Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 48

GLA UMGOSINN
Hún svaíaði honuni á vélrænan háu.
en þegar þjónninn fór út úr herberginu.
greip hún fram í útskýringar sir
Richards á þvi hvcrnig ætti að nota ncl'
tóbak og spurði óþolinmóðlega: „Frá
hverjunt er það. herra?"
..lingar yfirhey rslur." sagði sir
Richard rólega.
..Þú gtibbar mig ekki. Ég er viss uni
að þaðer frá þessum vonda nianni."
..Það cr það. en það cr cngin ástæða
fyrir þig að \era að hal'a áhyggjur af þvi.
trúðu mcr."
„Segðu niér aðeins. ætlar hann að
gera þcr citlhvað illt'.1"
„Vitaskuld ekki. Það myndi vcra fyrir
ofan hans getu."
„Mérermjögórólt."
„Þvi gcl cg trúað. Þér mun liða betur
þcgar maturinn kcmur."
Einmitt i þessu kom þjónninn inn
með andasteikina og lét hana á borðið.
Pcn var svo svöng. að hún gleymdi hug
lciðingum sinunt. Hún borðaði vel og
talaði ekki meira um bréfið.
Sir Richard hélt uppi léftúm sam
ræðum. Hann virlist alveg laus við
áhyggjur. en bréfið angraði hann þó.
Honum fannst ekki mikil hætla á þvi að
BevcrK gæti gert unglrú Crecd mein.
þar sent hann hal'ði cnga hugntynd um
hver hún væri. og dulin hótun Itans um
að konta upp um sir Richard hafði ekki
ntikið að segja gagnvarl honum. lin
hann ællaði sér að Itilta Bcverlv i
kjarrinu á réllum tima. þvi það var nú
dcginum Ijósara að það varð að koma
honum til l.ondon án tal'ar. Það varekk
crt vandantál að láta Pen i untsjá
Luttrell meðan hann var hér ennþá,
og þó að sir Richard fyndist það ekkert
tilhlökkunarcfni að afsala sér sjálf
skipuðu hlulverki sinu scm vcrndari
þcssarar framtakssömu stúlku. þá vissi
Itann að það varð Itann að gcra fv rr cða
siðar.
Þess vegna sendi hann hana i rúmið
stuttu eftir klukkan hálftiu og sagði
henni að ef hún væri ekki syfjuð. þá ætti
hún skilið að vera það. Hún fór án þess
að ntögla. svo líklega hefur dagurinn
sem hún eyddi úti undir beru lofti
gert hana syfjaða. Hann beið þar til
nokkrar minútur fyrir tiu. tók staf sinn
og hatl oggekk úl úr kránni.
Tungl var fullt og ckki ský að sjá. Sir
Richard átti ekki i neinunt erfiðleikum
með að rata og fann brátt stiginn inn i
skóginn. Þar var dimmra. þvi að trén
skyggðu á tunglsbirtuna. Kanina hljóp
yfir stíginn. ugla vældi rétt hjá og það
skrjáfaði i lággróðrinum. En sir Richard
var ekki taugaveikluð manngerð og því
trufluðu þessi hljóð liann ekki á neinn
hátt.
En hann bjóst alls ekki við að finna
konu liggja á miðjum stignum. Þelta var
svo óvænt sjón að hann snarstansaði.
Konan hreyfði sig ekki. en lá sern
óreglulegl hrúgald af Ijósum bómuliar
kjól og dökkri kápu. Þegar sir Richard
hafði komist yfir undrunina, gekk hann
frani og kraup við hlið hennar. Það var
of dimmt undir trjánum til þess að liann
gæti greint andlit hennar. en hann
giskaði á að hún væri ung. Hún var ckki
dáin eins og hann hafði fyrst ótlast. cn i
yfirliði. Hann byrjaði að nudda fætur
hennar og hafði einmitt dottið
læknirinn i hug sem hann hafði séð urn
ntorguninn. þegar hún sýndi þess merki
að hún væri að vakna til meðvitundar.
Hann tók hana i arma sina og heyrði
hana andvarpa. Andvarpinu fylgdi
stuna; hún sagði eitthvað sem hann
greindi ekki. cn siðan fór hún að gráta
veikt.
„Grátið ekki." sagði sir Richard. „Þér
eruðalvegörugg."
Hún tók andköf og stirðnaði í örmum
hans. Hann fann litla hönd hennar gripa
um handlegg sinn. Siðan tók hún að
skjálfa.
„Það er ckkert hér sem þér þurfið að
hræðast.” sagði hann á sinn kuldalega
hátt. „Yður liðurstrax betur.”
„Ó. hrópaði hún hrædd. „Hver eruð
þér? Ó. sleppið niérl"
„Auðvitað mun ég sleppa yður. en
eruð þér færar um að standa? Þér
þekkið mig ekki. en ég er alveg meinlaus.
það fullvissa ég yður um.”
Hún gerði árangurslausa tilraun til
þess að standa upp. en tókst aðeins að
komast upp á hnén. Siðan kjökraði hún
sturluðum rómi? „Ég verð að fara. ég
verð að fara. Ég hefði ekki átt að
koma."
