Vikan - 01.03.1979, Blaðsíða 27

neinu. Elínborg var þó nokkuð hissa á þvi
hve óvenjusnemma hún var nú á ferð. Hún
var vön að koma, þegar heimilisfólkið var
að ljúka hádegisverði og fá sér bita i eldhús-
inu. Hún var einstæðingur. En þótt hún
væri greind að eðlisfari, var hún ekki eins
og fólk er flest. Hún var góð kona og vel
innrætt og lagði aldrei illt til nokkurs
manns.
Nú settist hún og tók að harma það að
Elinborg væri veik. Hún bauðst til að fara í
lyfjabúð og sækja handa henni séra Friðriks-
skammta. En Elínborg kvaðst nú hafa
eitthvað sterkara. En gamla konan sagði,
að séra Friðriksskammtar ættu eiginlega
við gegn öllum mannlegum meinum.
Frú Elinborg lá í rúminu og horfði á
gömlu konuna. Hún var að sjá eins og
fuglahræða, og svo dúðuð, að ekki sást
neins staðar i hana sjálfa nema bláandlitið,
rjótt og kringlótt, en holdugt og
skvapkennt, og undarlega skýrt og hýrlegt.
í móbrúnum augunum var kímnisglampi,
eins og ljósi brygði fyrir einhvers staðar
innst inni, sem lýsti upp andlitið og gerði
það viðkunnanlegt.
Var það þessi sjálfumglaða gamla kona,
sem hún átti að gleðja? Hafði Guð sent
henni hana? Af svip hennar varð ekki séð,
að hana skorti neitt. Aleiga hennar var
strigapoki og kistill, sem hún lagði á gólfið.
En þessa fjármuni bar hún hvert sem hún
fór. Þrátt fyrir það að Elínborg hefði þekkt
hana í áratugi, komst hún aldrei að því,
hvað pokinn og kistillinn höfðu að geyma.
Elinborg ávarpaði gömlu konuna:
„Þú ert snemma á fótum.”
„Það kemur nú ekki til af góðu.”
„Jæja, ekki það?”
„Ég vissi að þú varst veik og ætlaði ekki
hingað. En þegar ég gekk framhjá húsinu
þínu, var eins og mér væri skipað að koma
til þin. Mér þykir vænt um það núna af því
að þú varst veik. Ég á sjálf tvo séra
Friðriksskammta sem ég vil gefa þér. Þeir
hressa þig áreiðanlega.”
„Þakka þér fyrir, og ég ætla að þiggja
annan skammtinn,” sagði Elínborg til þess
að gera gömlu konuna ánægða. Enda
ljómaði andlit hennar af gleði yfir því að
hafa getað gert Elinborgu þennan greiða.
Og Elínborg hélt áfram:
„Jæja, svo þú ætlaðir ekki til mín? Hvert
varstu að fara?”
„Ég er á leiðinni til konu sem býr á
Grettisgötunni.”
„Er þetta áríðandi?”
„Já, ég ætla að biðja hana að gera mér
greiða.”
„Get ég ekki gert það, svo þú þurfir ekki
að fara lengra?”
Gamla konan þagði við.
„Það er mjög leiðinlegt, mjög óþægilegt,
að vera að biðja fólk að lána sér, en nú er
ég nauðbeygð til þess, ef ég á að halda
lífinu.”
Elínborgu fannst nú að Guð hefði sent
hana, svo nú gæti hún fengið tækifæri til
þess að efna heit sitt og sagði:
„Hvað vanhagar þig um?”
„Ég á engin kol í ofninn minn, hef ekki
getað yljað upp í heila viku. Mér hefur ver-
ið svo hryllilega kalt. Ég ætlaði að; hiðja
konuna að lána mér kolapoka. Að vísu get
ég ekki greitt henni fyrr en um mánaða-
mótin. Þá fæ ég peninga hjá bænum.”
Þetta var 21. febrúar, kalt i veðri og frost
höfðu verið daglega að undanförnu. Elín-
borg gat vel skilið að gömlu konunni hefði
ekki verið hlýtt. Og nú þóttist hún
sannfærð um það að hún hefði verið send
sér. Hún hafði sjálf sagt, að hún hefði ekki
ætlað til Elinborgar, en gat þó ekki gengið
framhjá húsinu hennar. Og Elínborg sagði
við gömlu konuna:
„Þú þarft ekki að fara lengra. Ég læt þig
hafa kol í ofninn þinn það sem eftir er
vetrarins. Það er svo stutt.”
„Það er eins og ég hafi aldeilis átt
erindið! Engin furða þótt mér væri ýtt til
þín. En ég skal greiða kolin um leið og ég
fæ peningana frá bænum.”
„Nei,” svaraði Elínborg, „mér ber að
greiða þetta.”
Gamla konan hváði, eins og hún hefði
ekki heyrt orðin, en Elínborg hélt áfram:
„Sjáðu til. Mér leið svo illa í gær og fyrri-
nótt. í nótt svaf ég vært, og nú líður mér
miklu betur. Finnst þér ekki von að mig
langi til að gera einhverjum gott?”
Gamla konan leit á hana og móbrúnu
augun leiftruðu og hún sagði:
„Ég hef oft tekið eftir því, að þú hugsar
öðruvísi en fjöldinn, Elínborg.”
Vorið 1929 fluttu þau hjónin Elínborg
og maður hennar Ingimar Jónsson, skóla-
stjóri á Vitastig 8A í Reykjavík. Hús þetta
var þá ekki alveg fullgert. Samt var búið á
hæðunum og í risinu. Þau hjónin tóku
þriðju hæð á leigu. Ekki voru þau fyrr búin
að koma sér fyrir á hæðinni, en Elínborg
tók að verða vör við einhverja veru á reiki
þar. Hún er skyggn og lýsti þessum manni
9. tbl. Vikan 27