Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 18

Þær stóðu á krossgötum, konurnar tvær.
Þær höfðu verið í sama bailettflokki og
verið mjög nánar vinkonur, og nú hittust
þær aftur eftir tuttugu ár. önnur hafði náð
því að láta æskudraum sinn rætast, hún
var orðin fræg ballerína. En hin hafði gefið
dansinn upp á bátinn, gift sig og eignast
börn. Þær voru nú, eftir allan þennan tíma,
neyddar til að líta til baka og rifja upp allt
sem þeim hafði orðið á um dagana, þær
urðu að endurlifa allt það sem leitt hafði
þær að krossgötum . . .
eftir
Arthur Laurents
Öll annríkisárin var eins og Deedee
horfði gegnum öfugan enda sjónaukans.
Myndin varð minni og minni, fjarlægari
og fjarlægari. Svo kom Emma aftur
fram á sjónarsviðið og það var eins og
sjónaukanum væri snúið við. Þá varð
myndin jafnvel stærri en raunverulegt
var, og minningin varð hræðilega sárs
aukafull.
Myndin, eða minningin, er af þeim
báðum í spegilveggnum, báðar gera
sömu hreyfingar, báðar horfa aðeins á
sjálfa sig. Michael fylgist með þeim
báðum, hann ber þær saman, hann
vegur þær og metur eins og hann vegur
og metur sporin sem hann hefur samið.
Önnur þeirra á að dansa aðalhlutverkið I
nýja ballettinum sem hann er að semja.
Það er ekkert óvenjulegt við þessa
mynd, en þessar þrjár persónur voru
allar nánir vinir, og þó sérstaklega
stúlkurnar. Þær höfðu verið herbergis-
félagar siðan þær byrjuðu með ballett-
flokknum fyrir fjórum árum. en þá voru
þær átján. Vinátta þeirra hafði meira að
segja byrjað fyrr, eða yfir kampavíns-
flösku sem þær höfðu hnuplað í Boston.
Þær höfðu báðar hlutverk I söngleik
18 Vikan 9. tbl.
sem átti að fara með I sýningaferð. 1 þá
daga þótti sjálfsagt að hafa ballett með I
söngleikjum og þær voru þvi I ballett-
hópnum. Þetta var bæði fyrsta og
siðasta sýningin sem þær tóku þátt i.
Þetta var líka fyrsta, enda þótt það
væri ekki síðasta verk höfundarins.
Fyrir áeggjan ballettmeistarans var leyft
að æfingum væri haldið áfram fram yfir
miðnætti, sem þýddi dýra yfirvinnu.
Hann lét ná I samlokur, kaffi og bjór
fyrir þátttakendurna — og í kampavin
fyrir yfirboðarana.
Emma, sem var svo dösuð að ætla
mætti að hún væri með hita, saup á
vatnsglasi með brauðinu. Hún hafði
tyllt fótunum upp á stól og sat úti I horni
búningsherbergis stúlknanna i ballett-
flokknum. Samlokurnar sem hún hafði
valið sér lágu á hvítri serviettu við hlið-
ina á málningardótinu hennar, en þvi
var snyrtilega raðað á mjallahvítt
handklæðiá borðinu.
..Viltu bjór? Ég náði I einn auka.” Það
var eins og Deedee, sem alltaf var kát og
opinská, væri rétt að byrja dansinn.
„Nei þakka þér fyrir, mér finnst bjór
ekki góður.” Rödd Emmu var eins og
margra dansara, frekar mjóróma og
hljómlitil. En hún gætti þess að tala lágt
og rólega.
„Viltu kaffi?”
„Nei þakka þér fyrir, það heldur fyrir
mér vöku.”
„Viltu þá kampavin?" Hún sagði
þetta eins og ekkert væri sjálfsagðara.
Emma starði á hana vantrúuð, en
eftir augnablik var Deedee komin aftur
með kampavínsflösku.
„Af hverju ekki?" Hún flissaði um
leið og hún hellti i glös handa þeim.
„Við erum gæddar eins miklum
hæfileikum ogþeir.”
Emma saup á kampavíninu og lauk
svo við glasið. „Það erum við," sagði
hún svo mjög alvarlegri röddu.
„Þú ert það.”
„Þaðert þú líka.”
Þær sátu hlið við hlið við langa borðið
i búningsherberginu. Deedee leit
feimnislega á Emniu I speglinum.
„1 alvöru?"
Deedee fyllti aftur i glösin þeirra.
„Hvað ætlarðu að gera þegar við
komum aftur til New York?”
„Læra.”
„Það á að verða inntökupróf hjá
American Ballet.”
„Ég hélt að þeir hefðu farið á
hausinn.”
„Nei. Þessi kona sem er potturinn og
pannan hjá þeim seldi víst fleiri hluta-
bréf eða eitthvað slikt. Eigum við ekki
að fara og reyna, Emma?”
Entma strauk vandlega botninn á
glasinu. „Heldurðu að við séum
tilbúnar?”
„Við höfum engu að tapa. Það verða
ekki margar sýningar á þessum söngleik.
Þetta er alveg vonlaus sýning," sagði
Deedee eins og hún hafði heyrt höfund
leikbúninganna segja deginum áður.
(Þegar blöðin í Boston birtu gagnrýni
sina, var það einmitt höfundur leik-
búninganna sem var rekinn fyrstur).
„Þakka þér fyrir kampavínið,” sagði
Emma. Og svo sagði hún það sem hana
langaði mest til að segja án þess þó að
geta horft á Deedee. „Ef þér finnst ég
vera svona góð, því viltu þá að ég spreyti
mig á inntökuprófi um leið og þú?”
„Heyrðu mig, ég er líka góð!” sagði
Deedee hlæjandi. „Auk þess vil ég eiga
/