Vikan - 11.10.1979, Síða 63

F.f augun eru orðin þreytt, verkur kominn í höfuð, hugsunin orðin óskýr —
slökkvið þá á tækinu og farið að sofa.
Heldur þú að
það sé mögu-
leiki. . .?
Komdu sœll, kæri Póstur.
Ég vona að þú birtir þetta
bréf fyrir mig. Núna er ég í
vandræðum. Ég svaf hjá strák
og við notuðum engar verjur.
Sæðið fór ekki inn I mig, en
það fór utan á kynfœri mín.
Heldur þú, kæri Póstur, að það
sé möguleiki að eitthvað af
sæðinu hafi farið inn í mig? Ef
svo er, gæti ég þá fengið
fóstureyðingu án þess að
foreldrar mínir fái að vita það?
Þetta gerðist fyrir rúmri
viku, svo ég veit ekki ennþá
hvort ég er ófrísk. Getur
læknir séð hvort ég er ófrisk
eftir svona stuttan tíma?
Svo er það annað vandamál.
Geta foreldrar eitthvað sagt, ef
sjálfráða unglingur byrjar að
drekka og reykja.
Jæja, ég vona að þú birtir
þetta bréf fyrir mig og getir
leyst úr þessu fyrir mig.
SM
Það er því miður svo langur
vinnslutími hér á Vikunni að
þegar þetta birtist er heldur seint
fyrir þig að gera eitthvað, hafir
þú orðið ófrísk. Líkurnar til þess
eru þó hverfandi, ef dæma má af
lýsingu þinni. En þó getur
Pósturinn lítið sagt um, hvort
sæðið hefur átt möguleika á að
komast inn í þig eða ekki, því
Pósturinn var þarna hvergi
nálægur. Þú átt að geta fengið
læknisúrskurð um hvort
getnaður hefur átt sér stað mjög
fljótlega, jafnvel eftir eina eða
tvær vikur. Það er algerlega þín
ákvörðun, hvort þú óskar eftir
fóstureyðingu og foreldrar þínir
þurfa ekki að vita um það, ef
það er þér mjög á móti skapi.
Foreldrar geta vonandi ýmis
legt sagt þegar afkvæmin byrjt
að reykja og drekka, en það ei
að sjálfsögðu unglingsins, hvori
hann hlustar á það sem við hann
er sagt. í fæstum tilvikum eri
foreldrar að hafa afskipti al
börnum sínum með einhverr
kvikindisskap í huga, heldur eri
einungis að reyna að veita allt
þá aðstoð og hjálp, sem þeir telja
sig geta veitt. Ef þú hugsar þig
vel um kemstu sennilega að
sömu niðurstöðu og líklega væri
það þér fyrir bestu að fara þér
hægar en þú hefur gert hingað
til og gæta þess að gera ekkert í
fljótfærni, sem þú getur iðrast
síðar.
Það snýst allt um yngri systurina
Kæri Póstur!
Eins og allir aðrir, sem skrifa þér, á ég við vandamál að
striða. Það er varðandi yngri systur mína. Ég er fimmtán
ára og systir mín er þrettán. Það virðist bara vera plássfyrir
hana hér á heimilinu. Mamma tekur alltaf hennar málstað
og hún fœr allt, en ég ekkert. Ef við rífumst, þá öskrar
mamma alltaf á mig og égfæ hvergi frið. Það þýðir ekki
fyrir mig að stíga fæti inn fyrir dyrnar á herberginu hennar,
en það má ekkert segja þótt hún snúi öllu við í mínu
herbergi, þegar ég er ekki heima, og sé með nefið niðri í
öllu sem mér viðkemur. Þegar hún fær svo sinar vinkonur í
heimsókn gefur mamma þeim alltaf að drekka og talar við
þær, en hún gerir ekkert fyrir mínar vinkonur og skammar
mig, ef ég tek eitthvað handaþeim.
