Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 25

KJÁRN'
UEIÐSI.A
Tll. KÍNA
„Svo þið lokuðuð fyrir vatnsrennslið og
framleidduð gufu í þeirri trú að vatns-
borðið væri of hátt. Er það rétt?”
„Já, herra, það er rétt,” sagði Godell.
Hann var farinn að finna til ónota-
kenndar og það angraði hann. Hann
hafði búið sig vel í huganum undir ein-
mitt þessar sömu spurningar og hafði
áætlað viðbrögð sin eins nákvæmlega og
honum var unnt. Hvers vegna þá þessa
vanlíðan? Hann vissi það ekki.
„En staðreyndin var,” sagði Robert-
son og rödd hans var nú orðin hvöss,
„að vatnsborðið var orðið hættulega
lágt. Er þaðsatt?”
„Já, herra.”
„Ah, ef ég má ...” Kenneth Lever,
hinn ungi aðstoðarmaður Robertsons,
snerti handlegg yfirmanns sins. Robert-
son kinkaði kolli og læver bar fram
snurnineuna. ..Hvers veena.” sourði
hann hljómlausri röddu, „leit sam-
starfsmaður yðar ekki á hina mælana
sina?”
„Ég —” Godell hikaði og fórnaði
síðan höndum. „Ég veit það ekki. En —”'
Hann hikaði aftur. „Ég held að Ted
Spindler eigi ekki að axla alla ábyrgð á
þessu. Þetta var mjög óeðlileg aðstaða
og allt gekk mjög hratt fyrir sig. Ég stóð
við hlið Spindlers og ekki leit ég heldur á
hina mælana. Aðaláhyggjuefni okkar
þessa stundina var vatnsborðsmælir-
inn.”
Það varð þögn í fundarsalnum sem
aðeins var rofin af hljóði hraðritunar-
vélarinnar. Fljótlega þagnaði hún þó
líka.
Robertson ræskti sig. „Þetta er nóg í
bili, hr. Godell. Við biðjum yður að hafa
okkur afsakaða og vildum fá að heyra
hvað hr. Spindler hefur að segja.”
Godell kinkaði kolli og án þess að líta
á yfirmann sinn, Herman De Young,
gekk hann út úr fundarsalnum. Spindler
sat fyrir utan ásamt einum af yngri
tæknifræðingum stjórnsalarins. Þeir litu
báðir við þegar Godell birtist.
„Hvernig gekk inni?” spurði Spindler.
Godell tókst að brosa dauflega. Hann
gerði tákn með höndunum sem átti að
þýða: Bæði vel og illa. „Allt i lagi, hugsa
ég”
„Hvað sagðir þú þeim?”
Godell yppti öxlum og gretti sig. „Þú
þekkir reglurnar, Ted. Þeir báðu okkur
um að ræða ekki frekar vitnisburð okk-
ar.”
Spindler kinkaði kolli og starði á
gólfið. Dyr fundarsalarins voru opnaðar
og vörður kallaði út: „Ted Spindler?
Gerið svo vel að koma inn núna.”
Þegar Spindler stóð upp sýndi Godell
honum upprétta þumalfingurna og gekk
siðan niður ganginn.
Þetta kvöld stóð Kimberly á svölum
við sundlaug og leit niður á það sem virt-
ist vera Los Angeles eins og hún lagði
sig. Húsið, sem tilheyrði Don Jacovich,
var efst á hinni hæstu hinna mörgu
hæða sem vörðuðu Los Angeles dældina
og skrautleg og ljósum skrýdd stórborgin
lá fyrir framan hana. Hún sá að þetta
var takmarkið, þetta var draumurinn.
Húsið á hæðinni, valdsmannslegt út-
sýnið, sundlaugin og hvítklæddir þjón-
arnir sem hreyfðu sig lipurlega og voru
hátt launaðir fyrir að sýna hópi af
fallegu fólki alúð og kurteisi. Kimberly
sjálf var mjög falleg, íklædd mjúku og
hvítu, með sítt rautt hárið frjálslega
greitt upp á höfuðið og lokkarnir léku
um fallegan hvítan hálsinn. Nýja hár-
greiðslan var umræðuefni og það bæði
gladdi Kimberly og gerði hana tauga-
óstyrka.
Hún hafði rabbað við nokkra aðila,
þrennt hafði bara talað um þetta vana-
lega, kvöldið var enn ungt. Hún hafði
ekki enn fundið neinn fram úr hófi
aðlaðandi, en í svona boðum var fólk sí-
fellt að koma og fara og ef hún fylltist
ævintýraþrá síðar um kvöldið myndi
hún kannski láta einhvern fylgja sér
heim. Full sjálfstrausts og vel meðvituð
um það að hún var nú komin á það stig
að meira gin myndi aðeins gera hana
syfjaða, lét hún eftir sér að fara þangað
sem girnilegt matarborðið var.
Stuttu síðar, þegar hún var búin að
koma sér vel fyrir við lítið borð með full-
an disk af mat, varð hún vör við að ein-
hver nálgaðist hana þrjár gráður á
stjórnborða. Hún leit upp og sá Don
Jacovich meðdisk í höndunum.
„Má ég?” spurði hann.
„Ó, hr. Jacovich, auðvitað. Þetta er
dásamlegt boð." Hann hnussaöi og sett
ist við hlið hennar þannig að hné þeirra
snertust. „Hvers vegna heldur þú aftur
af þér þegar fyrirtækið ætlast til þess að
þú skemmtir þér af ákafa? Segðu mér nú
hvað er að? Tekur þú meira af þessum
orkuþáttum?"
„Nei.” Kimberly ákvað að halda
deilum fyrir utan þetta. Þetta var þó boð
og það var ekki rétt að koma með vinn-
una og spennuna þar inn á félagslifið.
„Það er búið að taka allt nema byrjun og
endi. En við ljúkum þvi af á næstu dög-
um. Ég hugsa að þú eigir eftir að verða
ánægður. Richard — ég veit að hann er
erfiður — en hann er sá langbesti
myndatökumaður sem ég hef unnið
með.”
„Ég vissi ekki að þú hefðir unnið með
gissur
GOLLRA55
8/LL KAVANAGL/ e.
FRANK FLBTCUBR
Hérna er símanúmerið á hótelinu þar sem
við verðum.
45. tbl. Vlkan if