Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 35

Fimm mínútur med
WILLY BREINHOLST
EIGINKONAN FÆR ÞAÐ ÖÞVEG'Ð
Frú Dóra Bergs, forstjórafrú,
var í innkaupaleiðangri i einu
stærsta vöruhúsi bæjarins. Hún
hafði tekið mann sinn með sér til
að vera viss um að hafa nóg af
seðlum innan seilingar ef hún
rækist á eitthvað sem hana
langaði í. Og það er víst óhætt
að segja að seðlaveski Bergs for-
stjóra hafi verið vel troðið —
það var svo vel troðið að fólk
hefði getað freistast til að ætla
að hann gengi með heila síma-
skrá innan klæða. Hvað um það,
við skulum ekki vera með neina
beiskju út í þá sem betur mega
sín. Peningar eru ekki allt og þá
sérstaklega ekki verðbólgu-
peningar í verðbólgulandi.
Frú Dóra var stödd i lampa-
deildinni. Hana vantaði ekkert
sérstaklega lampa og hún var
ekki með neinar ráðagerðir þar
um þangað tii hún rak augun
í dýrlegan borðlampa úr Sevéres-
postulini með bleikum silki-
skermi. Hann væri tilvalinn í
forstofuna ofan á Chippendale-
kommóðunni. Frú Dóra hafði
vanist því að fá það sem hún
benti á og þess vegna benti hún
áSevéreslampann.
— Hvað hann er fallegur,
dæsti hún og tók hann i fang'
til nánari skoðunar. Hvað kostar
hann?
— 120 þúsund krónur — og
þá er skermurinn innifalinn.
— Það er ekki svo dýrt, ég tek
hann.
Þá kom Bergur forstjóri og
eiginmaður hennar í loftköstum
aftan að henni.
— Þú kaupir ekki þennan
lampa, sagði hann og reif
lampann úr höndum konu
sinnar sem horfði forviða á.
— Hvers vegna ekki, yndið
mitt? Hann myndi fara svo vel
ofan á Chippendalekomm-
óðunni i forstofunni.
Bergur forstjóri setti lampann
frá sér og sagði: — Þegar ég
segi nei, þá meina ég NEI!
Hann var orðinn reiðilegur
útlits. Frú Dóra hristi höfuðið
og vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið. Hvað var að manninum?
Hann var ekki vanur að haga sér
svona. Fram að þessu hafði hún
fengið hvaðeina sem hún benti
á. Hún skildi hvorki upp né
niður i manninum.
— Þetta er ekta franskur
Sevéreslampi, Bergur! Að visu
ekki antik... en...
Forstjórinn klemmdi saman
varirnar þannig að þær urðu ná-
hvítar og ekki var annað að sjá
en að sú neðri væri farin að
blána.
— Þú færð hann ekki, hvæsti
Bergur á milli samanbitinna
tannanna — skilurðu það?
Frú Dóra tók hann afsíðis.
— I guðanna bænum, maður,
getur þú gefið mér einhverja
skýringu á hvers vegna þú hagar
þér svona? Hvað hefurðu eigin-
lega á móti þessum lampa?
Skýring forstjórans var
eftirfarandi:
— Ég hef einu sinni áður farið
með þér í lampaleiðangur. . . ég
gæti trúað að það væru 15-20 ár
síðan. Við vorum nýgift og ég
lét það eftir þér að kaupa einmitt
svona lítinn lampa með bleikum
skermi. Þú getur ekki ímyndað
þér hvað ég hef séð eftir þeim
kaupum allt fram á þennan dag.
Þegar við vorum komin með
hann heim og þú varst búin að
stilla honum upp á einhvern
skápinn varð okkur strax ljóst
að í samanburði við hann voru
öll hin húsgögnin slitin og úr sér
gengin. Og það kom á daginn!
Til að byrja með þurfti ég að
kaupa nýtt veggfóður á alla
íbúðina — og í þá daga uxu
peningarnir mínir ekki á
-trjánum! Síðan voru öll
húsgögnin bólstruð upp á nýtt
og þá kom í ljós að teppið var
orðið allt of gamalt og þá þurfti
að kaupa nýtt. Og ekki bætti úr
skák að þá varst þú orðin eilítið
snobbuð þannig að það dugði
ekkert minna en ekta
Hammadanteppi til að fullnægja
þér. Og Hammadanteppi eru dýr
eins og þú kannski veist!
— Já, en elsku Bergur...
— Og hvað gerðist svo eftir
að við vorum búin að fá okkur
Hammadanteppin? Jú, rándýr
málverk i gullrömmum sem við
áttum féllu ekki lengur að heild-
inni þannig að það varð líka að
skipta um þau. Það kostaði
peninga og alltaf var það ég sem
borgaði. Og til þess að geta
borgað varð ég að vinna óguð-
lega yfirvinnu hjá fyrirtækinu.
Þegar þáverandi forstjóri tók
eftir hversu mikill vinnuhestur
ég var hækkaði hann mig í tign
og gerði mig að skrifstofustjóra.
Það var einmitt það sem þú
viidir — að verða skrifstofu-
stjórafrú! En þvi fylgdu enn
meiri útgjöld, nýir kjólar, pelsar
og skartgripir. Þú eyddir öllum
peningunum sem ég aflaði. Ég
stritaði og púlaði á skrifstofunni
í von um stöðuhækkun og þar
með hærri laun. Ég var gerður
að aðstoðarforstjóra, það var þá
sem við keyptum einbýlishúsið .
.. og það var dýrt grín vina mín!
Mig vantaði meiri peninga,
hærri laun.
— Já, en elsku Bergur, hvað
kemur þessi litli lampi öllu þessu
við....
— Leyf mér að ljúka máli
mínu, kona! Ég varð að þræla
næstum allan sólarhringinn til
jjess að valda öllum þeim verk-
efnum sem á mig var hlaðið.
Þegar svo gamli forstjórinn
hrökk upp af valdi stjórn fyrir-
tækisins mig sem eftirmann
hans vegna þess að ég var
vinnudýr og ekkert annað. Og
síðan ég varð forstjóri hef ég
orðið að vinna allan sólar-
hringinn til að halda fyrirtækinu
gangandi. Aldrei er stundar-
friður . . . starfsfólkið heimtar
atvinnulýðræði og krefst þess
að trúnaðarmaður þeirra taki
sæti í stjórn fyrirtækisins, það
heimtar launajafnrétti og
bráðum vill það fara að stjórna
fyrirtækinu upp á eigin spýtur ef
svo fer sem horfir. Þar sem ég er
forstjóri fyrirtækisins skellur
þessi kröfubylgja yfir mig og allt
er þetta litlum vesölum borð-
lampa að þakka. Ég var hundrað
sinnum hamingjusamari á
meðan ég var aðeins óbreyttur
skrifstofumaður sem flaug út í
frelsið á hverjum degi klukkan
fimm þegar vinnudegi var lokið.
Sem sagt, Dóra mín, þú færð
ekki þennan lampa! Heldurðu
e.t.v. að ég hætti á að verða
gerður að aðalforstjóra fyrir
einn skitinn Sevéreslampa?
Onei!!
38. tbl. Vikan 35