Vikan - 08.11.1979, Blaðsíða 27

PAFPIRSBLEIUR MEÐ
\FÖSTUM PLASTIKBUXUM
Undramjúkt efni PAMPERS hvílir
næst hörundinu, en rakinn dreifist í
pappírslög sem taka mikla vætu.
\'trabyrði er úr plasti. Rúm og ytri-
Inixur eru því ávallt þurr. PAMPERS
eru sem tilsniðnar fyrir barnið og
gt'fa mikið frelsi til hreyfinga.
I.intbönd á hiiðum gera ásetningu
einfalda.
mcri
okkar vegna rannsóknarhæfileika þinna.
Nei, nei, við vildum ekki fá asna, það er
satt. En við vildum heldur ekki fá spor-
hund. Vertu því ekki að reyna að breyta
um manngerð. Ef það gerist, þá gerist
það. En einmitt núna vil ég að þú haldir
áfram að gera það sem þú gerir.”
Kimberly fann til vonbrtgða, mikilla
vonbrigða, en hún leyfði sér ekki að láta
það uppi. Hún starði dauflega á hann
eitt andartak, síðan brosti hún, tók vind-
ilinn af honum og fékk sér stóran reyk.
Honum létti og hann glotti. Hamingjan
sanna hvað hún var sæt.
Hjón nálguðust þau, ung leikkona og
miöaldra framleiðandi. Jacovich kynnti
þau fyrir Kimberly og notaði sér það
síðan til þess að bregöa sér í burtu. Hún
komst ekki nógu nálægt honum til þess
að tala við hann það sem eftir var
kvöldsins. Og þegar allt kom til alls,
hugsaði hún með sér, þá var það líklega
ágætt.
Þegar hún var búin að ná í yfirhöfn
sina og handtöskuna og var að kveðja
nátthrafnana við sundlaugina, greip
Pete Martin í handlegg hennar. Hún
fann það á þvi hve þélt takið var að
hann vardrukkinn.
Hann dró hana að sér og blés ginmett-
uðum andardrætti í hár hennar. „Mac
Churchill var að segja mér,” másaði
hann, „að myndatökumaðurinn þinn,
hvað-hann-nú-heitir, hafi kallað Jaco-
vich skithræddan aulabárð. Og ég vil
bara segja: stórgott hjá honum! Frá-
bært. Hvað hefur Jacovich verið að
skamma þig? Ég sá ykkur tvö við matar-
borðið. Hann var að minna þig á hvert
hlutverk þitt væri á stöðinni, ekki satt?
Það er hans uppáhald: að minna fólk á
hvar það á að halda sig. Gefðu skít í það,
vinan. Taktu ekkert mark á honum. Ég
hef svolítið að segja um hlutverk fólks
og þér er best að trúa því. Ég hef tak á
þeim með fimm ára samning um starf,
ellegar greitt út. Svo ég get slett mér
töluvert inn í þegar ég vil. Þú skilur hvað
ég meina?”
„Það er fallegt af þér, Pete. Ég á við, i
alvöru.” Kimberly var eins og bjáni.
Hún velti því fyrir sér hvernig hún ætti
að losna úr þessu skyndilega faðmlagi.
„Á ég að segja þér nokkuð,” hélt Pete
áfram. „Hvað með að þú og ég förum
saman í hlutverkaskiptaleik, ha? Heyrðu
viltu kannski koma í bílaleik?” Hann
lagði báðar hendur á brjósl hennar og
kreisti. „Bip. bip!"
Ósjálfrátt ýtti Kimberly við honum,
heldur kröftuglegar en hún gerði sér
grein fyrir. Pete Martin slagaði aftur á
bak og ofan i sundlaugina, dýpri hlut-
ann.
Það var í hlátri og fagnaðarlátum sem
Kimberly yfirgaf húsið.
Hálftíma síðar stóð hún í eldhúsinu í
sínu eigin húsi í Laurel Canyon. Hún
var búin að sparka af sér skónum og fara
i upprennda peysu yfir kjólinn. Húsið
var kalt og rakt. Hún starði tómlega
niður á Ijóta eyðimerkurskjaldböku, sem
4*. tbl. Vikan 27