Vikan - 08.03.1979, Qupperneq 41

hurfu út í myrkrið og eru þar með úr
sögunni.
Skerandi óp barst nú um gangana.
Ljósmyndarinn mundaði tæki sín, og var
engu Iíkara af svipbrigðum hans en að nú
ætlaði hann að taka hina fullkomnu mynd.
En þó að ópið hafi verið skært og mikið, þá
virtist tilefnið öllu minna. Þetta var bara
unglingsstúlka, sem dottið hafði á
svellbungu fyrir utan Klúbbinn, og blæddi
þó nokkuð úr enni hennar. Hún fór heim
skömmu síðar með saum I enni og grát-
bólgna hvarma.
Ekki var hún fyrr farin en tvær kyn-
systur hennar á svipuðu reki drösluðust inn
alblóðugar í andliti. Önnur hafði runnið á
hálum klaka, en hin verið barin af manni
sínum fyrir utan Hótel Borg.
Dauðadrukknar voru þær saumaðar
saman, en sýndu lítið þakklæti við brottför.
Var helst á þeim að skilja, að aldrei hefðu
þær komið á lúalegri stað en Slysavarðstof-
una. Læknarnir ypptu öxlum og glottu.
Næsti sjúklingur var miðaldra maður,
sem keyrt hafði verið yfir, og bar hann þess
greinileg merki, því hjólför voru yfir hann
miðjan. Hafði hann verið skilinn eftir í
blóði sínu á miðjum Laugavegi, en
bílstjórinn náðist þó seinna um nóttina. Sá
slasaði bar sig vel, og nægði að sauma hann
saman hér og þar.
Alla nóttina hélt fólk áfram að streyma
inn. Flest voru þetta þó minni háttar
tilfelli, sem auðvelt var að ráða bót á — en
mikið var grátið. Starfsfólkið var á einu
máli um, að þetta væri með rólegri helgar-
nóttum I langan tíma, og skýringin líklega
sú, að þetta var síðasta helgi í mánuðinum
og fólk ekki með of mikla peninga handa á
milli. VIKAN var að tygja sig heim, þegar
mikill kvenforkur um sextugt birtist í
dyrunum, í sundurtættum samkvæmiskjól
og með svöðusár I andliti. — Þetta var bara
bóndinn, þetta var bara bóndinn, kjökraði
hún á meðan henni var komið fyrir á
borðinu. — Svona endar þetta alltaf,
þegar við förum á þorrablót, bætti hún við.
Hún lá enn á borðinu, þegar við kvöddum,
og klukkan var langt gengin í fimm. Við
vorum reynslunni ríkari og vissum fyrir
víst, að ef áfengi hefði ekki verið með í
ferðum fólks þetta kvöld, þá hefði aðeins
einn sjúklingur komið á Slysavarðstofuna.
Það var drengurinn, sem skar sig á hendi og
um var getið i upphafi þessarar greinar. En
hvað um það. Við héldum heim sannfærðir
um að við hefðum náð öllu sem máli skipti
þessa nótt, en það var nú ekki alveg rétt.
Fyrstu fréttir, sem maður heyrði
morguninn eftir, voru á þá leið, að ung
stúlka hefði verið barin til óbóta seinni
hluta nætur og hlotið bana af. Einnig var
tekið fram að hún hefði verið flutt á slysa-
deild Borgarspítalans — en þá vorum við
nýfarnir...
EJ
Og nefið var
listílaga
samansaumað.
Allt tilbúið
f yrir aðgerð.
Hann rann
á nafið I hálkunni.
þessi varð til þess, að læknarnir gátu farið
að snúa sér að drengnum, sem fundist hafði
fyrir utan Tónabæ. Frá því að hann kom
inn, hafði hann barist þannig um á hæl og
hnakka, að ekki nægðu færri en 4 lögreglu-
þjónar til að halda aftur af honum. Einnig
hafði faðir hans bæst í hópinn, þannig að í
allt voru það 5 menn, sem héldu
drengnum. Var honum gefin sprauta, og
sljákkaði þá í kauða. Úr básnum mátti enn
heyra unga læknastúdentinn vera að reyna
að hafa sjúkrasöguna upp úr þeirri lyfjuðu
með bláu hendurnar, en gekk lítið. Þó mun
þetta líklega hafa verið góð æfing fyrir
stúdentinn.
Nú fór að hægj^st um hlutina aftur.
Ungi drengurinn, sem fundist hafði fyrir
utan Tónabæ, var nú allur orðinn rólegri,
og þeir feðgarnir leiddusit nú hönd í hönd út
spítalaganginn, kvöddul með ró og spekt,
IO. tbl. Vikan 41