Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 23

orkueftirlitið. Og rannsóknir eru þegar
byrjaðar.”
„Hver sér um rannsóknirnar?” Það
var Kimberly sem spurði.
„Kjarnorkueftirlitið. Við spurðumst
fyrir og við getum fengið fullkomna
skýrslu þeirra. Kjarnorkueftirlitið
vinnur opinberlega. Þegar við fáum
þessa skýrslu þá ákveðum við hvað gera
á við þessa filmu.”
„Og þá er hún dauð. Ég trúi þessu
ekki,” sagði Richard. „Kimberly, ætlar
þú bara að sitja þarna? Ég á við að þetta
er sígilt. Einn árans armur ríkisvaldsins
lítur eftir öðrum armi ríkisvaldsins, þeir
fela skítinn hver úr öðrum. Þú heldur þó
ekki að kjarnorkueftirlitið eigi eftir að
fella þessa pilta, er það? Jú, þeir láta
þetta líta vel út að öllum Iíkindum. En
strákarnir I kjarnorkueftirlitinu og eigin-
hagsmunapiltarnir eru eins og bræður.
Það er farið með þá út að borða og flogið
með þá til Bermuda. Og svo er allt
klappað og klárt. Jesús. Pétur. þú
heldur þó ekki að þetta verði gert öðru-
vísi, er það?”
„Vertu ekki að draga Kimberly inn i
þetta,” sagði Jacovich stranglega. „Þetta
er ekki hennar mál. Og þetta er heldur
ekki þitt mál. Þetta er mál þeirra manna
sem stjórna. Þið verðið bæði að
skilja að þetta er viðkvæmt mál. Og þó
þið getið ekki skilið annað, þá hafið þið
nú þegar framið lögbrot og eigið það á
hættu að vera stefnt og ég má hundur
heita ef þessari stöð verður stefnt. Ekki
ef ég get komið I veg fyrir það."
„Heyrðu, Jacovich.” Rödd Richards
var allt í einu orðin róleg og vingjarnleg.
„Segðu mér nú eins og er. Hvaðan kem-
ur þrýstingurinn? Hver er það sem ýtir
á?”
„Það er enginn þrýstingur og það er
enginn sem ýtir neinu. Ég geri það
sem hver viti borinn maður myndi gera i
minni aðstöðu, með þær staðreyndir,
sem ég hef fyrir framan mig.”
„Reyndu ekki að gabba gamla kempu,
Don,” hélt Richard áfram. „Ég er búinn
að ganga í gegnum svona lagað áður, of
oft. Það er alltaf einhvers staðar þrýst á.
Ég er bara að spyrja hver það er, fleira er
þaðekki.”
„Það er enginn þrýstingur,” endurtók
Jacovich þreytulega, „nema ef ég tel
þrýstinginn frá þér. Og ég tel þig
hæfileikamann en líka æsingamann.
Reyndar te) ég þig vera móðursjúkan."
„Nú, jæja, það er alltaf gott að leggja
spilin á borðið, Donny-boy,” sagði
Richard, „og ég tel þig vera skíthræddan
aulabárð!”
„Richárd!” hrópaði Kimberly. En
hann var þegar kominn út.
Hún leit á Jacovich sem starði
tómlega fram fyrir sig, eins og maður
sem naumlega hefur sloppið frá því að
verða fyrir handsprengju. Hún gat
vorkennt honum, það var vist, en hins
vegar langaði hana líka til þess að bæta
við: Sömuleiðis! Hún yppti bara öxlum
og gekk niður ganginn þar til hún fann
Richard, þar sem hann rétti sig upp frá
því að fá sér að drekka úr gosbrunni.
„Maður lifandi,” sagði hún og reyndi
að brosa þó hún væri enn í uppnámi,
„þú kannt ekki mikla mannasiði, góði.”
„Enga mannasiði!” Hann hló en varð
svo alvarlegur aftur. „Þeir veiddu þig, er
það ekki, Kimberly? Nú, ég er ekki hissa.
Ég hef séð þetta gerast áður. Fólk sem
hefur barist með mér, ég meina
raunverulega barist, og ég hef séð
hvernig það hefur verið veitt með sams
konar glysmælgi um ábyrgðarhluta. Við
viljum öll vera fullorðin. Og þannig
veiða þeir mann. Þeir láta manni líða
eins og maður sé krakki, vegna þess eins
að maður er öskureiður, eins og það sé
eitthvað rangt við að fullorðinn maður
hrópi á óréttlætið. Það er ekki barnalegt,
skal ég segja þér, það er það rétta. Það
sýnir andlega heilbrigði. Það er
óheilbrigt að hrópa ekki hástöfum. En
þannig vinna þeir. Og þeir hafa heila-
þvegið þig.”
„Hamingjan sanna,” muldraði
Kimberly. „Ég er orðin svo leið á
þessum vana þínum. Þessir byltingar-
4.
HLUTI
kempustælar. Ef þið aðeins skilduð
aðferðir óvinarins, börnin góð, þá sæjuð
þið hvernig skepnur raunverulega eru.
„Þetta er sama rullan sem þú hefur
verið að fara með árum saman, Richard.
Hlustaðu nú, ég skammast min ekki
fyrir að vera i góðu starfi, að vinna mér
inn nóga peninga. Ég vonast ekki aðeins
til þess að halda starfi mínu, heldur til
þess að komast i annað og betra starf og
vinna mér inn ennþá meiri peninga. Svo ef
það er það sem þú átt við með að láta heila
þvo sig, þd hefur þú rétt fyrir þér.
Ég er heilaþvegin. Og enn annað, núna
þegar ég hugsa um það, þú ert sá sem
hringdir i mig og sagðist vera orðinn
svolítið þreyttur á þessu lausastarfi og
hvort þú mættir koma inn úr kuldan-
um svolitla stund og ég gæti þá hent til
þín beini. Er það ekki satt?”
Richard neitaði að svara. Hann hristi
bara höfuðið í örvæntingu og hélt inn
ganginn.
Hún hljóp nokkur skef á eftir honum.
„Heyrðu, við eigum enn eftir að vinna
töluvert að þættinum minum. Það fyrsta
á aðsýna eftir nokkra daga, og —”
Richard hélt áfram. Hann lét sem
hann heyrði ekki i henni.
Kimberly sneri sér hnuggin við, nógu
tímanlega til þess að sjá Mac og Don
Jacovich yfirgefa fundarherbergið. Hún
hljóp nokkur skref og náði Mac i því sem
Jacovich gekk fyrir horn.
„Ég þyrfti að tala við Jacovich,” sagði
hún um leið og Mac tók í handlegg
hennar.
„Ah, það er best að biða með það,
Kimberly,” sagði Mac. „Hann er i
uppnámi núna. Geymdu það þangað til í
kvöld, þangað til allir hafa róað sig
svolítið. Meðal annarra orða, þeir
hringdu upp. Það er beðið eftir þér í
litla upptökubilnum. Þú átt beina út-
sendingu í dag, er það ekki?"
„Jú,” sagði Kimberly. Hún reyndi að
láta eins og ekkert hefði í skorist og tókst
það með naumindum. „Ég á að fara í
dýragarðinn i dag, Mac. Það er afmælis-
veisla ljónsins.”
Hún sneri sér við, fór niður og að
litla upptökubilnum. Hún velti því fyrir
sér hvort æsingurinn i Richard ætti eftir
að hafa áhrif á hana, hvort hún myndi
nokkurn tíma fá tækifæri til þess að
vinna að alvarlegu efni aftur.
Annars staðar í byggingunni, í
45. tbl. ViKan 23