Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 22

Ég vaknaði við fótatak á ganginum.
^Nóttin virtist hafa verið svo stutt og
Rose var strax komin með morgunteið
til mín. En þegar ég lauk upp þreyttum
augum minumsáégaðenn var dimmt
í herberginu, um leið heyrði ég að fóta-
takið hélt áfram fram hjá dyrum
mínum. Ég var nú glaðvöknuð og ákvað
að rannsaka málið, það sem gerst hafði
fyrr um nóttina hafði læknað mig af ótt
anum við hið yfirnáttúrulega. Ég fór i
sloppinn minn og inniskóna og reyndi að
rökræða í hljóði við sjálfa mig. Hver
svo sem hefði farið fram hjá dyrunum
yrði að koma sömu leið til baka þvi að
hann eða hún gat ekki komist lengra en
að veggnum sem lá að gamla klaustrinu
og herbergin sem lágu við hliðina á mínu
voru öll auð. Kannski var þetta svefn-
gengill og þar sem ég vildi ekki vekja
ótta að ástæðulausu opnaði ég dyrnar
hljóðlaust og varlega. Það var nógu
bjart til að ég gæti séð út allan ganginn.
Fyrst leit ég til vinstri, en þar voru allar
dyr lokaðar. Síðan leit ég til hægri.
Gangurinn var auður, ég stóð þarna
agndofa og vissi ekki hvað ég ætti að
gera. Einhver mannvera hlaut að hafa
orsakað fótatakið og sú mannvera var
nú ósýnileg. Hafði einhver farið inn í
auðu herbergin sem lágu við hliðina á
minu? Það áleit ég ekki, því að ég hafði
einmitt hlustað eftir öllum hugsan-
legum hljóðum og alls ekki heyrt
neinar dyr'lokast né opnast.
Ég ætlaði að komast að niðurstöðu I
þessu máli. Ég læddist hljóðlega frá einum
, dyrum til annarra og sneri húnun-
um. En eins og ég hafði búist við voru
þær allar læstar. Eini möguleikinn var
klausturveggurinn. Einhvers staðar í
viðnum hlutu að leynast dyr. Ég renndi
fingrunum eftir mynstrinu. I þvi var nóg
af útskurði og ójöfnum og ég ýtti á
árangurslaust. Þó hlaut að leynast þarna
inngangur. Kannski var hann neðar í
veggnum. Ég lagðist á fjóra fætur, svo
upptekin af þessari könnun minni að
töluverður tími leið þar til ég tók eftir að
einhver stóð fyrir aftan mig! Blóðið
fraus I æðum mínum. Ég gat aðeins
hreyft augun og sá móta fyrir stigvéli.
Ég greip andann á lofti. Allt í einu greip
hönd um öxlina á mér, og um leið var
önnur sett fyrir andlit mitt, þannig að
ég gat hvorki hrópað né séð. Var þetta
karlmaður, kona eða afturganga, sem
réðist þannig á mig? Ég barðist um af
öllum kröftum en handleggirnir héldu
þéttingsfast utan um mig og ég var jafn
hjálparlaus og fanginn fugl. Augnabliki
seinna var ég rifin á fætur og dregin eftir
ganginum.
' Hvert var verið að fara með mig?
Hver voru örlög mín? Illilegt spark
sendi mig fljúgandi í gegnum loftið. Þar
lá ég skrámuð og rugluð, varla með
meðvitund og beið eftir annarri árás.
Smám saman gerði ég mér Ijóst að ég lá
á gólfinu i mínu eigin svefnherbergi.