Vikan - 20.09.1979, Blaðsíða 37

Hann hörfaði í flýti og hjarta hans barðist um.
Ef þetta var íbúð frú McBride þá var hún með
mann hjá sér. Öllu frekar hafði hann
misreiknað sig og Indíánatjaldið var þá hinum
megin við garð lyfjabúðarinnar.
hlaut að vera sú sem hann leitaði að,
hugsaði Gary með sér þegar hann ók út
úr London og ákvað að gera nú áætlun.
Hún var örugglega ekkja. Hann hafði
hitt margar slíkar síðan hann byrjaði í
þessu dyraþrepastarfi. Hvað viðskiptin
varðaði voru þær tímaeyðsla en þær
höfðu stundum áhuga á öðru sem hann
seldi ekki opinberlega.
Rökin fyrir því að frú McBride hlaut
að vera ekkja voru þau að hún hafði
dválið alein á Svarta svaninum. Auð-
vitað gæti hún verið fráskilin. En ef svo
var, hvers vegna skyldi hún fela sig á svo
fáförnum stað? Samkvæmt hans reynslu
voru fráskildar konur annaðhvort glað-
lyndar og eltust við sviðsljósið, stundum
af of miklum ákafa, eða þær voru væng-
brotnir fuglar sem eltust við meðlögin.
Seinni tegundin myndi ekki hafa farið á
Svarta svaninn.
Hann stansaði á bensínstöð sem var
opin allan sólarhringinn til þess að fá
bensín og keypti sér vasaljós líka.
Fotherhurst reyndist vera lítill bær og
eina heimilisfangið sem Gary hafði var
Indíánatjaldið, án götunafns. Hann
fletti upp í símaskránni í símklefa og sá
þar aö Indíánatjaldið var við Dover
Road, aðalgötuna sem lá í gegnum bæ-
inn. Hann fann staðinn strax.rverslun
sem seldi barnaföt. Gluggatjöldin gáfu
til kynna að fyrir ofan væri íbúð, öðrum
megin við var svo lyfjabúð og hinum
megin kjötbúð.
Gary sat í bílnum sínum hinum megin
götunnar og íhugaði málin. Augsýnilega
bjó frú McBride fyrir ofan búðina. Hann
hafði búist við venjulegu húsi, að öllum
líkindum einbýlishúsi, sem hefði fengið
nafn sitt af einhverri dularfullri ástæðu;
kannske það liti út eins og indíánatjald.
Hann hafði vonað að það stæði eitt sér
svo hann gæti komist að því óséður.
Hann yrði að gera það sama og hann
hafði gert við stúlkuna — ekki með
nauðguninni, vitanlega, en það sem á
eftir hafði fylgt. Púða, síðan taka allt
upp úr skúffum. Honum líkaði ekki að
þurfa að gera þetta en hann varð.
Morðið á stúlkunni hafði verið slys en
hún gat sjálfri sér um kennt — hún
hafði æst hann upp með því að sýna
honum fótleggi sína. Síðan hafði hún
boðið honum inn og látið sem þyrfti að
ganga á eftir sér. Það hefði ekki haft
neitt að segja og hún hefði verið á lífi
núna ef hún hefði ekki verið svona vit-
laus. Núna varð frú McBride að deyja
líka. Þegar allt var búið og gert myndi
hann hugsa: Það var ekki til neins að
falsa rán og skilja sölu dagsins eftir; það
leit út fyrir að hann myndi græða á
þessu.
Hann kæmist ekki inn að framan án
þess að brjóta upp búðardyrnar og þar
með væri hann að bjóða vandræðunum
heim. Gatan var auð núna en einhver
gæti ekið fram hjá og staðið hann að
verki. Það hlaut að vera hægt að komast
inn á bak við.
Hann skildi bílinn eftir nokkur
hundruð metrum neðar í götunni, setti á
sig hanskana og með vasaljósið í vasan-
um gekk hann niður næstu hliðargötu
þar til hann kom að mjóum stíg sem lá
eins og aðalgatan. Meðfram gangstígn-
um var röð af litlum háreistum húsum.
Einstaka sinnum lá stígur milli hús-
anna að bakdyrum þeirra sem við göt-
una stóðu. Hann varð að reikna út hve
Iangt frá hliðargötunni Indíánatjaldið
var til þess að sjá hver voru bakhús þess.
Hann sneri aftur á aðalgötuna og
taldi skrefin frá versluninni að hliðar-
götunni. Þrjú hundruð sjötíu og tvö
skref. Tveir bílar óku fram hjá honum
meðan hann stikaði leiðina. Síðan gekk
hann niður hliðargötuna yfir á göngugöt-
una. Ljóslaust reiðhjól rann hljóðlaust fram
hjá honum og gerði honum bilt við. Þrjú
hundruð sjötíu og tvö niður göngugötuna
og hann var þrjá metra
frá næsta stíg. Hann leit í kringum sig.
Allt var hljótt. Þó var alls ekki hægt að
segja neitt um það hvort einhver sæi
hann úr glugga. Hann fór inn á stíginn
og fann að hann lá til vinstri. Hann varð
að taka áhættuna á að nota vasaljósið.
Hann sá nú malbikaöan stíg sem lá fram
hjá húsaröð og garða á hægri hönd. Ef
hann færi yfir þann næsta myndi hann
koma til móts við Indíánatjaldið.
Gary hljóp yfir kálbeð — moldin var
mjúk undir skónum hans — og kom að
víragirðingu. Hann fór yfir hana og stóð
í háu grasi, mjög blautu. Stuttur geisli
frá vasaljósinu sýndi honum tveggja
metra háan steinvegg. Hann stóð kyrr.
Kunnugleg borgarhljóðin voru allt í
kringum hann: Köttur breimaði, það
heyrðist í umferðinni í fjarska. Hann
gekk hægt eftir veggnum og leitaði að
stað, þar sem hægt væri að klífa hann. I
einu horninu hékk grein af tré í hinum
38. tbl. Vlkan 37