ströngu við að komast hjá of
mikilli eftirtekt. Til að mynda í
vagninum. Það síðasta sem ég vil horfa
upp á er að þú verðir látin bera vitni í
þessu máli. Ef ungfrú Daubenacy
segir ekki frá sínum þætti getur þú
komist hjá eflirtekt. En ef ég á að segja
eins og er legg ég ekki mikið traust á
þagmælsku hennar.”
„Ó.” sagði Pen og melti þetta. „Þú átt
við að við værum í slæmri klípu, ef
upp kæmist að ég væri ekki drengur?
Við ættum kannski að fara frá Queen
Charlton?"
„Nei, það væri stórhættulegt. Við
erum það mikið flækt inn í þetta
ævintýri. Nú er best að ég tilkynni yfir-
valdinu á staðnum að ég hafi fundið lik í
kjarrinu hérna. En þar sem þú ert búin
að hitta ungfrú Daubenacy og þar sem
ég held ekki að þagmælsku hennar sé
treystandi, þá er best að ég minnist á það
að þú hafir verið með mér á þessari
kvöldgöngu og svo vonum við að þér
verði ekki veitt of niikil athygli. Heyrðu
annars, ég held að það væri best fyrir
okkur að verða frændur, fjóf-
menningar.”
„Ah." sagði ungfrú Creed ánægð.
„Einmitt þaðseméghafði sagt!”
„Einmitt það sem þú hafðir sagt.”
„Ég verð nú að segja það, að ég
gleðst yfir því að þú skulir ekki vilja flýja
á brott,” sagði hún í trúnaði. „Þú veist
ekki hvað ég skemmti mér vel. Ég er viss
um að þér finnst ekki það sama, en
sjáðu til. Ég hef lifað svo tilbreytingar-
lausu lífi hingað til. Og ég skal segja þér
annað Richard: auðvitað hlakka ég til
að hitta Piers, en ég held að við ættum
ekkert að vera að tala við hann fyrr en
þessu ævintýri er lokið.”
Hann þagði eitt augnablik. „Þú
hlakkar raunverulega til þess að hitta
Piers?” spurði hann að lokum.
„Auðvitað. Þess vegna komum við
hingað.”
„Það er satt. Ég var búinn að gleyma
því. Þú munt liklega hitta Piers á
morgun.”
Hún reis upp af bekknum. „Hitti ég
hann á morgun? En hvernig veist þú
það?”
„Ég hefði átt að segja þér það fyrr, en
ég varð þeirrar ánægju aðnjótandi að
hitta hann.”
„Piers?” hrópaði hún. „Hérna? í
skóginum?”
„Yfir liki Beverly Brandons.”
„Mér fannst ég heyra raddir. En
hversvegna var hann héma? Og hvers-
vegna komst þú ekki með hann beint til
mín?”
Það tók sir Richard smátíma að
svara. „Jú, sjáðu til, ég hélt að ungfrú
Daubenacy væri ennþá héma hjá þér.”
útskýrði hann.
„Já. ég skil,” sagði Pen grunlaus. „Já, það
var alveg cétt hjá þér að gera það. Við
viljum ekki flækja hana inn í okkar ævin-
týri. En sagðir þú Piers frá mér?”
„Mér fannst tíminn til þess ekki
heppilegur,” viðurkenndi sir Richard.
„Ég sagði honum að koma og hitta mig
á George í fyrramálið og láta alls ekki
uppi um veru sina hér í skóginum í
kvöld.”
Mikið verður hann undrandi, þegar
hann hittir mig á George,” sagði Pen
glaðlega.
„Já,” sagði sir Richard. „Ég held að
hann eigi eftir að verða undrandi.”
Hún gekk við hlið hans. „Það er gott
að þú sagðir honum það ekki. Ég held að
hann hafi komið til þess að leita að
stamandi manninum. Ég get ómögulega
skilið hvernig hann gat haft svona
leiðinlegan mann hjá sér.”
