Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 24

Frú Breiðfjörð var að hringja og bjóða
okkur í „eins og þú ert" boð
inn, þá mun allt verða í lagi, vertu viss.
Þú munt fljótlega gleyma þessari mar-
tröð þinni.” Hann klappaði mér á öxlina
og ýtti mér síðan út um dyrnar.
Ég þurfti á einveru að halda til að
hugsa um það sem frændi minn hafði
sagt svo ég hélt til herbergis mins. Ég
starði á rúmið og hugsaði um hvort ég
hefði fallið út úr því um nóttina og hvort
ég hefði getað komið niður þar sem ég
hafði legið þegar ég rankaði við mér. Ég
varð að viðurkenna fyrir sjálfri mér, að
það var mögulegt. En þegar mér varð lit-
ið á mjúk útsaumuð sængurfötin mundi
ég allt of vel eftir þvi hve fast ég greip i
þau þegar ég heyrði fótatakið og þegar
ég steig upp úr hlýju rúminu til að
athuga hver væri á ferli. Ég var nú viss
um að þetta hefði í raun og veru gerst.
Þetta hafði ekki veriðdraumur.
Ég sat við gluggann minn og horfði út
yfir vel hirta garðana en sá þó ekkert því
ég var svo djúpt niðursokkin i hugsanir
minar. Hver var það í þessu húsi sem gat
haft áhuga á að ráðast á mig? Gat það
verið Manning, þessi þögli risi, sem vildi
mér illt? Hver vissi hvað hann hugsaði?
Allt i einu sá ég augu Simonar fyrir mér.
James frændi hafði sagt að hann vildi
ekki að ég væri ein með honum, það
hlaut að vera góð og gild ástæða fyrir að
Manning var ráðinn til að gæta hans all
an sólarhringinn. Ég minntist þess líka
þegar ég óvart sló hann i höfuðið með
árinni hve hræddur hann var þegar
hann komst til meðvitundar um að hann
hefði fengið enn eitt kastið sem hann
ekki gat munað eftir. Ég reyndi að gera
mér í hugarlund hvernig þessi köst hans
lýstu sér. En ég ýtti hugsuninni til hliðar
þvi ég hvorki vildi né gat tekið þeirri
hugsun að Simon vildi mér eitthvað illt.
Ég minntist þess að nú kæmi frú
Buller-Hunter aftur frá systur sinni.
Frú Hodges vissi það áreiðanlega og
einnig að sá undirbúningur sem hún
hafði lagt í veisluhöld Clives gat orðið að
engu við komu frú Buller-Hunter.
Þegar ég mundi eftir því hatursfulla
augnaráði sem frú Hodges hafði sent
mér fór ég að hugsa — gat verið að hún
væri geðbiluð? Hafði hatur hennar
beinst að mér? Ég var viss um að hún
hefði getað gert þetta því að innst inni í
djúpum augum hennar vissi ég að leynd-
ist grimmd. En myndi hún ganga eftir
ganginum um miðja nótt i þeirri veiku
von að ég myndi yfirgefa herbergi mitt
til að rannsaka málið? Það virtist
óliklegt. Siðan greip mig hræðileg
hugsun. Ef ég hefði ekki vaknað, hefði
þessi mannvera þá komið inn í herbergi
mitt og ráðist á mig í svefni?
Ég útilokaði Clive strax. Litlar veiklu-
legar hendur hans höfðu ekki þann styrk
sem til þurfti til að halda svona þétt um
mig. Vaughan? Hataði hann enn fjöl-
skyldu mína og mig? Gat þetta hafa
verið hann? Eða var þetta eitthvert
vinnuhjúanna sem ég ekki þekkti sem
verið hafði í leit að einhverju verðmætu
þegar ég hafði truflað?
r
Okkur þætti það mjög gaman . . .
Ég á von á Gissuri á hverrí stundu.
Þaö er tími til að fara,
Mína . . . ertu tilbúin?
GISSUR
GULLR0.5S
O
B/LL KAVANAGU l
frank fletcuer
7----------------------------
Það er siminn til þin,
Mína frænka . . . það er frú
Breiðfjörö
Leyndardómar
onmla klaustursins
þetta allt vera raunverulegt en þetta
var aðeins martröð sem þú hefur eflaust
fengið vegna þess hve djúpt þú syrgir
systur þina. Slíkt er ekki óvenjulegt þeg-
ar um slikt álag er að ræða. Þú getur trú-
að mér, enginn vill þér illt hér í húsinu.”
„Martröð? Heldurðu að ég hafi verið
sofandi? Frændi, þetta var enginn
draumur, þetta gerðist i raun og veru.
Ég er með skrámur eftir að sparkað var í
mig. Ég fullvissa þig um að ég var glað-
vakandi þegar ég reis upp af gólfinu,”
mótmælti ég örvæntingarfull.
Hann hristi höfuðið alvarlegur. „Já,
vina mín, ég er viss um að þá hefurðu
verið vakandi. En skilurðu ekki að þú
hefur vaknað þegar þú féllst út úr
rúminu eftir martröðina?” Það var ótti i
augum hans þegar hann grandskoðaði
andlit mitt eins og hann væri að reyna
að fullvissa sig um að ég hefði
sannfærst. „Eg vona að þú sért ekki
mikið meidd eftir fallið? Láttu Rose
biðja frú Hodges um krem til að deyfa-
sársaukann. Annars hef ég ekki svo
miklar áhyggjur af skrámunum. Það
sem ég hef verstan bifur á er ástæðan
fyrir þessari martröð þinni. Eins og þú
veist, hef ég kynnst geðsjúkdómum
töluvert. Samkvæmt minni reynslu eru
róandi lyf og góður svefn besta
lækningin. Ég mun sjá til þess að þú fáir
laudanumtöfiu þegar þú ferð að sofa í
kvöld, taktu hana áður en þú ferð í rúm-
ið. Þessar töflur hafa hjálpað frænku
þinni mikið.”
Hann þrýsti að lokum hendur minar.
Siðan stóð hann upp eins og til að gefa i
skyn að samræðum okkar væri lokið. En
ég var ekki búin að ljúka mér af.
„Þetta var allt svo raunverulegt,
frændi. Hvernig getur þetta verið
draumur? Eg fann hendurnar fyrir
vitum mér, sparkið og sársaukann þegar
ég lenti á gólfinu....” En jafnvel meðan
ég sagði þetta fann ég efann læðast að
mér. Gat þetta hafa verið martröð?
Hafði ég raunverulega aðeins dottið út
úr rúminu minu?
„Taflan, Della. Mundu að taka hana
24 Vlkiw 38. tbl.