Vikan


Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 40

Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 40
MORGAN KANE rósatré fyrir móöur sína. Rósir voru einu blómin sem honum datt i hug þessa stundina. „Jú, þau eru meö rósir,” sagði eigand- inn. „Jack Davenport leggur þó meiri áherslu á grsnmeti og ávexti en hann stundar einnig svolitla akuryrkju. Rósir er orðin sérgrein ásamt öllum þessum nýju tegundum.” Gary kinkaði kolli. „Davenport, er það eigandinn.” „Já” „Hefur hann búið hér iengi?” „Ja — tiu ár eða lengur. Hann gerir það gott með aUa þessa vermireiti, fólk kemur og kaupir hjá honum það sem það velur sjálft. Hann er Uka með sölu- búð á markaðinum á miðvikudögum. Gary fékk sér annan bjór og fór. Þegar hann var farinn sagði maður einn að það vaeri nú heldur seint að kaupa rósir i apríl. Maður getur fengið það sem maður vill árið um kring nú orðið,” sagði gest- gjafinn. „Þeir geyma rætumar, pakka þeim i poka.” Mennirnir hlógu og gleymdu gestin- um. Þegar Betty Davenport kom inn frá gróðurhúsinu þar sem hún hafði verið aUan morguninn, sagði frú Hughes, hús- hjálpin hennar, henni frá því að gest hefði borið að garði. „Hann spurði um einhverja frú Havant. Hann var að selja bækur.” „Einkennilegt,” sagði Betty rólega. „Hvemig skyldi hann hafa fengið okkar heimilisfang.” „Ég vona bara að allt sé í lagi. Það er aldrei of varlega farið. Hugsaðu þér bara ef ég hefði ekki verið hérna og þú hefðir verið úti að vinna. Hann hefði getað gengið aö öllum þínum eigum.” Húsið var alltaf skilið eftir opið og frú Hughes, sem horfði iðulega á glæpaþætti sjón- varpsins, hafði áhyggjur. „Ég er að velta því fyrir mér hvort þú ættir að tilkynna lögreglunni þetta? Hann er hérna kann- ski í ránsferð.” „Ég held að hann hafi verið raunveru- legur sölumaður,” sagði Betty. „Honum hefur bara verið gefið upp rangt heimilisfang.” Frú Hughes var ekki ánægð, tautaði eitthvað í barm sér og fór í burtu ósk- andi þess að hún hefði tekið eftir bíl- númeri hans. Betty var einnig djúpt hugsi. Nú hafði einhver komist að leyndarmáli Kate, liklega eiginkonan og hún sent einkaspæjara á eftir henni. Betty hafði sjálfviljug hjálpað Kate í blekkingárleiknum, þessi hræðilega gamla kona hafði eyðilagt líf dóttur sinnar og það var ekki nema réttlátt að hún nyti einhverrar ánægju. En hvað var í vændum. Það varð að vara hana við því að lok- um mundi einkaspæjarinn finna hana. Hann þyrfti ekki annað en að elta hana heim í næsta skipti. Gary var á barmi örvæntingar þegar hann yfirgaf krána í Chodbury St. Mary. Hvernig átti hann að finna frú Havant? Gat það verið að hann hefði misritað heimilisfangið? Það gat verið að í flýtinum hefði hann farið línuvillt í gestabók hótelsins eða mislesið nafn hússins. Hann stansaði við pósthúsið. Ef ein- hver i þorpinu hét Havant þá hlutu þeir að vita það. Hann varð að bíða meðan gömul kona sótti ellilaunin og yngri kona keypti frímerki á sjónvarpsleyfið sitt. Pósthússtjórinn, þrekvaxin kona og vingjamleg með silfurgrátt hár klippt i styttur, sagði honum að enginn í þorp- inu bæri nafnið Havant. „Þér gætuð reynt að leita í síma- skránni,” stakk hún upp á. „Kannske býr (á sem þér leitið að í hinum Chod- bury þorpunum. Þau eru auk St. Mary, Efra og Neðra, og léng|ra í burtu. Það er að segja ef vinur yðár hefur sima.” „Þakka yður fyrir. Ég ætla að reyna það,” sagði