Sir Richard sem hafði aldrei á sinni
tuttugu og níu ára ævi verið orðlaus,
fann nú að hann gat ómögulega sagt
hinum trúverðuga félaga sínum frá
grunsemdum sinum. Að öllum líkindum
hefði henni aldrei dottið i hug að
tilfinningar hins gamla leikfélaga hennar
gætu hafa breyst; og svo viss var hún
um fimm ára gamla trúlofun. að það
hafði aldrei flogið að henni hvort hún
gæti enst eða hvort hún væri enn
æskileg. Henni fannst hún vera bundin
Piers Luttrell, en það hafði líklega haft
mikið að segja þegar hún tók fylgd sir
Richards svo vel. Sir Richard hugsaði
upp viðvörunarorð en rak þau jafnskjótt
úr huga sér. Piers varð að standa fyrir
niáli sinu: Sir Richard gat aðeins vonað
að þegar hún hitti hann aftur eftir
margra ára aðskilnað, þá gerði hún sér
grein fyrir því, að hún eins og hann hlyti
að vera vaxin upp úr bernskubrekunum.
Þau gengu saman inn á George. Pen
fór upp í háttinn þegar sir Richard
kinkaði kolli til hennar, þvínæst hringdi
hann á þjóninn. Syfjaður þjónn svaraði
kallinu og þegar hann var spurður hvar
nálægasta yfirvald væri sagði hann að
sir Jasper Luttrell væri sá næsti. en
hann væri að heiman. Hann vissi ekki
um neinn annan. svo sir Richard bað
hann um að ná i gestgjafann og settist
niður til þess að skrifa bréf til þess sem
hlul ætti að.
Þegar gestgjafinn kom inn í stofuna
var hann að hrista sandinn af bréfinu.
Hann braut það saman, innsiglaði það
og þegar honum var sagt að nálægasta yfir-
vald væri hr. John Philips i Whitechurch,
skrifaði hann nafn hans utan á bréfið.
Meðan hann skrifaði sagði hann á sinn ró-
lega hátt: „Mér væri þökk i því ef þér vilduð
sjá um að þetta bréf komist án tafar til hr.
Philips.”
„í kvöld. herra?”
„1 kvöld. Ég býst við að hr. Philips
komi hingað með sendiboða yðar. Ef
hann spyr um mig, vísið honuni þá inn í
herbergið mitt. Já, og gestgjafi...”
„Já, herra?”
„Skál af rommpúnsi. Ég mun blanda
þaðsjálfur.”
„Já, herra, undir eins, herra,” sagði
gestgjafinn feginn því að fá að gegna svo
venjulegri skipun.
Hann hikaði eitt andartak og reyndi
að finna ástæðu til þess að spyrja sir
Richard um það hversvegna hann
óskaði þess að hitta yfirvaldið svo fljótt.
Einglyrni sir Richards kom í Ijós og gest-
gjafinn flýtti sér i burtu. Þjónninn
ætlaði að fylgja honum eftir, en sir
Richard benti honum að bíða aðcins.
„Augnablik! Hver lét yður fá bréfið
sem þér færðuð mér í kvöld?”
„Það var Jem, herra — sá sem af-
greiðir ölið. Það gerði hann þegar ég
fór í drykkjusalinn til þess að ná i
búrgundarvín fyrir mann, sem var í
matstofunni. Kafteinn Trimble tók það
upp af gólfinu, þar sem það lá. Það hefur
líklega dottið af afgreiðsluborðinu, herra
minn. Drykkjusalurinn var troðfullur og
Jern var með báðar hendur fullar.”
„Þakka yður fyrir," sagði sir Richard.
„Það varekki fleira.”
Þjónninn fór og fannst þetta allt
saman mjög dularfullt. En fyrir sir
Richard var gátan aftur á móti leyst, svo
nú settist hann niður og beið þcss að
geslgjafinn kæmi með það sem þyrfti í
púnsskálina.
Heimili hr. Philips var i um það bil
fimm niílna fjarlægð frá Queen
Charlton og það leið nokkur stund áður
en jódynur gaf til kynna að nú væri
hann kominn. Sir Richard var að kreista
Vid erum fluttir
Sími
71430
RÉTTtNOAH SPRAUTUN OO ALLAR ALMENNAR
BlLAVIOOERDIR A VÉLUM 00 UNDIRVAONI.
OERUM FAST VIRÐTILBOÐ. REYNIO VIÐSKIPTIN.

BHreiöaverkstæöi
JONASAR
Skemmuvegi 24 *
9. tbl.VikanSI