Vikan - 06.12.1979, Síða 10

staðan gegn ísrael sem sameinar araba.
Þarna skera kristnir falangistar sig úr þar
sem þeir eru studdir af ísraelsmönnum og
eru kristnir. Fyrir bragðið eru þeir sér á
parti þarna og virðast vera meira í lausu
lofti en aðrir arabar. Alla vega komu þeir
mér skringilega fyrir sjónir og ég fer ekki
ofan af því að mér þótti þeir einna líkastir
pönkurum.
Það er ekki óalgengt að stungið sé byssu
upp í augað á manni þegar spurt er um
vegabréf í Líbanon. Þarna virðast alls kyns
glæpaflokkar vaða uppi og félagar mínir
urðu margsinnis fyrir því að vera rændir
öllu, peningum, bíl og bókstaflega öllu. En
það gerði ekki svo mikið til því að það voru
skipanir frá yfirmönnum okkar að ef þessir
menn væru að falast eftir bilunum þá
ættum við bara að láta þá hafa þá —
maður fer ekki að láta skjóta sig fyrir bíl
sem maður á ekki einu sinni sjálfur. Aftur á
móti var verra þegar þessir glæpamenn
neyddu okkur til að skrifa himinháar
upphæðir á ávísanaeyðublöðin okkar sem
þeir síðan leystu út. Svo bæta jarðsprengj-
urnar ekki úr skák en þær eru þarna úti um
allt. Eins og heyra má þá er ástandið í
Líbanon alveg voðalegt þó það hafi e.t.v.
eitthvað skánað upp á síðkastið. Fólkið
þarna virðist vera óagað og margt af því
vægast sagt í einkennilegu ástandi.”
— Hvað um Palestínuskæruliðana?
„Þeir eiga ekki sjö dagana sæla. Þeir búa
t.d. í flóttamannabúðum í Líbanon, í
hreysum, og hafa enga vinnu. Takmark
þeirra er að komast aftur heim til landsins
sem eitt sinn var þeirra. Til þess að ná því
takmarki beita þeir öllum tiltækum ráðum
eins og öll heimsbyggðin hefur ekki farið
varhluta af. ísraelsmenn láta þá aldrei i
friði, koma á fallbyssubátum upp að strönd-
inni þar sem búðir þeirra eru og skjóta
miskunnarlaust á þá. Svo má ekki gleyma
loftárásum í tíma og ótíma. Ég held að fólk
geri sér ekki grein fyrir hörmungunum sem
þetta fólk býr við. Þegar ísraelsmenn
réðust inn í Líbanon, eins og frægt er orðið,
var það gert í þeim tilgangi að þurrka
Palestínuarabana út í eitt skipti fyrir öll.
Þetta átti að gerast með skyndiárás og þeir
ætluðu bókstaflega að reka þá á haf út áður
en almenningsálitið áttaði sig. En þetta
mistókst og almenningsálitið fordæmdi þá.
Síðan þá hafa gæslusveitir S Þ verið í
Líbanon.”
Vesturlandabúar í
læri hjá skæruliðum
„Annað sem mér þótti sorglegt að horfa
upp á voru ungir Vesturlandabúar sem af
einskærri ævintýraþrá eða hugsjóna-
ástæðum höfðu gengið í lið með Palestínu-
aröbunum. En það er bara þannig að þegar
fólk hefur í eitt skipti gengið til liðs við þá
þá sleppur það ekki aftur til baka. Þeir
sleppa ekki neinum sem fengið hefur
þjálfun hjá þeim, sama hvað það kostar.
Þetta unga fólk hefur líkast til verið með
einhverja drauma um að verða skæruliða-
foringjar en raunin verður yfirleitt önnur.
Ég varð vitni að því þegar ungur maður,
sem gengið hafði til liðs við þá, reyndi að
flýja með því að taka S Þ bifreið herskildi
en félagar hans sáu hvað um var að vera og
drógu hann í burtu. Seinna frétti ég að þessi
sami drengur hefði sloppið frá skæru-
liðunum með því að hlaupa yfir
jarðsprengjubelti til ísrael. Jarðsprengju-
belti eru dreifð þarna út um allt og ómögu-
legt að segja hver kemur þeim fyrir. Allir
aðilar eiga þar hlut að máli og þegar
eitthvað kemur fyrir starfsmenn
Sameinuðu þjóðanna þarna þá er það nær
undantekningarlaust jarðsprengjum að
kenna.”
— Varstu þá ekki í lífshættu upp á hvern
dag?
„Ég held ekki. Ef það var tilfellið þá
gerði maður sér ekki grein fyrir því. Maður
lærir smám saman að umgangast menn
gráa fyrir járnum, alls staðar eru menn með
byssur á lofti, endalausar raðir af skrið-
drekum hvar sem maður fer og í öllum
verslunum eru menn við dyrnar sem leita
að sprengjum á öllum viðskiptavinunum.
Þeir sem eru í hernum mega aldrei sleppa
byssunni og eru alltaf með hana á bakinu
— meira að segja í strætó. í fyrstu var
dálítið óþægilegt að vera alltaf með byssu í
nösunum þegar maður fór í strætó, en
þetta venst. í öllum kvikmyndahúsum og
annars staðar þar sem fólk kemur saman er
fjöldinn allur af vopnuðum mönnum og
það má næstum þvi segja að sætavísurnar
hafi verið með vasaljósin fest á byssuhlaup.
Kennarar mega alls ekki fara með
krakkana í skoðunarferðir án þess að vera
vel vopnaðir og helst eiga þeir ekki að fara
neitt. Á tímabili hættum við að ferðast með
strætisvögnum vegna þess að það var alltaf
verið að sprengja þá í loft upp. Eins var það
með útimarkaði, þar vorp sífelldar spreng-
ingar enda auðvelt að koma sprengjum
fyrir í öllu því dóti sem þar er saman komið.
En Jerúsalem var líkast til rólegasti
staðurinn af þeim sem gæslusveitir
Sameinuðu þjóðanna dvelja á. Það var
miklu meira um að vera í Líbanon og
Sýrlandi.”
Kominn heim
„Hvort ég vildi búa þarna? Ég veit ekki.
Ég hefði getað verið lengur þarna úti og
lifað góðu lífi. Kaupið var ágætt og allt
skattfrjálst, vörurnar sem maður keypti
voru tollfrjálsar, krakkarnir gengu í ágætis
skóla og í raun hafði maður ekki áhyggjur
af neinu veraldlegu. En það er alltaf
eitthvað sem togar í mann og þegar maður
hafði á annað borð ákveðið að setjast ekki
að úti fyrir fullt og allt þá var kannski eins
gott að fara strax heim. Það er e.t.v.
vitleysa að hugsa svona. En maður vill vera
í þessu stappi hér heima þó það sé yfir-
leitt ekkert nema pína. Ég er byrjaður að
sinna mínu gamla starfi aftur og finn að ég
er að verða stressaður. E.t.v. hefði maður
ekki átt að koma aftur... en ég er sem sagt
kominn og liðið er liðið. EJ
IO Vikan 49- tbl.