Vikan - 18.10.1979, Qupperneq 25

minn. Eg vissi ekki hvers vegna, en ég
vildi ekki að þær töluðu um þig, um
vináttu okkar. Það . . . eiginlega eyði-
lagði hlutina. Mamma skildi það.
„Ray er vinur þinn, og hann er
strákur, Lisa. Svo einfalt er það," minnti
hún mig á.
Ég var fjórtán ára þá og þú varst sextán
ára. Eg var sein að þroskast, sein að
breytast, sein að skilja við æskuna.
Stundum þetta siðasta ár hef ég hugsað
til þessa gullna tinia og óskað þess að ég
væri aftur horfin lil þessara löngu liðnu
daga.
i» Löngu liðnu? Það eru aðeins sex ár
síðan, því ég er tuttugu ára núna. En —
sann löngu liðnu.
Hvenær fór þetta að breytast fyrir
okkur, Ray? Hvenær fórum við að gera
okkur grein fyrir þvi að vinátta okkar
hefði þrokast og dýpkað?
Stundum held ég að það hafi verið
haustmorguninn sem Vaskur gamli dó.
Hann var sextán ára og það var ég lika
— mamma og pabbi höfðu keypt hann
þegar ég var mánaðar gömul. Hann var
hluti af lífi minu, hlekkur við hina
dásamlegu daga bernskunnar. Ég vissi
að hann var gamall, ég sá að hann
hreyfði sig hægt, að hann gekk þar sem
hann hafði áður hlaupið.
En þrátt fyrir það þá hugsaði ég ekki
um að hann myndi deyja, þar til ég fann
hann í uppáhalds horninu sínu við
eldhúsdyrnar. Þú hélst utan um mig
meðanég grét.
Og daginn eftir komstu með Kát.
„Hann kemst nú ekki í hálfkvisti við
Vask," sagðir þú varlega. Svo fórstu að
hlæja.
„Hann kemst reyndar ekki í hálfkvisti
við nokkurn hund. hann er bara rakki."
Þá tókstu upp vasaklútinn þinn og
þurrkaðir mér um augun þvi ég var aftur
farin að gráta. Svo lést þú Kát i fang
mér, og þannig var það. Hann kom ekki
i stað Vasks. hann fékk sinn eigin stað.
Þú eyddir miklum tíma í að þjálfa hann,
kenna honum að hlýða.
„Hann er meira hundurinn þinn en
minn,” sagði ég eitt sinn.
Þú leist á mig og eitt augnablik stóð
heimurinn kyrr.
„Skiptir það nokkru?" spurðir þú
blíðlega.
Stuttu eftir þetta kysstir þú mig í
fyrsta sinn. Við höfðum verið á skóía-
dansleik og við gengum heim í tungl-
skininu. Þú tókst í hönd mina og við
brostum hvort til annars, svolítið
óörugg, því við höfðum aldrei gert þetta
áður. Við sátum i rólunni á veröndinni
og við töluðum hljóð og alvarleg um
hvernig það yrði siðar, þegar þú værir
kominn í háskóla að læra lögfræði og ég
væri enn í menntaskóla.
Við sögðum að ekkert myndi breytast.
Við bjuggum i háskólaborg, svo þú færir
ekki að heiman. Við myndum hittast,
einsogalltaf.
Svo kysstir þú mig.
Núna, nokkrum áruni síðar þegar ég
lít til baka, þá man ég enn eftir alsælu
þessa augnabliks, eins og ég væri að
eilifu lokuð í sápukúlu, eða glerkúlu,
eins og hengd er á jólatré.
En sápukúlur springa og glerkúlur
brotna ef ekki er farið varlega með þær.
Ogég varóvarkár.
Þú hafðir rétt fyrir þér um það að
ekkert myndi breytast. Þetta voru góðir
tímar, þú stritaðir i háskólanum og ég
stritaði í mínum skóla til þess að fá góða
útskrift. Ég var ekki metnaðargjörn: Ég
ætlaði að vinna á leikskólanum þegarég
hætti.
Fólkið mitl og fólkið þitt voru svo
góðir vinir að það var engin spenna í
santbandi okkar. Kannski var það hluti
af vandræðum okkar, kannski var allt of
auðvelt fyrirokkur.
Framli. á lueslti sidti.

.AWIEJ
frískandi þurrkur
vættar spritti
á skrifstofuna
íbílinn
í feröalög
Heildsölubirgöir
Halldór Jónsson hf.
"j
viSurkenndir úrvals pennar fyrir
atvinnumenn, kennara og námsfólk.
Rotring téiknlpennar og teiknláhöld
fást í þægilegum einlngum
skóla og teiknistofur.
sstræti 2 Simi 13271
jf
—
I ,1111. m íh 6114 'Bf —

4Z. tbl. Vikan 25