Gary. , En það var enginn einasti Havant i símaskránni, sem hann fann i símaklefa fyrir utan. Hann varð að fara aftur á Svarta svaninn og athuga þetta og gera sér haldgóða áætlun um hvað hann ætlaði að gera þegar hann loksins fyndi hana. Ef hún hefði verið á Hæðabýlinu, hvað hefði hann þá gert þegar dymar voru opnaðar af vinnukonunni? Ekki hefði hann getað notað skrúflykilinn með vitnið til staðar og gæti þar að auki hafa lent i erfiðleikum með að lokka frú Havant út úr húsinu, hversu mjúklega sem hann hefði talað. Hann hefði orðið NÝ BÓK EFTIR LOUIS MASTERSON Ný bók um Morgan Kane sam greinir fró atburðunum vkS Little Big Hom 26. júni 1876 og hlutverki Morgan Kane, spæjara fyrir 7. riddaraliösherdeild Custers hershöfðingja I þehn hildarieik. Bókin f æst I öllum bókaverslunum. að drepa vinnukonuna líka, því hún hefði bent lögreglunni beint á hann ef frú Havant hefði fundist myrt. Gary hryllti við öllum þessum tilhugsunum. Á sinn hátt var hann ánægður með að þetta varð fýluferð. Að taka upp vopn og drepa manneskju viljandi var svolitið annað en að leggja púða yfir andlit stúlku til þess eins að þagga niður í henni. Hann minnti sjálfan sig á að auðvitað grunaði frú Havant hann ekki um að hafa myrt Söndru. Hann varð að muna það. Það eina sem hún gæti fullyrt var að hún hefði séð þau saman, jafnvel þó lögreglan yfirheyrði hann gætu þeir ekki sannað að hann hefði farið heim með Söndru. Þau höfðu ekki hitt neinn þegar þau gengu inn í fjölbýlishúsið og hann hafði fjarlægt allt sem gefið gæti til kynna að hann hafði verið inni í íbúð- inni; það var pottjjétt. Það gat ekki verið eitt einasta fingrafar neins staðar. En þau gætu hafa sést úr glugga. Ef svo væri myndi lögreglan þegar hafa fengið lýsingu á honum og væri þá ekki að skora á almenning að veita að- stoð. Og þó svo væri hefðu þeir þegar búið til mynd af honum og sent út. Næsta skref var að fara aftur á Svarta svaninn og líta í gestabókina. Yfir hádegisverðinum, sem var köld skinka og salat með osti og súrsuðu grænmeti, ræddi Betty Davenport við mann sinp Jack um það sem gerst hafði urþ' morg'tminn cp hún minhfist í að hifri yrði að hriiigja í Kate qg vara hatu Við. Jack, gildvaxinn maður með hrukk- ótt, veðurbarið andlit og mjög blá augu, var að flýta sér til þess að komast aftur tii vinnu sinnar, taka saman kassana sem hann ætlaði með á markaðinn dag- inn eftir. „Hvers vegna ekki að láta hana í friði, vesalings stúlkuna?” sagði hann. „Hún fær að vita þetta nógu fljótt þegar þessi náungi finnur hana, það gerir hann áreiðanlega.” „En hún ætti að segja honum frá því — viðhaldinu á ég við.” Betty varð að nota þetta orð því hún fann ekkert sem lýsti karlfrillu. „Það verður ekki gaman fyrir þau, hvorugt þeirra, ef hann fær stefnu.” „Það verður ekki stefna, heldur um- sókn,” sagði Jack. „Ég held að það verði fjórar tylftir.” „Fjórar tylftir hvað? Ö, af blómkáls- kössum. Allt í lagi. En svo að við snúum okkur aftur að Kate ...” „Láttu það bíða þar til í kvöld,” sagði Jack. Þá yrðu vörurnar komnar á vagn- inn og tilbúnar til þess að fara með þær snemma morguns. „Hún getur ekki talað um það meðan hún er að vinna. Þið getið svo rabbað saman á eftir. Kannske kemur hún í heimsókn bráð- lega. Hún grisjaði salatið vel siðast.” Framhald í nœstablaði. 40VikaH.3a.tM,
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.