Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 29

yngri þegar hún var komin í hana. Hún
var feimin að þiggja þessa gjöf, fyrstu
gjöfina frá honum. Á kvöldin leiddust
þau eftir götunum eða borðuðu á litlum
notalegum veitingahúsum og nutu þess
að vera saman. Elin var alltaf síðust upp
i háttinn. Hún var í herbergi með
norskri kennslukonu sem steinsofnaði
strax og hún lagðist út af. En Elin lá og
horfði á mánann og hugsaði um Arnvið
sinn.
i^AÐ komu engin póstkort frá Elínu
frænku til fjölskyldunnar. Og varla gat
þessi ferð á blómasýninguna staðið i
heilar þrjár vikur. Þau veigruðu sér við
að auglýsa eftir henni. Hún hafði aldrei
sagt neitt um það hvenær hún kæmi
aftur heim og var ekki skuldbundin að
standa þeim reikningsskap gerða sinna.
En þetta var samt einkennilegt. Og
hreint ekki henni líkt.
— Maður gæti haldið að hún hefði
aldrei átt frí, sagði Inga, sem var dóttir
Ottós og þriggja barna móðir. Og við
sem buðum henni með okkur til
Dalanna og Jemtlands. Það kostaði
hana ekki svo mikið sem krónu!
— En liklega töluverð óþægindi!
muldraði Ottó og gaut augunum út
undan sér á litlu ormana sem tröðkuðu i
rósabeðunum hans.
— Þú ert þokkalegur afi! Annars skil
ég ekkert í ykkur karlmönnunum. Þið
eruð allt í einu farnir að taka málstað
Elínar. Það er eins og við séum
blóðsugur, öll hin! Það er sannarlega
ekki ástæða til að ráðast að okkur.
— Við skulum nú taka þessu með
skynsemi. sagði Ásta. Elín okkar kemur
fljótlega heim aftur og allt verður eins
og fyrr.
En loksins á föstudag, rúmum þrem
vikum eftir brottför Elinar, kom póst-
kort. Ásthildur og Gunnar höfðu boðið
tólf manns i mat. Það var enga hjálp að
fá og heimilið var á öðrum endanum.
Nú fundu jrau sárt til þess að Elin
frænka var hvergi nálæg. Póstkortið
kom óvænt gegnum bréfarifuna og þó
að það hefði verið tímasprengja. hefði
hún ekki valdið meira fjaðrafoki. Kortið
olli miklum geðshræringum. Elin
skrifaði frá Nice!
— Guð hjálpi mér, tautaði Ásthildur
aftur og aftur og blakaði kortinu til að
kæla andlitið. Þetta er blátt áfram stór-
hættulegt. Hún er kolvitlaus. Hvernig
Láttu ekki svona. Mér er alveg sama,
. i þótt tegundin
deyiút.
endar þetta . . . hvað getum við gert . . .
ég þoli þetta ekki...
— Næstu fréttir verða sjálfsagt að
hún sé að hugsa um að ganga i það
heilaga, sagði lnga og hneig uppgefin
niður í sófann. Hún hafði enga aðstoð
fengið við börnin i heilar þrjár vikur.
Elin frænka hafði svo gott lag á þessum
litlu óþekktarormum. Hún saknaði
hennar sárlega.
— Væri það svo slæmt? spurði Birgir.
Það væri eitthvað meira vit í þvi fyrir
hana en að snúast við ykkur. Það er
meira vit i kollinum á Elinu frænku en
ykkur hinum samanlagt — án allra
undantekninga.
— Mikið ertu sniðugur, sagði kona
hans ískalt og leit á hann með fyrir-
litningarsvip.
D/
ANMÖRK skartaði sinu fegursta
daginn þann, þegar ferðalangamir héldu
heimleiðis. Aftast í bílnum sátu Arn-
viður og Elín, héldust í hendur og nutu
þess að vera til. Sólin skein notalega og
vermdi hnakkann þægilega.
— Ég er lika heitur hér, sagði
Arnviður brosandi og lagði höndina á
brjóstið. Viltu finna?
Um leið og Elin lagði höndina á
hjartastað glampaði á sléttan einbaug á
hendinni.
— Hvað heldurðu að fjölskyldan segi,
vina mín, sagði Arnviður.
— Ég hugsa ekkert um það, sagði
Elín. Þau hafa aldrei hugsað um hvernig
mér liði. Þau hafa nóg með sitt. Og nú
þurfa þau ekki að hafa áhyggjur af mér
lengur fjárhagslega.
— Ég er áhyggjufullur, sagði
Arnviður. Setjum nú svo að þeim finnist
ég ekki þin verður.
— Það erum við tvö sem eigum að
eyða ævinni saman, sagði Elín þýðlega.
Enginn tók á móti þeim, enda vissu
þau ekkert um það hvenær Elín hugsaði
sér að snúa heim. Elin og Arnviður tóku
bil heim og keyptu með kaffinu i
leiðinni. Og atvikin höguðu því svo að
þau rákust á Jennu i brauðbúðinni og sú
var ekki sein á sér að þjóta til og segja
fréttirnar.
Og þau voru ekkert að biða eftir að
Elín léti heyra í sér. Fjölskyldan valt
eins og stórfljót upp tröppurnar að litlu
ibúðinni hennar og það hafði ekki gerst
síðan á siðustu jólum! Þetta var eins og
kviðdómur, sem stóð þarna tilbúinn að
kveða upp dóminn.
En Elin opnaði aðeins dyrnar i hálfa
gátt.
— Þið hefðuð átt að láta mig vita að
þið ætluðuð að koma. sagði hún
ásakandi. Þó ég fegin vildi get ég ekki
boðið ykkur inn. Arnviður er staddur
hérna,svo að...
Amviður! Þau heyrðu hana segja það
sjálfa. Jenna hafði þá tekið rétt eftir.
Hún var með mann með sér!
— Ég býð ykkur seinna, sagði Elin.
Við Arnviður vorum einmitt að tala um
að bjóða ykkur öllum í hádegisverð á
sunnudaginn. Þá getum við sýnt ykkur
myndir úr ferðinni, sagt ykkur ferða-
söguna og spjallað saman. Svo er ég með
smágjafir handa börnunum.
Þau stóðu sem steini lostin og umluðu
eitthvað óskiljanlegt á leiðinni út aftur.
Þau staðnæmdust úti á götunni og
horfðu undrandi og ráðþrota hvert á
annað. Þeim fannst veröldin grá og köld,
en samt virtist sólin skina og glampa á
gluggunum hennar Elínar frænku.
— Mér hefur aldrei liðið verr, mér
fannst ég svo lítilfjörleg, þetta er niður-
lægjandi, sagði Ásta ergileg.
— Hvað sagði ég! sagði Ásthildur
skræk.
— Elin hefur alltaf verið svo skynsöm
og heilbrigð i hugsun, sagði Ottó. Það er
ekki hægt að segja annað.
— Skritið, sagði Vernharður. Mér
fannst hún blátt áfram falleg, sáu fleiri
en ég hvað hún blómstrar?
— Hvemig fer fyrir okkur, stundi
Jenna. Ég skil ekki gamalt fólk sem
tekur upp á því að gifta sig!
lnni í stofunni stóðu Elín og Arnviður
á bak við tjöldin og gægðust út. Þau
horfðu kímileit á hópinn hverfa. Svo litu
þau hamingjusöm hvort á annað og
fundu bæði að upp frá þessu yrði allt
auðveldara.
Endir
21. tbl. Vlkan 29