Vikan - 11.10.1979, Síða 16

Moltex
Comblnette
buxurog bleia
í einulagi
Sérstakar
nætur-
Heildsölubirgðir Halldór Jónsson hf.
KVIKMYNDALEIGA
Kvikmyndafilmur og vé/ar tilleigu.
SÍM/ 77520:

Glæsileiki
cinkcnrtir hcimilisuvkin frá KPS, \orci<i.
Þu fa ri) allt i ddhúsid i tízkulitum, eldavclar
gufugleypa, ka'liskápa, frystiskápa, frystikistur of>
uppþvottavclar.
4
4r
— Tryggur heimilisvinur.

F ÖTIN hiífðu okkur vcl
fyrir kuldanum, svo að við nutum
ánægjunnar af vindinum, Ég fann að
roðinn færðist í vanga mína.
Við vorum komnar heim fyrr en við
höfðum reiknað með.
„Það var svo auðvelt að ganga aftur
heim, heldurðu að þú treystir þér til að
ganga upp í klukkuturninn?” spurði ég.
„Það held ég, dagurinn er svo heiður
og bjartur að það væri synd að missa af
þessu tækifæri," svaraði hún.
Ég starði upp á grænleitan turninn
sem gnæfði hátt yfir umhverfið.
„Hvernig komumst við þangað upp?”
spurði ég.
Frú Buller Hunter hló við. „Ekki eins
og þú virðist álita með því að fikra
okkur upp veggina. Veistu ekki um
dyrnar sem liggja að turninum?"
Ég viðurkenndi að ég vissi ekkert um
þær og elti hana síðan gegnum dyrnar
og upp tröppurnar. Þegar við komum að
þeirri hæð sem svefnherbergi mitt lá á,.
fórum við til hægri og að veggnum sem
var beint fyrir hinum endanum, á móti
kirkjuveggnum.
„Hér eru dyr sem hverfa snilldarlega
inn i viðarskreytinguna," sagði frú
Buller-Hunter.
Ég horfði áhugasöm á þetta og ákvað
með sjálfri mér að athuga vegginn sem
lá að kirkjunni, og athuga hvort ég
fyndi einhverjar svipaðar dyr faldar þar.
Hún ýtti á sérstakan stað í viðar-
verkinu, án þess aðsnúa né toga i neitt,
og dyrnar opnuðust strax. Fyrir innan sá
ég dimman gang og snúinn stiga sem lá
uppá við.
Ég horfði full aðdáunar á frú Buller-
•Hunter. „Hvernig vissirðu hvernig ætti
að opna þær? Hvernig vissirðu að þú
áttir að ýta hér?”
Hún brosti út undan sér. „Della mín,
þegar frændi þinn lagði til að við litum á
útsýnið frá turninum var lang einfald-
ast að spyrja hvernig maður kæmist
þangað?”
Ég leit skömmustulega niður. „Ég
held að ég hljóti að vera hálfgerður
kjáni, mér hefði aldrei dottið í hug að
spyrja," sagði ég.
„Jæja, þá erum við að leggja upp I
turninn. Dragðu djúpt að þér andann
þvi þetta er hátt og erfitt, það geturðu
veriðviss um."
Það reyndist svo sannarlega rétt og
fljótlega var ég komin með svima.
Vöðvar mínir voru aumir og ég var laf-
móð. Það var mér þvi ekkert undrunar-
efni þegar vinkoma mín lýsti að lokum
yfir að hún gæti ekki komist lengra. En
hún manaði mig áfram og þar sem ég
var komin svo langt var ég ekki mikið
fyriraðgefastupp.
„Þegar þú kemur upp stigann sérðu
dyr sem þú verður á ýta upp og þá getur
þú gengið út á svalirnar. Canterbury-
dómkirkjan liggur i norðaustri,” sagði
frú Buller-Hunter. Ég heyrði glymja I
málmtröppunum þegar hún hélt aftur
niður á við.
Á leiðinni upp varð mér hugsað til
þess hve vel hún hefði lagt lýsingar
frænda míns á minnið, hún var svo
örugg þegar hún lýsti þvi hvernig
umhorfs væri þarna uppi, að ætla mætti að
hún hefði oft farið |ietta. En hve hún var vel
gefin miðað við mig.
Loksins náði ég dyrunum og tókst
með erfiðismunum að opna þær. Þegar
ég kom út blindaði Ijósið mig eftir
myrkrið fyrir innan og vindurinn var
svo sterkur að ég gat varla náð andan-
um. Fyrir ofan var himinninn. hefður og
blár. Þegar ég leit niður, svimaði mig svo
að, úg gfeip um handriðið og lokaði
augunum, þó fannst mér ég enn sjá
landslagið vagga fyrir neðan mig. Þrátt
fyrir þær upplýsingar frú Buller-Hunter
að |xua fræga útsýni lægi til norðauslurs
hafði ég ekki hugmynd unt hvar áttirnar
lágu svo að ég lagði af stað í hringferð í
kringum turninn. Loksins kom ég auga á
það, Canterburydómkirkjan, eins og
klippt út úr ævintýrabók, var svo fagur-
lega staðsett að ég stóð sem töfrum
slegin.
Ég hallaði mér fram á handritið til að
sjá betur í kringum mig og fann að ég
féll — féll niður í dauðann.
Öp mitt fyllti loftið. ég reyndi að ná
festu á einhverju sem ekki gaf eftir.
Jörðin virtist koma fljúgandi á móti mér,
tilbúin til að taka á móti illa meðförnum
líkama minum, þegar sterkur storm
sveipur kom allt i einu á móti mér og
kastaði mér aftur frá brúninni og inn á
svalirnar. Um leið og ég byrjaði að
ímynda mér að ég hefði fundið einhvern
snerta mig, sá ég að efsta pilsið mitt var
fast við handriðið og þannig hjálpað til
við að bjarga lifi minu.
Þegar ég flýtti mér aftur að
dyrunum sá ég allt I einu fæturna.
Karlmannsfætur! Þar sem ég læddist
meðfram veggnum og reyndi að halda I
múrsteinana með brotnum nöglunum
sneri ég höfðinu og horfði beint framan í
Manning. Ofsahræðsla greip mig, ég
þaut i gegnum dyrnar, flýtti mér niður
tröppurnar og steingleymdi óttanum um
að falla i tröppunum, maðurinn sem
stóð á svölunum hafði vakið enn meiri
ótta i brjósti mér.
Ég gat hvergi fundið frú Buller-Hunt-
er þegar ég kom inn á ganginn, svo að ég
flýtti mér til herbergis hennar og bank-
aði á dyrnar án þess að loka dyrunum að
klukkuturnsstiganum á eftir mér. Hún
virtist ekki einu sinni verða undrandi á
hamagangnum í mér.
„Svona hávaði getur truflað frænku
þína. Reyndu aðsýna meiri sjálfsstjórn,”
sagði hún ströng á svip.
Ég var ekki I skapi til þess að setja
þetta fyrir mig. Ég settist í stól, án þess
að hún hefði boðið mér það og gróf
andlitið i höndum mér.
„Della, hvað gerðist? Segðu mér það,
barn,” spurði hún ákveðin.
Ég reyndi að segja eitthvað en
kökkurinn I hálsinum var of stór til að ég
gæti sagt neitt. Hún snerist í kringum
mig, neri hendur mínar, sló í kinnar
minar og að lokum hellti hún víni I glas.
16 Vlkan 41. tbl.