„Þvi get ég vel trúað." sagði sir
Richard og kraup enn við hlið hennar.
„Hvers vegna komuð þér? Eða er þetta
kannski ósvifin spurning?"
Þetta varð til þess að auka ekkasog
hennar. Hún gróf andlitið i höndum sér.
tilraði. vaggaði fram og aftur og gaf frá
sér óskiljanleg orð.
„Jæja!" sagði rödd fyrir aflan sir
Richard.
Hann leit snöggt um öxl. „Pen! Hvað
ert þú að gera hér?”
,.Ég elli þig," svaraði Pen. og horfði
gagnrýnin á grátandi stúlkuna. „Ég tók
lika með ntér barefli. þvi að ég hélt að þú
ætlaðir að fara að hitta þennan and-
styggilega stamandi mann. Éger viss um
að hann ætlar að gera þér eitthvað illt.
Hver er þetta?”
„Ég hef ekki minnstu hugmynd um
það," svaraði sir Richard. „Og ég á eftir
að lala um þessa bjánalegu eftirför þina.
Góða ntin getið þér ekki hætt að gráta?"
„Hvað er hún að gera hér?" spurði
Pen. alls ósnortin af þessum aðfinnslum
hans.
„Það veit hamingjan! Ég fann hana
liggjandi á stignum. Hvernig fær maður
kvenmann til þess að hætta að gráta?"
„Ég held að þú gætir það ekki. Ég
býst við að hún fái móðursýkiskast. Og
ég fæ ekki séð hvers vegna þú ættir að
vera að faðma fólk, sern þú þekkir ekki."
„Ég var ekki að faðma hana."
„Mér sýndist það nú." mótmælti Pen.
„Ég býst við." sagði sir Richard
napurlega, „að þú hefðir frekar viljað að
ég stigi yfir hana og gengi svo ntina
leið?"
„Já. einmitt.” sagði Pen fljótmæll.
„Láttu ekki eins og bjáni! Það hafði
liðið yfir stúlkuna.”
„Nú?" Pen kom nær. „Af hverju
skyldi það hafa verið? Veistu það að mér
finnst þetta hálfeinkennilegt."
„Mér finnst . það alveg jafn
einkennilegt." Hann lagði hönd á öxl
kjökrandi stúlkunnar. „Svona nú! Það
hjálpar ekki neitt að vera að grála.
Getið þér nú ekki sagt mér hvað það var
sent kont yður i slikt uppnám?"
Stúlkan gerði lokaátak tii þess að
halda aftur af grátinum og tókst að
koma upp úr sér: „Ég var svo hrædd!"
„Já, ég þóttist vita það. Hver var það
sem hræddi yður?”
„Það var rnaður!" snökti stúlkan. „Og
ég faldi mig og þá kom annar maður og
þeir fóru að þræta og ég þorði ekki að
hreyfa mig af hræðslu urn að þeir
myndu heyra í mér. Sá stóri sló hinn og
hann datt og lá kyrr. Sá stóri tók
eitthvað úr vasa hans. og svo fór hann.
og ó.ó. hann fór svo nálægt mér. að ég
hefði getað snert hann nteð því að teygja
fram höndina! Hinn maðurinn hreyfði
sig aldrei og ég varð svo hrædd að ég
hljóp. svo varð allt svart. og ég held að
það hafi liðið yfir mig."
„Hlupuð í burtu?" endurtók Pen með
fyrirlitningarróm...Óttalega var það hug-
leysislega gerl! Fóruð þér ekki að hjálpa
manninum. sem var sleginn niður?"
„Ó. nei. nei. nei!" veinaði stúlkan.
„Ég verð nú að segja að þér eigið
ckki skilið að lenda í sliku ævintýri. Og
ef ég væri þér þá myndi ég ekki sitja
lcngur á niiðjum stignum. Það hjálpar
ekki neitt auk þess sem það gerir yður
mjög bjánalega."
Þessi hvassa ræða varð til þess að
stúlkan reiddist. Hún leit upp og
hrópaði: „Hvernig vogið þér yður? Þér
eruð dónalegasti ungi maður sem ég hef
nokkurn linia hitt!"
Sir Richard tók undir handlegginn á
henni og hjálpaði henni að standa á
fætur. „Hérna — þér afsakið hann
frænda minn. ungfrú!" sagði hann hálf-
titrandi röddu. „Mjög illa uppalinn
drengur. Mætti ég stinga upp á að þér
hvilduð yður á bekknum hér i smátima.
meðan ég fcr að athuga árásarstaðinn.
sern þér lýstuð svo vel fyrir mér.
Frændi rninn. sem eins og þér sjáið er
vopnaður barefli. mun vera yður hér til
verndar.”
„Ég kem með þér." sagði Pen i
uppreisnartón.
„Þú skalt einu sinni á ævinni gera
eins og þér er sagt.” sagði sir Richard. lét
48 Vikan 9. tbl.