Þessi systir mín varð mikið veik fyrir tveimur árum og
hún var líka lengi að jafna sig eftir það en er batnað núna.
Þegar hún var á spítalanum var allt miklu skárra hér heima.
Hún hefur alltaf verið frekar gjörn á að verða veik og nú
síðast, þegar hún var veik í eitt ár, var mamma alltaf að
tala um að ég ætli að vera góð við hana. Það þýðir bara
ekki neitt, því hún gerir aldrei neitt fyrir aðra. Þótt ég
hjálpi henni að taka til í herberginu sínu ogfarifyrir hana
út I sjoppu og feira fæst hún aldrei til að gera það sama
fyrir mig í staðinn. Hún er líka leiöinleg við mínar vinkonur
og dónaleg, svo engin þeirra vill heimsækja mig. Hún
hangir nefnilega alltaf yftr okkur og það má ekkert segja
við hana, þá verður mamma brjáluð og rekur vinkonur
mínar út.
Ég hef reynt að tala um þetta við mömmu, en hún vill
ekki hlusta. Pabbi hefur reynt að tala um þetta við hana
líka, en mamma segir að hann haldi bara með mér og skilji
ekki neitt. Þau eru alltaf að rifast og ef pabbi siðar þessa
systur mína og skipar henni að láta mig I friði og allt mitt,
kemur mamma og segir að hann sjái ekki neitt nema mig.
Svo tala þau ekki hvort við annað og þá held ég að henni
litlu hundleiðin/egu systur minni líði allra best.
Góði Póstur, hjálpaðu mér, þetta er allt svo leiöinlegt að
mig langar helst til að strjúka aö heiman. Það er sko ah eg
öruggt að ég fer strax og ég er oröin sexlán ára, en þangað
til verð ég víst að reyna að stilla mig. En get ég ekkert gert?
Svaraðu mérf jótt. _
bimmtán ára Breiðholtsbúi.
Því miður, þú átt alla samúð Póstsins en það er víst harla lítið,
sem hann getur gert þér til hjálpar. Ef til vill hjálpar það þér ef
þú reynir að skilja mömmu þína og ástæðuna fyrir þvi að hún
breytir svona. Orsökin er án efa að veikindi systur þinnar hafa
verið henni mikið áfall og í viðleitni sinni til að reyna að
hjálpa systur þinni ofverndar hún hana. Það er engum til
góðs, allra sist systur þinni, en við þetta ræður mamma þín
ekki og þú getur lítið annað gert en beðið og vonað að allt
lagist eftir því sem tímar líða. Reyndu að leiða hana systur
þína sem allra mest hjá þér og þú ættir að vera allra elsku-
legust við hana þegar hún er leiðinlegust við þig. Það getur
orðið til þess að hún sjái að sér og einnig til þess að opna augu
móður þinnar fyrir því sem er að gerast. Farðu ekki að strjúka
eða fara að heiman, þótt þú verðir sextán ára. Þú verður að
afla þér menntunar til þess að geta staðið síðar á eigin fótum í
lífinu og til þess þarftu á aðstoð foreldra að halda. Hins.vegar
gæti það orðið til góðs að þú færir á heimavistarskóla einn
vetur eða út á land á sumrin. Reyndu sem allra mest að
forðast árekstra, þú getur alltaf talað um málin við pabba
þinn, þegar útlitið virðist óglæsilegt. Mundu að þegar til
lengdar lætur getur þessi lífsreynsla líka orðið þér að ein-
hverju gagni og miklu líklegra er að ástandið verði systur
þinni til tjóns en þér. Og það væri skaði, því hún á örugglega
við sín vandamál að stríða. Veikindi geta skilið eftir stór ör á
sálarlífi barna og unglinga og síðar verður þér ef til vill ljóst að
systir þín hefur þurft meira á aðstoð og félagsskap þínum að
halda en þú gerir þér grein fyrir í dag.
4I.tbl. Vikan 63