Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 48

BrUCE starði á hana, fyrst fullur
vantrúar en síðan samúðar. Að lokum
sagði hann: „Þér virtist þú sjá Dermott?”
Hann hikaði, síðan bætti hann blíðlega
við, eins og hann væri að tala við barn:
„Þú átt við að þú hafir séðeinhvern sem
líktist Dermott, er það ekki? En þú veist
að það gat ekki verið hann.”
Þegar Bruce brosti síðan uppörvandi
til hennar fannst Claire sem hún yrði
að brosa til hans aftur eins og hún helði
aðeins verið að gera að gamni sínu.
„Kannski var þetta bara draugur,” sagði
hún létt og varð allt í einu reið sjálfri sér.
Auðvitað hafði þetta hljómað fáránlega.
Og auðvitað alls ekki sannfærandi.
„Það væri svo sem ekkert ólíkt
honum,” tautaði Bruce, um leið og hann
dró að sér hendurnar og tók fram
sigaretturnar. „Að koma aftur til að
athuga hvernig mér gengi eftir eldsvoð-
ann hjá Langley. Jæja, haltu áfram. Þú
sást einhvem sem líktist Dermott.
Hvar?”
Claire hleypti í brýrnar. „Bruce, þú
ættir að vera búinn að gleyma þessu
fyrir löngu.”
„Gleyma hverju? Ó, áttu við eldinn?
Eða það sem Dermott sagði um hann?”
„Já. Þaðlíka.”
Bruce tróð höndunum niður í vasana.
„Aðrir hafa ekki gleymt því.”
„Auðvitað háfa allir gleymt því. Svo
var Dermott líka fyrst og fremst blaða-
maður. Það var atvinna hans að komast
til botns í slíkum málum.”
Bruce hló stuttlega. „Jæja, ef hann
hefði lifað það að sjá mig núna, hefði
hann sennilega alveg hætt að efast um
samhengi málsins.”
Það var satt, hugsaði Claire. Hún
mundi hvað mágur hennar hafði sagt
Við Dermott, þegar þeir ræddu urn
ástand Langleyverslunarinnar fyrir
þremur árum. Þá hafði Caleb gamli
Langley fundist látinn í versluninni, eftir
að mjólkurpósturinn hafði komist að
þeirri niðurstöðu að grunsamlega mikið
væri farið að safnast fyrir af flöskum
fyrir utan búðardyrnar. Enginn hafði
tekið neitt til þess þó að verslunin hefði
verið lokuð í nokkra daga, því að það
kom sjaldan nokkur maður inn fyrir dyr
í þessari dimmu illa lyktandi smáverslun
á dögum Calembs.
EGAR Bruce tók við þessari erfða-
eign sinni hafði oft heyrst reiðikurr
meðal fólksins. Sögusagnir komu upp
um að stórverslanirnar hefðu reynt að
kaupa eign hans, en að Bruce hefði
þrjóskast við og staðið snilldarlega uppi í
hárinu á þeim. Þá snerist almennings-
álitið honum i hag.
Áður hafði enginn fundið til með
honum. Fólki fannst sem hann hefði
getað sýnt sig áður en gamli maðurinn
dó, en ekki fyrst eftir að hann var orðinn
erfingi. Eins og Bruce hafði áður gefið í
skyn, virtist fólk ekki geta skilið að ef til
vill hefði hann ekki einu sinni vitað að
Caleb var til.
Á þeim tíma hafði Claire hvorki þekkt
Bruce né Langleyverslunina og eigendur
hennar. Hún hafði verið allt of upptekin
við að láta sér lærast að eiginmaður
hennar var ekki við eina fjölina felldur
og að systir hennar hafði haft rétt fyrir
sér.
Claire leit í kringum sig að innkaupa-
körfunni. Sannleikurinn var sá að hún
hafði verið allt of ástfangin af Dermott
til að taka við neinum ráðleggingum, og
blinduð af hömlulausri ást til að sjá galla
hans og ófullkomleika. Siðan, eftir að
hann lést, hafði hún verið allt of dofin af
sorg til að geta gert neitt annað en
halda áfram að lifa. Irtnantómu og eyði-
legu lífi, eins og vélmenni, þar sem hún
bjó nú ein í litla húsinu sem hann hafði
byggt.
„Bruce, ég verð að fara að drífa mig,”
sagði hún. „Ég er ekki enn farin að
kaupa inn fyrir Ruth."
„Jæja, ég reyni að kíkja til þín í
kvöld.” Hann lagði fingur hennar utan
um handfangið á körfunni og þrýsti þá
létt. „Og mundu — enga meiri vitleysu
um að þú hafir séð Dermott.” Hlátur-
hrukkur komu í ljós við augu hans, en
þegar hann leit framan í hana virtist
hann þó vera öllu fremur áhyggjufullur.
Andlitsdrættir Bruces voru of grófir
til að þeir gætu talist fallegir: Það leyndi
sér ekki heldur að augu hans og munnur
lýstu hörku. En þegar hann brosti var
hann sem allt annar maður. Claire vissi
að hann var baráttumaður. Það var
sennilega það í fari hans sem heillaði
hana mest.
Um leið og Bruce beygði sig yfir
hana stirðnaði hann allt í einu upp og
leit fram í verslunina á bak við hana. Þá
heyrði hún einhvern ræskja sig afsak-
andi. Hún sneri sér við og sá Noel
Kendrik stara á þau. á bak við dökk
gleraugun. Breiður munnurinn. sem likt-
ist svo systur hans, var allur eitt sólskins-
bros.
„Já?” sagði Bruce hvasst. Claire tók
eftir því, að nokkru leyti samúðarfull og
að nokkru leyti skemmt, að rödd hans
lýsti óþreyju. Hún vissi vel að hann
hafði hugsað sér að kyssa hana.
„Humm — málverk,” byrjaði Noel
Kendrik. „Aðstoðarmaður þinn segir
mér að þú hafir ekkert eftir Pape. Það er
rétta nafnið, er það ekki? Náunginn sem
blaðamennirnir hafa gefið svo góða
4* Vlkan 4Stbl